หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 873

เมื่อหนีซื่อเต้าเห็นเช่นนั้น เขาก็รู้สึกตะลึงงันและสับสน เกิดเรื่องบ้าบออะไรขึ้นกันแน่? กระบวนท่าดังกล่าวเป็นไพ่ตายของหอเทียนหลัว อีกทั้งงูก็เป็นผู้พิทักษ์แห่งหอเทียนหลัวด้วย ฉันได้แต่อัญเชิญงูออกมาเพราะเป็นทางเลือกสุดท้ายแล้วt! ผู้พิทักษ์แห่งหอเทียนหลัวจะกลับกลายเป็นงูตัวเล็กๆ ที่พยายามจะหลบหนีด้วยความหวาดกลัวได้ยังไงกันเล่า? หนีซื่อเต้ารู้สึกสับสนอย่างถึงที่สุด

“แกคิดจะหนีงั้นรึ?” เฉินผิงกระโจนตัวไปข้างหน้าแล้วคว้าจับงูทางหาง เมื่อเขาเห็นว่ามันกำลังจะหนีไป ตอนที่เฉินผิงกระชากมันกลับมา เจ้างูก็มีลำตัวกึ่งหนึ่งอยู่ภายในรัศมีสีดำ

เจ้าอสรพิษร้ายกลายเป็นงูน้อยที่มิได้ดุร้ายเฉกเช่นเดิมอีกต่อไปแล้ว มันกลับหันหลังแล้วพยายามจะเลื้อยหนีไป ในตอนนั้นเอง เฉินผิงก็ใช้กระบี่พิฆาตมังกรฟันลงไปอย่างแรง

ผลัวะ!

โลหิตสาดกระเซ็นไปทั่วพื้นทันทีที่หัวของเจ้างูถูกเฉินผิงฟันขาดในชั่วพริบตาเดียว

ตุ้บ!

หลังจากเฉินผิงฟันหัวของเจ้างูจนขาด หนีซื่อเต้าก็ล้มลงกับพื้น เนื่องจากเขาอ่อนแรงมากเสียจนถึงกับไม่สามารถยืนหยัดได้อีกต่อไป อันที่จริงแล้ว หลังจากรัศมีสีดำหายไป จู่ๆ เขาก็ดูเหมือนจะแก่ชราขึ้นมาก

เฉินผิงเก็บกระบี่พิฆาตมังกรแล้วหันกลับมามองหนีซื่อเต้าด้วยสายตาเย็นชาน่าหวาดหวั่น

เมื่อเห็นสีหน้าของเฉินผิงแล้ว รูม่านตาของหนีซื่อเต้าก็พลันหดวูบ และมีความหวาดกลัวปรากฎขึ้นเต็มไปทั่วใบหน้าของเขา

“ดะ ได้โปรดอย่าฆ่าผมเลยนะ ผมจะทำทุกอย่างที่คุณบอกเลย...” ตอนที่เขาวิงวอนขอความเมตตาจากเฉินผิง หนีซื่อเต้าก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

เจ้าหอเทียนอู่ปรมาจารย์ยุทธ์ผู้น่าเกรงขามกำลังวิงวอนขอความเมตตาจากเฉินผิง

เมื่อเสี่ยวหลานเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกตื่นตะลึง หนีซื่อเต้าเป็นหนึ่งในผู้ที่น่าเคารพยำเกรงมากที่สุดในแดนตะวันตกเฉียงใต้! แม้แต่ราชาพิษกับเซี่ยโหวตุนก็ยังนับถือเขาเป็นอันมาก บุคคลที่น่าเกรงขามอย่างเขากำลังวิงวอนขอความเมตตาจากเฉินผิงงั้นรึ?

ทันใดนั้นความชื่นชมที่เสี่ยวหลานมีต่อเฉินผิงก็เพิ่มทวีเป็นอันมาก ในขณะเดียวกัน เธอก็ยิ่งตกหลุมรักเขามากขึ้นเรื่อยๆ

“ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณพวกคุณทุกคน! ถ้าหากไม่ใช่เพราะช่วยผม พวกคุณก็คงไม่ต้องได้รับบาดเจ็บหรอก” เมื่อพูดจบ เฉินผิงก็เดินไปยังซากงูแล้วทำลายกะโหลกศีรษะของมันจนเผยให้เห็นถึงแก่นอสูรที่กระจ่างใสราวกับผลึก

ตอนที่เฉินผิงหยิบแก่นอสูรขึ้นมา เขาก็รู้สึกตื่นเต้นมากทีเดียว! สัตว์อสูรทุกตัวต่างมีแก่นอสูรเป็นของตนเองกันทั้งนั้น สิ่งนี้น่าจะเป็นประโยชน์ต่อการบำเพ็ญฌาน!

“ในเมื่อเกล็ดแข็งนัก พวกคุณก็เอาไปทำชุดเกราะเถอะครับ ยิ่งไปกว่านั้น เนื้อของมันยังช่วยเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้แก่ร่างกายมนุษย์ได้อีกด้วย พวกคุณสองคนควรจะนำกลับไปแบ่งกันนะครับ” เฉินผิงเอ่ยกับไป๋จ่านถังและจ้าวอู๋ฉี

พวกเขาทั้งคู่ต่างรู้สึกลิงโลดใจเสียจนรีบหั่นเนื้องูเป็นชิ้นๆ จากนั้นเฉินผิงก็พาเสี่ยวหลานค่อยๆ เดินไปที่บ้านตระกูลกู่

เซี่ยโหวตุนยังคงนอนอยู่กับพื้นราวกับดินโคลนกองหนึ่งในลานสนามของบ้านตระกูลกู่ ตอนที่เขาเห็นเฉินผิงกลับมาพร้อมโลหิตเปรอะเปื้อนไปทั่วทั้งร่างกาย เขาก็รู้แล้วว่าหนีซื่อเต้าตายไปแล้ว

เฉินผิงไม่คิดจะพูดกับเซี่ยโหวตุนให้มากความ แต่เขากลับเอาฝ่ามือวางไว้บนศีรษะของเซี่ยโหวตุนแล้วดูดพลังลมปราณทั้งหมดไปเช่นเดียวกัน