ซูอวี่ฉีและสาวๆ รู้สึกอยากจะอ้วกเมื่อจ้าวฉวางส่งยิ้มให้ แต่พวกเธอก็ต้องกลั้นเอาไว้ “คีย์การ์ดนั่นเป็นของพวกเรา แต่เขามาแย่งมันไป”
จ้าวฉวางมองไปที่คีย์การ์ดที่ชายสูทดำกำลังถืออยู่ เขายิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องห่วงสาวๆ เดี๋ยวผมเอามันคืนมาให้เอง”
เขามองไปที่คนของเขา พวกเขาพยักหน้าตอบ หนึ่งในคนของเขาเดินออกมาหาชายสูทดำด้วยท่าทีโอหัง “นี่ ส่งคีย์การ์ดนั่นมาให้ฉันซะ”
“ฉันจองห้องพัก ฉะนั้นคีย์การ์ดใบนี้เป็นของฉัน” ชายสูทดำตอบไปอย่างใจเย็น
“หยุดพล่ามได้แล้วและส่งคีย์การ์ดนั่นมาให้ฉันซะ ไม่ได้ยินหรือไง?” จ้าวฉวางพูดอย่างเย่อหยิ่ง
ชายในชุดดำมองไปที่ลูกสมุนของจ้าวฉวางก่อนจะชำเลืองมองจ้าวฉวางอยู่ครู่หนึ่ง แทนที่จะโต้เถียงกัน ชายคนนั้นกลับพยายามเดินจากไป หากฝูงชนยังคงรวมตัวกันแบบนี้ ชายผู้นี้รู้ดีว่าไม่นานจะต้องมีคนรู้ว่าเขาเป็นผู้ฝึกวิชามารอย่างแน่นอน
สมุนของจ้าวฉวางรู้สึกหงุดหงิดที่โดนชายสูทดำเมินเฉยใส่ เขาจึงเดินเข้ามาขวางทางชายผู้นั้น “ฉันบอกให้ส่งคีย์การ์ดนั่นมาซะ หูหนวกหรือไง?”
“หลีกทางไปซะ” ชายสูทดำเริ่มโมโห
นี่มันอะไรกัน? พวกแกกล้าพูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ฉันมาจาก แดนไร้เงา! แกกล้าปฏิเสธฉันอย่างนั้นรึ? ฉันเป็นถึงปรมาจารย์ระดับห้าเชียวนะ ไม่มีใครกล้าพูดกับฉันแบบนี้!
ท่าทีของชายสูทดำทำให้จ้าวฉวางมีน้ำโห เขาขมวดคิ้วและก้มหน้าลง เขากล้าดียังไงมาขัดคำสั่งของฉัน! ให้ตายสิ!
สมุนของจ้าวฉวางสังเกตเห็นท่าทีของนายน้อยของเขากำลังอารมณ์เสีย เขารู้ดีว่าชายผู้นี้กำลังทำให้จ้าวฉวางขายหน้า ถ้าเขาทำไม่สำเร็จเขารู้ดีว่าจ้าวฉวางจะต้องลงโทษเขาอย่างแน่นอนเมื่อเขากลับไป ด้วยความสิ้นหวังและความโกรธ เขาคำรามใส่ชายสูทดำและพยายามที่จะจับตัวเขาไว้
เขาเป็นถึงปรมาจารย์อาวุโสระดับห้า และไม่ควรประเมินความแข็งแกร่งของเขาต่ำเกินไป
ซวนหยวนไคและเฉิงคุนต่างก็มาถึงเช่นกัน ซวนหยวนไครู้สึกแปลกใจที่เห็นซูอวี่ฉีและสาวๆ แต่ไม่นานเขาก็ยิ้มออกมา อ้า ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมจ้าวฉวางถึงเข้าไปร่วมวงด้วย
ดี ในเมื่อคุณยืนยันเช่นนั้น ซวนหยวนไคยิ้มให้จ้าวฉวางและเฝ้าดูต่อไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...