หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 882

“นับแต่วันนี้ไป แกไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไรกับบริษัทของฉันอีกแล้ว ไสหัวไป!” ไป๋เสี่ยวซานพูดอย่างเย็นชา

ตุ้บ!

พอถังซือลี่ได้ยินแบบนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้น หลังอุตส่าห์ดิ้นรนมาทั้งชีวิต สุดท้ายเขาก็สูญเสียทุกอย่าง

“พ่อ..”

ถังฮุยรีบช่วยพยุงถังซือลี่ให้ยืนขึ้น

ถังซือลี่รีบคุกเข่าลงอ้อนวอนต่อหน้าไป๋เสี่ยวซาน “คุณไป๋ ผมขอร้องเถอะครับ ยกโทษให้ผมด้วย ได้โปรดให้ผม..”

กระนั้นไป๋เสี่ยวซานก็ไม่ขยับเขยื้อน เมื่อไม่มีคำสั่งของเฉินผิง ไป๋เสี่ยวซานก็ยังไม่กล้าทำอะไร

ถังซือลี่พอจะมองเรื่องนั้นออก เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากกัดฟันอ้อนวอนเฉินผิง “เฉินผิง ฉันมองนายผิดไป ช่วยขอให้คุณไป๋ยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ”

เฉินผิงมองถังซือลี่อย่างเย็นชาแล้วเอ่ย “คุณลุงซือลี่ คุณน่ะไม่อยู่ในสายตาผมด้วยซ้ำ ผมไม่มีธุระอะไรกับคุณแล้ว”

ถังซือลี่ที่เห็นความพยายามไม่เป็นผลก็หันไปหาถังหงอิง

“ถังหงอิง ฉันขอร้อง ช่วยพูดให้ฉันด้วยเถอะ ฉันรู้แล้วว่าตัวเองเป็นคนผิด”

ถังหงอิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทั้งยังปวดใจในเวลาเดียวกัน เธอเอื้อมมือออกไปเพื่อช่วยพยุงตัวถังซือลี่ให้ลุกขึ้น

แต่พอตอนที่ถังหงอิงยื่นมือออกไป เฉินเป่ากั๋วก็เข้ามาหยุดเธอไว้ แม้เขาจะไม่ได้พูดอะไรก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากให้ถังหงอิงเข้าไปยุ่งเกี่ยว

หลังจากขอร้องทุกคนจนหมด กลับไม่มีใครเห็นใจเขาเลย!

พอถังฮุยเห็นว่าพ่อตัวเองดูน่าสมเพชขนาดไหน เขาก็พุ่งเข้าไปอย่างโกรธเกรี้ยวแล้วดึงตัว ถังซือลี่ขึ้นมา

“พ่อไม่จำเป็นต้องไปอ้อนวอนพวกมัน นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย เราไม่จำเป็นต้องอยู่กับตระกูลไป๋อีกแล้ว ถึงยังไงผมก็เป็นหัวหน้าเขตและผมมีปัญญาดูแลพ่อ หลังจากนี้สองปีผมจะกลับมาเอาคืนพวกมัน”

ถังฮุยกัดฟันพูดขณะที่มองถังหงอิงกับเฉินผิง

เขาเกลียดญาติของตัวเอง เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกมันจะไร้หัวใจได้ขนาดนี้

ส่วนเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่สับสนตอนได้ยินว่าจ้าวอู๋ฉีคือนายพลแห่งกระทรวงยุติธรรมประจำจิงตู ต่างกลัวว่าตัวเองจะโดนร่างแหไปด้วยจนถูกไล่ออก ทุกคนจึงแอบย่องออกไปก่อนแล้ว

“คุณเฉิน ไปที่ห้องอื่นกันเถอะครับ ผมอยากจะขอโทษและหาทางชดใช้ให้คุณ” ไป๋เสี่ยวซานพูดอย่างนอบน้อม

เฉินผิงพยักหน้า พอเห็นถังซือลี่กับถังฮุยที่ยังนั่งบนพื้น เฉินผิงก็ไม่อยากอาหารแล้ว

ไม่ช้าทุกคนก็พากันไปที่ห้องส่วนตัวอีกห้อง ระหว่างที่กินอาหาร ไป๋เสี่ยวซานก็เอาแต่ขอโทษขอโพยเฉินผิง ทำเอาถังหงอิงกับป้าสองอึ้งอยู่ไม่น้อย

มีเพียงเฉินเป่ากั๋วที่รู้สึกสุขใจเมื่อได้เห็นคนอื่นทำดีกับเฉินผิง เขารู้มานานแล้วว่าเฉินผิงไม่ใช่คนธรรมดา

ไป๋เสี่ยวซานกับคนอื่นๆ ไม่ได้กลับเข้าเมือง แต่ไปพักที่หมู่บ้านของตระกูลเฉิน

สองวันถัดมา เฉินผิงก็บอกลาพ่อแม่ของเขาแล้วไปที่จิงตูกับคนที่เหลือ

ในระหว่างนั้น ไป๋จ่านถังก็โทรบอกซุนซือเหมี่ยวให้เตรียมยาที่เฉินผิงต้องการ เมื่อเฉินผิงช่วยจ้าวอู๋ฉีเสร็จสิ้นแล้ว เขาตั้งใจว่าจะไปที่หุบเขายาเพื่อทำขี้ผึ้งผสมหยกนิลให้เสร็จ จะได้เอาไปรักษาหลินเทียนหู่และชือเฟิ่ง