หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 816

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็กำลังคุยกับหลงอู่อยู่ในห้อง “หลงอู่ บอกมาเถอะครับว่าตาเฒ่ามังกรจะให้พวกผู้หญิงทำอะไร? ตอนที่พูดแบบนั้นเขาหมายความว่ายังไง?” เขาวิงวอน

“ผมจะอธิบายวันหลัง ตอนนี้คุณต้องพักผ่อน พรุ่งนี้ยังมีเรื่องต้องทำอีกมากที่เกาะสะกดมังกรจำเอาไว้ว่าเวลาอยู่บนเกาะอย่าเชื่อใจใครที่ไม่ใช่พวกเรา” หลงอู่บอกเฉินผิง

“แล้วคุณไม่มากับผมเหรอ?” เฉินผิงแปลกใจ

หลงอู่ส่ายหน้า “ผมบอกแล้วว่าตระกูลหลงจะรู้ว่าคุณไปใครถ้าไปกับผม คุณไปกับพวกเธอก็พอแล้ว อู่เม่ยเอ๋อร์กับผมจะรอฟังข่าวดีที่นี่”

พอฟังที่หลงอู่พูด เขาก็คิดว่ามันสมเหตุผล ฉันก็ไม่คิดหรอกว่าเขาจะบอกอะไรฉันเร็วๆ นี้ ฉันคงต้องไปพักก่อน จากนั้นไม่นานเฉินผิงก็เข้านอน

เฉินผิงกับคนอื่นๆ ออกจากโรงแรมมุ่งหน้าไปที่ท่าเรือตอนรุ่งสาง แม้จะมาตั้งแต่เช้า ท่าเรือก็ยังคลาคล่ำด้วยผู้คน มีเรือรับส่งสูงเท่าตึกห้าชั้นจอดรอที่ท่าเรือ ลำนี้ลำเดียวรับคนได้เป็นพัน เห็นได้ชัดว่ามีคนจำนวนมากจะไปที่เกาะสะกดมังกร

แม้ทุกคนรู้ว่ามันเสี่ยงตายขนาดไหนถ้าจะไปที่เกาะสะกดมังกร พวกเขาก็ทนความยั่วยวนของผลตอบแทนไม่ไหว ไม่ว่าใครก็อยากจะครอบครองขุมทรัพย์บนเกาะ พวกเขาจึงออกเดินทางแม้รู้ว่าต้องเจออันตราย

คนตรวจตั๋วเดินตรวจผู้โดยสาร หลายคนที่ไม่มีตั๋วพยายามแอบขึ้นเรือ ไม่ใครผ่านไปได้สักคน ตระกูลหลงเป็นคนออกเงินสนับสนุนเรือขนส่ง พนักงานทุกคนจึงเป็นคนของตระกูล แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะแอบขึ้นเรือโดยไม่มีตั๋ว

“ดูนั่นสิ ปรมาจารย์อาวุโสพยายามแอบขึ้นเรือ แต่ก็โดนจับกระทืบแล้วโดนเตะลงจากเรือ ตระกูลหลงเป็นใครกันแน่”

“ฉันก็เพิ่งเคยได้ยินชื่อพวกเขา อาจจะเป็นพวกตระกูลลับ ขนาดคนตรวจตั๋วยังเป็นปรมาจารย์ ฉันว่าเราทำตามกฎไปดีกว่า”

ผู้ฝึกยุทธสองคนกระซิบเสียงเบาด้านหลังเฉินผิง กระนั้นก็ดังมากพอที่เขาจะได้ยิน

พอเฉินผิงได้ยินว่าพนักงานทุกคนบนเรือคือคนตระกูลหลง เขานึกอยากจะฆ่าพวกมันให้เกลี้ยงที่มาทรมานแม่ของเขา กระนั้นเฉินผิงก็ข่มใจลง เขารู้ตัวว่ายังแกร่งไม่พอที่จะเผชิญกับตระกูลหลง

เขาทำได้เพียงระงับโทสะ พอเขาทรงพลังมากพอ เขาคงจะบุกไปที่ตระกูลหลงเพื่อช่วยแม่ของเขา ถ้าเขาจำต้องฆ่าคนก็จะไม่ลังเล เฉินผิงทำทุกอย่างเพื่อแม่ได้แม้จะไม่เคยเจอกัน

ระหว่างที่ทุกคนกำลังต่อแถว คนกลุ่มหนึ่งก็พรวดพราดเข้ามาแล้วบอกให้ทุกคนหลีกทาง เฉินผิงหันไปดูว่าใครมา เขาแปลกใจเมื่อเห็นซวนหยวนไคกับพวกลูกน้องไปยืนรอที่แถวหน้าสุด

เพราะเขาคือซวนหยวนไค จึงไม่มีใครพูดอะไรแล้วหลีกทางให้

ตอนที่ซวนหยวนไคเดินผ่านเฉินผิงและเหล่าหญิงสาว เขาก็ชำเลืองมองเล็กน้อย แม้ว่าเขากับลูกน้องจะไม่ทำตามกฎ แต่คนตรวจตั๋วก็ไม่ว่าอะไรและปล่อยให้เขาผ่านไป

พอทุกคนจะกลับไปเข้าแถวเพื่อยืนรอ ก็เกิดความอลหม่านขึ้นอีกครั้ง เมื่อมีคนอีกกลุ่มหนึ่งฝ่าฝูงชนเข้ามา

คนกลุ่มนี้นำโดยชายหนุ่มที่ทั้งผมและชุดของเขาเป็นสีแดง เมื่อทุกคนเห็นเขาก็พากันอ้าปากค้าง

“นั่นมันเฉิงคุนแดงเพลิง เฉิงคุน!”

ทุกคนดูตื่นกลัวและรีบหลีกทางให้เขา

“แม้แต่หมอนั่นก็ยังมาเหรอ?” ชายด้านหน้าเฉินผิงดูท้อแท้

“เขาเป็นใครเหรอครับ?” เฉินผิงมองชายตรงหน้าอย่างสงสัย

เฉินผิงรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นเพียงปรมาจารย์อาวุโส เขาคิดว่าซวนหยวนไคแข็งแกร่งกว่า แต่ทุกคนกลับหวาดกลัวชายผู้นี้ยิ่งกว่าซวนหยวนไคเสียอีก พิลึกจริง