หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 810

“แล้วพ่อของผมเป็นใคร? ทำไมแม่ของผมถึงยังถูกขัง? หลงจิ้งกั๋วอยากรู้เรื่องอะไรกันแน่? แม่ซ่อนความลับอะไรไว้?” เฉินผิงเขย่าไหล่ตาเฒ่ามังกรอย่างร้อนรน

เขาอยากรู้ตัวตนของพ่อที่แท้จริง คนที่ทิ้งเขาไปตั้งแต่ยังไม่เกิด แค่คิดว่าที่แม่ของเขาต้องมาทุกข์ทนก็เพราะผู้ชายคนนี้จากไปไม่บอกกล่าวก็ทำเอาเฉินผิงเริ่มโมโห

ตาเฒ่ามังกรส่ายหน้า “ผมไม่รู้หรอก คุณเฉิน มีแต่คุณหนูรั่วถงที่รู้ว่าพ่อของคุณเป็นใคร ส่วนเรื่องที่เธอปิดบังไว้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แม่ของคุณไม่ได้บอกอะไรผมเลย ไม่แม้แต่นิดเดียว หลังจากนั้นผมก็ไปตามหาคุณที่หงเฉิง เรื่องแล้วเรื่องต่อจากนั้นก็เป็นดังที่คุณรู้”

“แต่พวกคุณแน่ใจได้ยังไงว่าผมคือเด็กที่ถูกทิ้งคนนั้น? ผมอาจจะเป็นคนละคนก็ได้” เฉินผิงสงสัยว่าทำไมตาเฒ่ามังกรถึงคิดว่าเขาเป็นลูกของหลงรั่วถง

“เพราะเลือดตระกูลหลงมันไหลเวียนในตัวคุณ ผมรู้สึกได้ ความรู้สึกของผมในเรื่องนี้ไม่เคยพลาด”

จู่ๆ ตาเฒ่ามังกรก็เริ่มไออย่างรุนแรง หน้าของเขาบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวด

“คุณหลง? เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” หลงอู่รีบพยุงตัวเขาขึ้นแล้วช่วยลูบหลัง

“เกิดอะไรขึ้น ตาเฒ่า? คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? น่าจะให้ผมตรวจดูนะ” แม้เฉินผิงจะเกลียดเรื่องที่ตาเฒ่ามังกรทำกับหลงรั่วถง แต่เขาก็ยังเป็นห่วงชายแก่

ตาเฒ่ามังกรโบกมือแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ หลังจากนั้นเขาก็ดูแก่ลงไปเป็นสิบปี ประกายในดวงตาเริ่มแผ่วลง

เฉินผิงสงสัยว่าอะไรทำให้ตาเฒ่ามังกรเปลี่ยนไปแบบนี้ เขาดูอย่างกับว่าอาจจะตายได้ทุกเมื่อ

พอเห็นหลงอู่ดูกังวล เฉินผิงก็พอเดาได้ว่าเขารู้ว่าตาเฒ่ามังกรเป็นอะไร

“คุณเฉิน ตอนนี้คุณก็ได้รู้เรื่องชาติกำเนิดตัวเองแล้ว หน้าที่ของผมก็มีเพียงเท่านี้ ยังไงก็ตาม ผมแอบทิ้งเบาะแสไว้ให้คุณหนูรั่วถงได้รู้ว่าคุณยังมีชีวิตอยู่เพื่อต่อลมหายใจให้เธอ ในตอนนี้ตระกูลหลงกำลังควานหาตัวคุณทุกหนทุกแห่ง โชคดีที่พวกเขารู้แค่คุณยังไม่ตาย ไม่ได้รู้หน้าตาของคุณ ระหว่างนี้คุณยังปลอดภัย แต่..”

ก่อนตาเฒ่ามังกรจะพูดจบ เขาก็ไอหนักหน่วงอีกครั้ง

“เดี๋ยวผมพูดต่อเอง” หลงอู่ขอให้ตาเฒ่ามังกรพักผ่อนแล้วหันมาหาเฉินผิง “คุณเฉิน ตอนนี้คุณยังปลอดภัย แต่สุดท้ายแล้วตระกูลหลงจะรู้ว่าคุณเป็นใคร อย่างแรกที่คุณต้องทำคือไปเอาแก่นมังกรมาจากเกาะสะกดมังกร คุณถึงจะมีโอกาสต่อกรกับตระกูลหลงได้ คุณเคยถามผมว่าผู้บำเพ็ญเพียรหาแหล่งพลังงานมาจากไหน ตอนนี้ผมตอบได้แล้ว แม้ว่าพลังวิญญาณในโลกจะเริ่มเหือดแห้ง ผู้บำเพ็ญเพียรก็ยังหาได้จากศิลาผลึก บางคนก็โชคดีที่หาแก่นมังกรมาครอบครองได้ มันคือแหล่งพลังอันไร้ที่สิ้นสุด”

“ที่ต้องทำก็แค่ดูดกลืนมันเข้าไป แล้วก็จะได้พลังมาใช้บำเพ็ญเพียร แต่แก่นมังกรหายากมาก เท่าที่ผมรู้มีผู้บำเพ็ญเพียรแค่หยิบมือเท่านั้นที่มีในครอบครอง ผู้บำเพ็ญเพียรส่วนใหญ่จะใช้ศิลาผลึกเป็นแหล่งพลังหลัก ศิลาผลึกก็เหมือนกับศิลาวิญญาณ เพียงแต่มีพลังงานสะสมอยู่มากกว่าเป็นร้อยเท่า”

แบบนี้เอง สรุปว่าศิลาผลึกกับแก่นมังกรมีจริงบนโลก เฉินผิงคิดแล้วพูดขึ้น “ผมไม่รู้ว่ามีของแบบนี้อยู่ด้วย ถ้าที่คุณพูดเป็นจริง ของเหล่านั้นย่อมมีค่ายิ่งกว่าศิลาวิญญาณกับยาเสียอีก”

“มีหลายหนทางในการดึงพลังวิญญาณมาใช้ แม้จะไม่มีแก่นมังกรหรือศิลาผลึก ผู้บำเพ็ญเพียรยังสามารถดูดพลังจากแก่นอสูรได้ มีอสูรนับไม่ถ้วนซ่อนอยู่ในที่ห่างไกลจากผู้คน พวกมันอยู่มานานจนร่างกายสร้างแก่นขึ้นมา แก่นเหล่านั้นจำเป็นมากกับการบำเพ็ญฌาน” หลงอู่พูด

“อืม ถ้าอย่างนั้นแก่นมังกรก็คือคดที่มังกรสร้างขึ้น ถูกไหมครับ?”

หลงอู่ชะงักชั่วครู่เพื่อครุ่นคิด แล้วก็พยักหน้า “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ”