หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 870

เมื่อหนีซื่อเต้าเห็นท่าไม่ดีเข้าแล้ว เขาก็รีบหันหลังหมายจะใช้ทักษะวิญญาณเพื่อหลบหนีไป!

“แกยังคิดจะหนีอีกเรอะ...”

เฉินผิงกวัดแกว่งกระบี่พิฆาตมังกรแล้วผ่าสะบั้นออกไป

พลังกระบี่คมกล้าหาใดเปรียบตรงเข้าใส่หนีซื่อเต้า แล้วต้นไม้ทั้งหมดตามรายทางก็ถูกโค่นลงพร้อมกัน

หนีซื่อเต้าสัมผัสได้ถึงอันตรายที่อยู่เบื้องหลัง แล้วรีบหันหลังเพื่อหลบกระบี่ แต่แขนของเขาก็ยังแหว่งวิ่นเพราะพลังกระบี่คมกล้าแล้วเลือดก็ไหลออกมาจากบาดแผล

เมื่อเห็นบาดแผลแล้ว หนีซื่อเต้าก็ถึงกับเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วคำรามอย่างมีโทสะขึ้นมาทันที พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือนและมีกะโหลกศีรษะโผล่ขึ้นมาจากพื้นอย่างน่าประหลาด

มีกะโหลกศีรษะทั้งหมดเก้าหัวกำลังหมุนรอบหนีซื่อเต้าอยู่ไม่หยุดหย่อน แล้วเมฆหมอกดำสนิทจากปากของกระโหลกศีรษะก็ถูกดูดเข้าสู่ร่างของเขา

“ฉันรู้ว่าแกเป็นผู้ฝึกวิชามาร...”

เฉินผิงแค่นเสียงด้วยความดูแคลน

คนผู้นี้เก่งฉกาจในการปกปิดความลับของตนเองแล้วแสดงให้ผู้คนเห็นว่าเขาฝึกวิชาเต๋า คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะกลายเป็นผู้ฝึกวิชามารจริงๆ เห็นได้ชัดเลยว่าผู้ฝึกวิชามารล้วนพยายามอย่างหนักเพื่อซุกซ่อนตัวตนของพวกมัน

“ฉันจะเป็นผู้ฝึกวิชามารหรือเปล่าก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะตอนนี้แกกำลังจะตาย...”

ขณะที่หนีซื่อเต้าพูดนั้น ร่างของเขาก็เริ่มขยายใหญ่ราวกับพองลม ด้วยความสูงมากกว่าสองเมตร ทำให้เขาก้มหน้ามองเฉินผิงราวกับยักษ์ตนหนึ่ง

“พลังโจมตีเก้ากะโหลก!”

หนีซื่อเต้าร้องตะโกนเสียงดังลั่น กะโหลกศีรษะทั้งเก้าหัวส่งเสียงดังแก๊กแล้วแหลกสลายกลายเป็นชิ้นมากมายนับไม่ถ้วน จากนั้นก็พุ่งเข้าใส่เฉินผิง

เมื่อชิ้นส่วนเหล่านี้อยู่ภายใต้แสงตะวันก็แผ่กลิ่นอายเยียบเย็นเข้าโอบล้อมเฉินผิงเอาไว้ในวงกลม เพื่อผนึกให้เขาอยู่ในลูกทรงกลมที่ไม่อาจหนีออกไปได้

หนีซื่อเต้ารู้ว่าเฉินผิงสามารถดูดพลังเจตจำนงสังหารได้ คราวนี้เขาจึงใช้เศษชิ้นส่วนกะโหลกศีรษะซึ่งไม่มีเจตจำนงสังหาร เขาคิดจะยิงเศษชิ้นส่วนที่ราวกับลูกกระสุนปืนพวกนี้ใส่เฉินผิง ซึ่งจะเปลี่ยนให้เขากลายเป็นเนื้อตายชิ้นหนึ่ง