หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 814

“อย่ามองกันแบบนั้นสิ ฉันกลัวนะเนี่ย” หวังโชวเยาะเย้ยแล้วเดินตรงไปหาซูอวี่ฉี จากนั้นก็เอื้อมมือไปแตะหน้าเธอ อย่างกับว่าเขาลืมตอนที่ตัวเองโดนอัดเละที่ชายหาด

“ถ้ายังไม่อยากให้มือหลุดจากแขน ขอแนะนำให้คุณไสหัวไปค่ะ” ซูอวี่ฉีบอกหวังโชวอย่างเย็นชา

หวังโชวชะงัก หยุดมือกลางอากาศแล้วเขาก็ยิ้ม “แกนี่เป็นผู้หญิงที่ดุใช่เล่น เห็นพวกข้างหลังฉันไหม? แกน่าจะหุบปากก่อนที่ฉันจะจับแกเปลื้องผ้าออกให้หมดแล้วทิ้งเอาไปทิ้งไว้ข้างถนน อยากรู้เหมือนกันว่าแกจะชอบแบบนั้นไหม”

เขายกมือขึ้นแล้วถอยหลังไป เพราะกลัวว่าซูอวี่ฉีจะชกเขาเข้า พวกลูกน้องพากันโอบล้อมหญิงสาวราวกับนัดแนะกันมา

แขกที่ชั้นสองพากันเปิดประตูออกมาดูการแสดง แขกส่วนใหญ่จะออกไปที่เกาะสะกดมังกรพรุ่งนี้ ทุกคนต่างมีระดับไม่ต่ำกว่าปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ จึงไม่มีคนไหนกลัวหวังโชวเลย

“นี่คุณ อยากให้ผมช่วยหรือเปล่า? ผมจะตบไอ้พวกนี้ให้คว่ำถ้าคุณยอมนอนกับผมคืนหนึ่ง ให้ผมใช้แค่มือข้างเดียวก็ยังไหว” ชายหนวดเครารุงรังโผล่หน้ามาหาสาวๆ

“มือเดียว? ผมใช้นิ้วเดียวก็ทำแบบนั้นได้เหมือนกัน ขอแค่คุณไปดื่มกับผมสักแก้วก็พอ” ชายร่างซูบผอมพูดขึ้น

“แค่พูดมาแล้วเราจะส่งพวกมันไปที่ชอบๆ หมายถึงไปลงนรกน่ะ”

“ใช่แล้ว เราขอแค่ได้อยู่กับพวกคุณสักหน่อยเอง”

พอมีคนยื่นข้อเสนอ ผู้ฝึกยุทธคนอื่นก็เลยเข้ามาร่วมวงด้วย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เห็น หวังโชวอยู่ในสายตา

เหล่าหญิงสาวไม่โกรธแม้จะโดนพูดจาแทะโลม แต่หวังโชวโกรธจนควันออกหู ที่นี่เมืองใต้ ที่นี่คือถิ่นของฉัน! พวกมันกล้าดียังไงมาดูถูกฉัน! ฉันมีคนเยอะขนาดนี้แต่ไม่กลัวกันเลยหรือไง?

“หุบปากแล้วกลับเข้าห้องพวกแกไปซะ! รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? พ่อของฉันคือคนที่รวยที่สุดในเมืองใต้! ขืนใครกล้าลองดีฉันจะหั่นมันเป็นชิ้นๆ” หวังโชวฉวยมีดพร้ามาจากลูกน้องอย่างฉุนเฉียวแล้วแกว่งไปมา

กระนั้นคำขู่ไม่เป็นผล เหล่าผู้ฝึกยุทธพากันหัวเราะดังลั่นเพราะเขาดูตลกมากกว่าน่ากลัว

ชื่อเสียงของชายผู้ร่ำรวยที่สุดในเมืองใต้ไม่มีความหมายอะไรเลยกับพวกเขา คนระดับปรมาจารย์ย่อมคว้าอำนาจในระดับนั้นอย่างง่ายดายได้ถ้าเขาต้องการ ที่นี่มีทั้งปรมาจารย์อาวุโสและปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ

พวกประมุขตระกูลชั้นสูงในเสิ่งฉางเป็นเพียงปรมาจารย์ กระนั้นพวกเขาก็ยังมั่งคั่งกว่าชายผู้ร่ำรวยที่สุดในเมืองใต้ หวังโชวคิดว่าเขาจะทำให้ผู้ฝึกยุทธยอมสยบได้ เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองจะเป็นได้แค่ตัวตลกในสายตาพวกเขา

ท่าทีของเหล่าผู้ฝึกยุทธทำเอาหวังโชวขุ่นเคือง หน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ ตาของเขาส่องประกายโทสะ “คอยดูเถอะ! ฉันจะสั่งสอนพวกแกทุกคนหลังจัดการนังพวกนี้ได้แล้ว!” เขากัดฟันกรอดๆ

พอเขาพูดจบ ชายหนุ่มในชุดแบบดั้งเดิมก็ปรากฏตัว ในมือของเขามีพัดกระดาษ ที่ด้านหลังมีชายชราตามมาติดๆ

เฉินผิงเองก็กำลังดูเหตุการณ์นั้นจากห้องของเขา เมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้นก็จำได้ทันทีว่าเขาคือซวนหยวนไค คนที่เขาเจอในร้านอาหารเมื่อตอนนั้น “เกรงว่าวันนี้นายคงไม่มีโอกาสสั่งสอนผู้หญิงพวกนั้นหรอก” ซวนหยวนไคมองหน้าหวังโชวอย่างเย็นชา