หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 872

“ฮ่าฮ่า! เฉินผิง ไม่ว่าร่างกายของแกจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน แกก็ไม่ใช่คู่ประมือของเจ้าอรพิษตัวนี้หรอก! ฆ่าพวกมันซะ! ฆ่าพวกมันให้หมด!” ขณะที่หนีซื่อเต้ากำลังหัวเราะอยู่นั้น เขาก็พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะควบคุมรัศมีสีดำให้ได้

เขาไม่อาจปล่อยให้รัศมีหายไปได้ เพราะหากเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้น อสรพิษร้ายตัวนี้ก็จะตายทันที ในเมื่อมันมาจากต่างมิติ รัศมีดังกล่าวก็จะทำหน้าที่เป็นประตูเข้าสู่มิติที่พวกมันอยู่

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็กำลังสังเกตสังกาหนีซื่อเต้า มันพยายามรักษารัศมีดังกล่าวเอาไว้อย่างสุดกำลังไปทำไมกันทั้งๆ ที่มันก็บาดเจ็บจนต้องกระเสือกกระสนเอาตัวรอดอยู่แท้ๆ? หรือว่าหากรัศมีหายไป ก็จะทำให้งูหายไปด้วยงั้นเหรอ? ใช่แล้ว! ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เฉินผิงก็ถือกระบี่แล้วพุ่งเข้าใส่หนีซื่อเต้าพลางเล็งไปที่แขนของเขา

เมื่องูสังเกตเห็นเช่นนั้น มันก็สะบัดหางอีกครั้งเพื่อสกัดเฉินผิงเอาไว้ หลังจากนั้น มันก็อ้าปากกว้างแล้วกัดแขนของเฉินผิง

เมื่อเฉินผิงถูกเรี่ยวแรงมหาศาลของมันกัดเข้า ก็พลันรู้สึกตกตะลึง จากนั้นงูก็เหวี่ยงเฉินผิงขึ้นกลางอากาศ

หลังจากถูกโยนขึ้นฟ้าแล้ว เขาก็ตกกระแทกพื้นดินอย่างแรง

พลังรุนแรงมากเสียจนเกิดแอ่งลึกเนื่องจากแรงตกกระแทกของเขา จากนั้นก็เห็นเฉินผิงปีนป่ายขึ้นมาจากแอ่งด้วยความยากลำบาก

ในขณะนั้นเอง โลหิตสายหนึ่งก็ไหลรินลงมาจากแขนของเขา ถึงแม้เขาจะมีร่างกายอันแข็งแกร่ง เขาก็ยังมีเลือดออกเพราะโดนกัดได้อยู่ดี

“เฉินผิง...” เสี่ยวหลานรีบถอดเสื้อมาพันแผลให้เขา

“รีบไปจากที่นี่ซะ...” เฉินผิงเอ่ยเร่งรัดเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงลมแรงหอบหนึ่งที่จวนจะมาถึงตัว เขาผลักเธอไปข้างๆ แล้วลงเอยด้วยการโดนหางงูฟาดเข้าใส่

ตุ้บ!

เฉินผิงลอยกระเด็นห่างออกไปมากกว่าสิบเมตร ก่อนจะตกสู่พื้นดินอย่างแรง

หลังจากนั้นก็มีเลือดไหลซึมออกมาจากมุมปากของเขา

“คุณเฉิน!”

“คุณเฉิน!”

เมื่อเห็นเช่นนั้น เสี่ยวหลาน จ้าวอู๋ฉีและคนอื่นๆ ต่างรู้สึกตื่นตระหนก แต่กลับไม่มีใครช่วยเฉินผิงได้เลย

ขณะที่เขาเห็นปากของเจ้างูเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เฉินผิงก็ทำอะไรได้ไม่มากนัก เขาบาดเจ็บอยู่ ย่อมไม่มีทางที่จะสามารถหลบหลีกได้เลย!

ในชั่วเสี้ยววินาที ร่างของเฉินผิงก็เริ่มเปล่งลำแสงสีขาวนวล ไม่นานแสงสว่างก็แรงกล้าขึ้นเรื่อยๆ มันสว่างเจิดจ้ามากเสียจนดูเหมือนร่างกายของเฉินผิงแทบจะกลายเป็นโปร่งแสงอยู่แล้ว

แก่นมังกรที่อยู่ตรงนั้นกำลังส่องประกายเจิดจ้า เมื่ออยู่ภายใต้ลำแสงสีขาวสว่างเจิดจ้า งูก็ตื่นตกใจแล้วเริ่มกลิ้งลงกับพื้นพร้อมกับร้องอย่างโหยหวน

จากนั้นลำตัวของเจ้างูก็หดลงด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า งูที่แต่เดิมมีความยาวมากกว่าสิบเมตรกลับหดเหลือความยาวเพียงไม่กี่เมตรภายในชั่วเวลาไม่กี่นาที

ขณะที่เจ้างูกลิ้งไปกลิ้งมาด้วยความเจ็บปวด มันก็พยายามที่จะเลื้อยเข้าไปหาหนีซื่อเต้า มันกระโจนเข้าไปในรัศมีสีดำแล้วพยายามที่จะหนีไปด้วยกำลังที่มันมีอยู่ทั้งหมด