“นั่นซิ จื้อหย่วนเราไม่ดื่มเเล้ว ชีวิตของเรามีค่า ไปสู้ตายกับเขาทำไม…”
เวลานี้หลี่เฟิ่งสยาก็ยืนขึ้นมาพูดเกลี้ยกล่อมชุยจื้อหย่วน!
พวกเธอกลัวว่าหากชุยจื้อหย่วนดื่มลงท้องไปอีกหนึ่งชาม ถ้าเขาเกิดอะไรขึ้นจะมีปัญหา!
ในเวลานี้ดวงตาของชุยจื้อหย่วนเเดงเล็กน้อย มองไปที่เฉินผิงด้วยอาการวิงเวียนศรีษะเล็กน้อย เห็นในเเววตาของเฉินผิงเต็มไปอย่างท้าทาย จึงกัดฟัน เเล้วยกชามขึ้นดื่มลงไป!
เหล้าสองชามลงท้อง ใบหน้าของชุยจื้อหย่วนเปลี่ยนจากเเดงเป็นขาว ทั่วหน้าดูขึ้นมาเเล้วออกจะน่าเกลียดน่ากลัวหน่อยๆ!
เมื่อเห็นสภาพนั้นของชุยจื้อหย่วน เฉินผิงจึงกลับไปลงนั่งอย่างพึงพอใจ ขืนดื่มต่อชุยจื้อหย่วนต้องดื่มจนตายเเน่ เเละพ่อเเม่ของเขาเองก็คงไม่ปล่อยให้ตัวเขาเองดื่มต่ออีกอย่างเเน่นอน!
“คุณ…ทำไมคุณนั่งลง มีความสามารถก็ดื่มอีก…ดื่มอีกซิ…”
ชุยจื้อหย่วนเห็นเฉินผิงนั่งลงก็รีบตะโกนเรียก!
เเต่เพิ่งพูดจบจู่ๆเลือดก็พุ่งออกมาทันที มาถึงปากก็อาเจียนออกมา พ่นตรงใส่ทั่วร่างของหลี่เฟิงสยา
“อ๊ายย…”
หลี่เฟิ่งสยาตกใจร้องออกมา ดูร่งกายของตัวเองสกปรกโสโครก ตัวเธอเองก็เกือบอาเจียนเช่นกัน!
ซุนฝูไห่เมื่อเห็นก็ขมวดคิ้วเเน่น สีหน้าก็ยิ่งไม่ดี!
เฉินเป่ากั๋วถลึงตาใส่เฉินผิงจากนั้นรีบลุกขึ้นยืน “ฝูไห่ พวกคุณรีบส่งจื้อหย่วนกลับบ้านเถอะ พวกเราก็จะไปเเล้ว เด็กสองคนนี้ก็จริงๆเชียว จะเเสดงความเเกร่งอะไรกัน!”
ซุนฝูไห่ได้เเต่พยักหน้า ก็ทำถึงขนาดนี้เเล้ว คงไม่มีปัญญาอยู่คุยต่อไปอีกได้เเล้ว!
ตอนเวลาที่ฉินเป่ากั๋วคิดพาเฉินผิงจากไปนั้น ชุยจื้อหย่วนก็ตรงไปห้ามไว้
“ไปไม่ได้…” ชุยจื้อหย่วนตาทั้งคู่เบลอ “ตกลงไว้ว่าจะไปร้องเพลง ทำไมเดินจากไปเเบบนี้?หรือกลัวว่าต้องจ่ายเงิน?”
“จื้อหย่วน คุณดื่มมากเเล้ว รอวันอื่นค่อยไปเถอะ…”
ซุนฝูไห่พูดเกลี้ยกล่อมชุยจื้อหย่วน!
“ไม่ได้ วันนี้ต้องไป ผมนัดกับทุกคนในกลุ่มเรียบร้อยเเล้ว ถ้าไม่ไปละก็ ผมก็เสียหน้าเเย่…”
ชุยจื้อหย่วนส่ายหัว ต้องให้เฉินผิงเลี้ยงคาราโอเกะให้ได้!
คราวนี้ซุนฝูไห่ลำบากใจเล็กน้อยมองไปที่เฉินเป่ากั๋ว!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...