หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 871

หลังจากนั้นไม่นาน หนีซื่อเต้าก็ร่ายคาถา หลังจากเกิดเสียงดังปัง เมฆหมอกดำสนิทก็ผุดขึ้นกลางอากาศ หมอกครอบคลุมรัศมีกว่าร้อยเมตรไปทั่วฟ้าแล้วพลันเปลี่ยนกลางวันให้กลายเป็นกลางคืนทันที

ถึงกระนั้น เฉินผิงก็ยังคงสงบนิ่งเช่นเคยพลางกวัดแกว่งกระบี่พิฆาตมังกรของตนเองขึ้นกลางอากาศ เมื่อลำแสงสีเงินปรากฎขึ้น ท้องฟ้าก็กลับสว่างขึ้นมาอีกครั้ง

หนีซื่อเต้าไม่สนใจสิ่งที่เฉินผิงทำ เขาเริ่มร่ายคาถาให้เร็วขึ้น จากนั้นเขาก็ใช้มือขวาวาดวงกลมลงในที่ว่าง แล้วคลื่นระลอกหนึ่งก็ก่อตัวขึ้นในวงกลม ราวกับท้าทายห้วงมิติและกาลเวลา

ฟ่อ!

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคำรามดังแสบแก้วหู แล้วงูที่มีเกล็ดเต็มตัวก็ปรากฏกายออกมาตัวหนึ่ง งูตัวนั้นมีลิ้นแดงและมีลำตัวที่ค่อนข้างใหญ่โต ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าเจ้างูตัวนี้จะฝังตัวเองอยู่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยซากศพมาก่อน เนื่องจากมีกลิ่นคาวเลือดอยู่บนตัวของมัน

ขณะที่มองเห็นงูตัวนั้น เฉินผิงก็ขมวดคิ้ว นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา! นี่คือสิ่งมีชีวิตตัวเป็นๆ ที่ปรากฎตัวขึ้นมาจากต่างมิติ!

“เฉินผิง แกดูดเจตจำนงสังหารได้แล้วยังไงกันเล่า? คราวนี้ฉันอัญเชิญสัตว์อสูรบรรพกาลมาจัดการแกด้วย...” เมื่อมองไปที่งูตัวนั้น แววตาของหนีซื่อเต้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่ร่างกายของเขากลับคืนสู่สภาพเดิมแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น สีหน้าของเขากลับซีดขาวก่อนจะกระอักเลือดออกมาคำหนึ่งทันทีหลังจากกล่าวเช่นนั้น

ดูเหมือนตอนที่อัญเชิญงูออกมา หนีซื่อเต้าจะใช้พลังของตนเองจนหมดเกลี้ยงแล้ว

ตู้ม!

เฉินผิงรีบพุ่งเข้าไปหางูแล้วโจมตีด้วยกระบี่พิฆาตมังกร

เมื่อกระบี่ร่อนลงสู่ลำตัวของงูที่มีเรี่ยวแรงมหาศาลก็เกิดเสียงดังตู้ม ทันใดนั้นประกายไฟก็กระจัดพลัดพรายไปทั่วทุกหนแห่ง

เมื่อถูกโจมตีเช่นนั้น งูก็ตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด มันจึงตอบโต้ด้วยการพ่นลำแสงสว่างเจิดจ้าออกไป แล้วพื้นดินข้างใต้พวกเขาก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

เฉินผิงถอยร่นและหลบหลีกการโจมตีอย่างว่องไว ในตอนนั้นเอง ความเจ็บปวดก็แผ่ลามไปถึงมือข้างที่เฉินผิงกำลังกุมกระบี่พิฆาตมังกรเอาไว้ เกล็ดของงูตัวนี้แข็งเกินไป! แต่ก็ดูเหมือนว่ากระบี่พิฆาตมังกรจะทำให้มันบาดเจ็บไม่น้อยเลยทีเดียว

“เฉินผิง!” ในตอนนั้นเอง เสี่ยวหลานกับจ้าวอู๋ฉีก็ไล่ตามมาจนทัน

ก่อนหน้านั้น พวกเขาสามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันน่ากลัวที่ออกมาจากป่า พวกเขารู้สึกเป็นห่วงเฉินผิงจึงได้ไล่ตามเขาไป

ยามที่กระบี่สัมผัสกับงู ประกายไฟก็พวยพุ่งขึ้นมา ราวกับมีหินก้อนยักษ์ปะทะกัน

งูสะบัดกวัดแกว่งหางไปทางเฉินผิง มันกำลังขยับตัวด้วยเรี้ยวแรงอันมหาศาลมากเสียจนเฉินผิงรู้สึกราวกับถูกฟาดด้วยท่อนเหล็ก

เฉินผิงถูกชนกระแทกเข้ากับต้นไม้ขนาดมหึมาในอาณาบริเวณราวกับลูกกระสุนนัดหนึ่ง

“เฉินผิง!”

“คุณเฉิน!”

เสี่ยวหลานและคนอื่นๆ รีบวิ่งเข้าไปหาเฉินผิงเพื่อช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้น

สามารถมองเห็นรอยเลือดที่ไหลออกจากมุมปากของเฉินผิงได้ ถึงแม้ว่าร่างกายอันแข็งแกร่งของเขาจะมิได้รับอันตราย แต่พลังอันแกร่งกล้ากลับสร้างความเสียหายแก่อวัยวะสำคัญของเฉินผิง