ตอนที่พวกเขาเห็นซูฉางเซิงมาถึง พวกเขาก็รีบวางมือแล้วเข้ามาทักทายเขา
“ผู้อาวุโสใหญ่ เขาเป็นแขกของคุณเหรอครับ? หากเขาสามารถช่วยพวกเรากลั่นยาชั้นยอดได้ เจ้าหุบเขาย่อมต้องยินดีอย่างถึงที่สุดเป็นแน่” ผู้เฒ่าชุดดำคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นมา
เขาคือผู้อาวุโสเหยาเสินกู่ ผู้อาวุโสลำดับที่สามของหุบเขายา อย่างไรเสียก็คงมีแต่ผู้อาวุโสเท่านั้นที่สามารถปรากฎตัวในห้องโถงได้
“ผู้อาวุโสสาม พวกเรามาหารือกันทีว่าจะช่วยชีวิตสาวน้อยคนนี้ได้ยังไงกัน?” ขณะที่ซูฉางเซิงพูดก็หลีกทาง เผยให้เห็นเสี่ยวหลานที่อยู่ในอ้อมแขนของเฉินผิง
ผู้อาวุโสรู้สึกสะดุ้งตกใจ “ผู้อาวุโสใหญ่ นี่คือหอเทพโอสถ! นอกจากผู้อาวุโสใหญ่ก็ไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาทั้งนั้น คุณพาคนนอกเข้ามาในนี้ได้ยังไงกัน?”
“เอาไว้ผมค่อยอธิบายเรื่องนั้นให้ฟังทีหลัง ก่อนอื่นมาดูซิว่าพวกเรายังสามารถช่วยผู้หญิงคนนี้ได้อยู่หรือเปล่า” ซูฉางเซิงตอบอย่างร้อนใจ ถ้าหากพวกเราสามารถช่วยเสี่ยวหลานได้ เฉินผิงก็จะติดค้างพวกเรา แบบนี้หากพวกเราขอให้เขาช่วยกลั่นยาเม็ด เฉินผิงย่อมไม่มีทางปฏิเสธแน่
เมื่อผู้อาวุโสคนอื่นๆ สังเกตเห็นสีหน้าเป็นกังวลของซูฉางเซิง พวกเขาก็หันไปมองเสี่ยวหลานที่อยู่ในอ้อมแขนของเฉินผิงโดยไม่พูดอะไรอีก
ผู้อาวุโสคนหนึ่งก้าวเข้ามาจับชีพจรของเสี่ยวหลาน ทันใดนั้นสีหน้าคร่ำเครียดก็ผุดขึ้นทั่วใบหน้าพลางส่ายหน้าอย่างอับจนหนทาง “อวัยวะภายในของเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส คงเป็นเรื่องยากที่จะรักษาเธอในขณะที่ตกอยู่ในสภาพเช่นนั้นได้ คุณป้อนยายืดอายุให้เธอแล้วใช่ไหมล่ะ? มิฉะนั้นเธอคงไม่สามารถรอดมาได้จนถึงตอนนี้หรอก”
เฉินผิงขมวดคิ้ว เขารักษาชีวิตของเสี่ยวหลานด้วยการถ่ายพลังวิญญาณของตนเองเข้าไปในร่างของเธอตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ ถึงแม้ว่าเฉินผิงจะค่อนข้างมีฝีมือด้านการรักษา แต่เขากลับไม่มีพลังวิญญาณในจุดชีพจรตันเถียนเพียงพอที่จะช่วยเธอได้ หากเขาอยากจะช่วยเสี่ยวหลาน เฉินผิงก็ต้องฟื้นฟูตนเองให้ถึงขั้นสุดยอด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...