หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 856

“แม่งเอ้ย!” ซวนหยวนไคสบถออกมาพร้อมด้วยเลือดที่เต็มปาก ลูกน้องของเขาเข้ามาช่วยพยุงให้เขายืนขึ้น “มาเถอะ พวกเรารีบกลับไปบอกพ่อของฉันว่าแก่นมังกรได้ปรากฏตัวออกมาแล้ว แต่เฉินผิงกลับกลืนมันลงไป นี่จะต้องเป็นข่าวใหญ่อย่างแน่นอน!”

เมื่อเฉิงคุนเห็นว่าซวนหยวนไคจากไป เขาก็ไม่รอช้ารีบจากไปพร้อมกับคนของเขาเช่นกัน

อีกทางด้านหนึ่ง เฉินผิงและสองสาวได้เดินตามจ้าวลี่กั๋วมาจนถึงชายหาดโดยมีหมาป่าสีขาวคอยเดินตามมาอยู่ห่างๆ

เฉินผิงรู้สึกขอบคุณหมาป่าสีขาวที่คอยช่วยเหลือซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์มาตลอด แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถพามันไปจากเกาะสะกดมังกรแห่งนี้ เนื่องจากมันไม่อาจปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่อื่นได้

ทันทีที่พวกเธอเห็นหมาป่าสีขาว พวกเธอก็ย่อตัวนั่งลงและกวักมือเรียกมัน

หมาป่าสีขาวรีบเดินเข้ามาทันทีราวกับเข้าใจพวกเธอ มันเข้าคลอเคลียพวกเธอทั้งสองคนราวกับเป็นสุนัขแสนเชื่องธรรมดาตัวหนึ่ง

“เราพามันไปกับเราด้วยได้มั้ย?” ซูอวี่ฉีถามขณะที่มองไปที่เฉินผิง

หมาป่าสีขาวเองก็หันไปมองเฉินผิงเช่นกัน แววตาของมันลุกโชนไปด้วยความหวัง เมื่อดูท่าทีของมัน มันเองก็อยากออกไปจากสถานที่แห่งนี้เช่นกัน

เมื่อเห็นดังนั้น เฉินผิงจึงทำได้แค่เพียงพยักหน้าตกลง

ซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์ต่างดีใจเป็นอย่างมากจนพวกเธอโผเข้ากอดเจ้าหมาป่าสีขาวทันที

“เฉินผิง!”

จ้าวฉวางที่ถูกพามาที่ชายฝั่งอยู่ก่อนแล้วรีบวิ่งไปหาพวกของเฉินผิง เขามองไปที่เฉินผิงก่อนจะหันไปที่พ่อของเขาด้วยความโกรธ

“พวกเราขึ้นเรือได้แล้ว” จ้าวลี่กั๋วสั่ง

ทุกคนขึ้นเรือยอร์ชที่จ้าวลี่กั๋วและคนของเขาควบคุม แม้ว่าเรือสำราญลำนี้จะไม่ใหญ่เท่ากับเรือสำราญลำที่เฉินผิงและคนอื่นๆ โดยสารมา แต่มันก็ค่อนข้างหรูหราและมีขนาดที่ใหญ่มากพอที่จะรองรับพวกเขาทั้งหมด

หลังจากที่ขึ่นเรือมาแล้ว จ้าวลี่กั๋วสั่งให้ทุกคนรอก่อน ขณะที่เขาและเฉินผิงจะเข้าไปในห้องตามลำพัง

ซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์รีบเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเฉินผิง ด้วยความกลัวว่าเขาอาจจะถูกทำร้าย

“พ่อ!”

จ้าวฉวางมองไปที่พ่อของเขา ด้วยสายตาที่อ้อนวอน

“รออยู่ข้างนอกก่อนนะ ฉันไม่เป็นไร” เฉินผิงกล่าวอย่างมั่นใจพร้อมกับรอยยิ้ม

“เมื่อเขาไม่ฆ่าฉันที่เกาะนั่น เขาก็คงไม่ฆ่าฉันบนเรือลำนี้เช่นกัน”

จากนั้นเขาก็เดินตามจ้าวลี่กั๋วเข้าไปในห้อง เมื่อประตูห้องปิดลง จ้าวลี่กั๋วก็คุกเข่าลงตรงหน้าของเขาทันที

แต่ถึงอย่างนั้น เฉินผิงก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจแต่อย่างใดกับการกระทำของจ้าวลี่กั๋ว เขาได้คาดการณ์ถึงสิ่งนี้เอาไว้แล้ว

“จ้าวลี่กั๋ว แห่งแดนไร้เงาน้อมรับใช้ครับ นายท่าน!”

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคารพนอบน้อม ความเย่อหยิ่งจองหองเมื่อครั้งอยู่ที่เกาะสะกดมังกรนั้นหายไปอย่างสิ้นเชิง

“ลุกขึ้นเถอะครับ คุณจ้าว”

เฉินผิงช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้น

“ขอบคุณนายท่าน!” จ้าวลี่กั๋วลุกขึ้น

“คุณจ้าว ตอนนี้มีบางอย่างคอยรบกวนจิตใจของผมอยู่ คุณจะต้องตอบคำถามผมตามตรงนะ” เฉินผิงเริ่มบทสนทนาหลังจากพยุงเขาให้ลุกขึ้น

“แน่นอน นายท่าน ผมจะบอกทุกๆ อย่างที่ผมรู้”

จ้าวลี่กั๋วพยักหน้ายืนยัน

“คุณจ้าว คุณพอจะรู้มั้ยว่าใครที่เป็นเจ้าของแหวนประกาศิตมังกรฟ้าวงนี้ก่อนหน้าผม?” เฉินผิงเอ่ยถามพร้อมยกมือของเขาขึ้นมา เผยให้เห็นแหวนที่อยู่บนนิ้วของเขา

เมื่อพิจารณาจากความจริงที่ว่า แหวนวงนี้ถูกทิ้งไว้โดยพ่อของเขาที่มอบให้กับแม่ของเขาเพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งความรัก เขาจึงมุ่งมั่นที่จะค้นหาว่าพ่อของเขาคือใคร

เมื่อพ่อของเขาเป็นคนใจดำและไร้หัวใจ เขาจึงต้องการทวงคืนความยุติธรรมให้กับแม่ของเขา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวลี่กั๋วตะลึงงันไปชั่วครู่ก่อนที่เขาจะถามด้วยความฉงนว่า “คุณไม่รู้หรือว่าใครเป็นผู้มอบแหวนประกาศิตมังกรฟ้าให้คุณ นายท่าน?”

“ผมไม่เคยเห็นเจ้าของแหวนวงนี้มาก่อน มันถูกส่งมอบมาถึงผมผ่านคนอื่นอีกที” เฉินผิงอธิบาย

จ้าวลี่กั๋วเริ่มเข้าใจเหตการณ์ “อันที่จริง กระผมเองก็ไม่ทราบเช่นกันว่าใครที่เป็นเจ้าของแหวนประกาศิตมังกรฟ้ามาก่อน พวกเราจดจำแค่ตัวแหวนมิใช่บุคคล นอกจากนี้ กระผมเองไม่ทราบเลยว่ากองกำลังอื่นๆ แห่งกองทหารสิบสามกองของตำหนักมังกรฟ้าอยู่ที่ไหน”

“ถ้ารวมคุณด้วย ผมหาเจอแค่สามกองกำลังเท่านั้น”

หลังจากพูดจบ เฉินผิงก็จมดิ่งไปกับการครุ่นคิด

ตอนที่ฉันได้แหวนประกาศิตมังกรฟ้ามาครั้งแรก ฉันเข้าใจมาตลอดว่ามันเป็นของตาเฒ่ามังกร จนกระทั่งได้มาเจอกับหลินเทียนหู่และชื่อเฟิ่งและเรียนรู้วิชาจากตำหนักมังกรฟ้า ฉันไม่เคยเอามันมาใส่ใจเลยในตอนนั้น