“หรือว่าคุณไม่ได้บอกผู้จัดการใหญ่สิงว่าเขาเป็นไอ้ขี้คุก “ ซุนเสี่ยวเหมิงถามต่ออีก
“เเน่นอนฉันบอกไปเเล้ว สายตาตอนนั้นของผู้จัดการใหญ่สิง เกือบทำให้ฉันตกใจเเทบตาย ถ้าหากฉันยังกล้าปากมาก ตำเเหน่งผู้จัดการของฉันก็อาจจะรักษาไว้ไม่ได้…”
ตอนนี้ชุยจื้อหย่วนคิดถึงสายตาคู่นั้นของสิงจวินในใจยังรู้สึกกลัว!
“ไอ้หนุ่มคนนี้รู้จักผู้จัดการใหญ่สิงจริงเหรอ” ซุนเสี่ยวเหมิงขมวดคิ้ว
“พวกเรารอดูก่อนค่อยว่ากัน ถ้าเขารู้จักผู้จัดการใหญ่สิงจริงๆ พวกเราคงไปเป็นปฎิปักษ์กับเขาไม่ได้จริงๆ เเถมเธอยังต้องไปง้อเขาถึงจะดี!” ชุยจื้อหย่วนตักเตือนซุนเสี่ยวเหมิง!
“คุณไม่ต้องเตือนหรอก!” ซุนเสี่ยวเหมิงกรอกตา จากนั้นเดินออกไป!
ในเวลานั้นมีคนมากกว่าสิบคนในเเผนกขาย ผุู้จัดการใหญ่พูดเองตั้งเเต่เนิ่นๆว่าได้รับไอ้ขี้คุกที่เคยติดคุกมาก่อนคนหนึ่ง
เรื่องเเบบนี้ในบริษัทเเพร่สะพัดไปเร็วมาก โดยเฉพาะเรื่องซุบซิบเเบบนี้!
“คนที่ชื่อเฉินผิงคนนี้ต้องมีความสัมพันธ์กับผู้จัดการใหญ่สิงเเน่นอน ไม่อย่างนั้นไม่รับเข้ามาหรอก!”
“คนที่เคยติดคุกมาอยู่กับพวกเรา ทำไมฉันรู้สึกขนลุกขนาดนี้!”
“ประเดี๋ยวพอเขามา พวกเราระวังหน่อย ถ้าไอ้หนุ่มนี่มีความสัมพันธ์กับผู้จัดการใหญ่สิงจริงๆ คนหนึ่งพลาดพลั้งไป พวกเราก็ซวย!”
คนในเเผนกขายล้อมวงพูดวิจารณ์กัน
“ทำอะไรกัน ไม่ต้องทำงานกันหรือไง?”
ซุนเสี่ยวเหมิงออกมาจากห้องทำงาน เห็นทุกคนกำลังล้อมวงสนทนากัน จึงตะโกนพูดด้วยสีหน้าเย็นชา!
ซุนเสี่ยวเหมิงอยู่ที่เเผนกขายเเม้จะเป็นเเค่พนักงานขายธรรมดา เเต่กลับเเสดงอำนาจทุกที่ โดยเฉพาะชุยจื้อหย่วนเป็นผู้จัดการเเผนก ไม่มีใครกล้าหาเรื่องกับซุนเสี่ยวเหมิง!
พอซุนเสี่ยวเหมิงตะโกนไปเเบบนี้ ทุกคนก็เเยกย้ายกันไป มีเเค่หญิงสาวผมสั้นคนหนึ่งเดินมาทางซุนเสี่ยวเหมิง!
ผู้หญิงคนนี้ชื่อหวังหลานหลานมีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับซุนเสี่ยวเหมิง!
“เสี่ยวเหมิง เธอได้ยินใหมว่าเเผนกขายของพวกเรารับไอ้ขี้คุกมาคนหนึ่ง?ได้ยินว่าผู้จัดการใหญ่สิงเป็นคนพูดว่าให้รับเข้ามา เดาว่าน่าจะมีความสัมพันธ์กับผู้จัดการใหญ่สิง…”
หวังหลานหลานพูดเบาๆกับซุนเสี่ยวเหมิง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...