หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 886

“นี่ ระวังคำพูดตัวเองหน่อย จากที่ฉันได้ยินมา คุณเฉินเป็นคนที่ชนะปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์สองคนได้พร้อมกันเลยนะ!”

“เหอะ! นายเชื่อเรื่องนั้นเหรอ? ถ้าเขาเก่งขนาดนั้นจริง ทำไมถึงไม่มีข่าวเล็ดรอดออกมาเลยว่าหงเฉิงมีผู้ฝึกยุทธ์วัยหนุ่มที่ฝีมือร้ายกาจขนาดนั้นนั้น?”

ยิ่งพวกเขาพร่ำพูดมากเท่าไหร่ ซู่ชีเม่าก็ยิ่งรำคาญมากขึ้นเท่านั้น “พวกนายทุกคน เงียบซะ!” เขาตะโกนแล้วจ้องพวกเขาเขม็ง

แม้ว่าทุกคนจะกลัวจนหุบปากลงในทันใด จ้าวอู๋ฉีก็ได้ยินคำนินทาของพวกเขาอยู่ดี

ในขณะที่ซวนหยวนหรงยังพูดจาเหยียดหยามจ้าวอู๋ฉีต่อ “ได้ยินรึเปล่า? จ้าวอู๋ฉี ถ้าคุณปล่อยให้เด็กเป็นครูฝึก ก็คงไม่มีใครฟังที่เขาพูด ทำไมคุณถึงไม่พาเขามาลองสู้กับผมดูล่ะ? ถ้าเขารับการโจมตีจากผมได้สามครั้ง ผมจะไปทันที แต่ถ้าเขาทำไม่ได้ คุณต้องไล่เขาออกแล้วให้ผมเข้าลงแข่งงานประลอง”

จ้าวอู๋ฉีไม่พูดอะไร แต่ซู่ชีเม่าที่เหลืออดกับความโอหังของซวนหยวนหรงพูดโต้ตอบกลับไป “นายหลงตัวเองมากเกินไปแล้ว ซวนหยวนหรง! ถ้าคุณเฉินได้สู้กับนายจริงๆ ไม่เพียงแต่เขาจะรับการโจมตีของนายได้ แต่เขายังจะขยี้นายด้วยมือข้างเดียวอีกด้วย!”

สีหน้าซวนหยวนหรงถมึงทึงขณะที่เขาจ้องเขม็งไปยังซู่ชีเม่า “แกนี่ใจกล้าดีนะ ถือดียังไงถึงพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนั้น!”

ก่อนที่จะมีใครไหวตัวทัน ซวนหยวนหรงพุ่งไปหยุดตรงหน้าซู่ชีเม่ากะทันหันแล้วตบเขาอย่างแรง

เผียะ!

โชคไม่ดีที่แรงตบรุนแรงมากจนซู่ชีเม่ากระเด็นไปไกลแล้วร่วงลงพื้น

“ซวนหยวนหรง!” จ้าวอู๋ฉีตะโกน เขาเลือดขึ้นหน้าเมื่อเห็นซวนหยวนหรงเริ่มโจมตีก่อน

ซวนหยวนหรงส่งสายตาเยาะเย้ยให้เขาอย่างไม่แยแส “ไปพาไอ้เด็กนั่นมา จะได้สู้กันซะที ผมอยากเห็นว่ามันจะเก่งสักแค่ไหน..”

จ้าวอู๋ฉีเขาไปช่วยพยุงซู่ชีเม่า แต่แทนที่จะตอบตำถามของซวนหยวนหรง เขานิ่วหน้าด้วยความโกรธเคืองโดยไม่ส่งเสียง

ซู่ชีเม่าเริ่มตื่นตระหนกเมื่อเห็นจ้าวอู๋ฉีเงียบไป “ท่านนายพล ทำไมถึงไม่ให้ผมไปเรียกตัวคุณเฉิน? เราจะปล่อยให้ซวนหยวนหรงทำตัวไร้ยางอายแบบนี้ที่กระทรวงยุติธรรมไม่ได้นะครับ”

พอพูดจบซู่ชีเม่าก็จะออกไปหาเฉินผิง แต่จ้าวอู๋ฉีรีบรั้งเขาเอาไว้ “อย่าเลย ถ้าคุณเฉินมาที่นี่จนเรื่องมันลุกลาม เท่ากับว่าเขาจะมีศัตรูเพิ่มขึ้นอีก” เขาให้เหตุผล “ยิ่งกว่านั้น ตระกูลซวนไม่ใช่พวกที่ควรจะไปหาเรื่อง คุณเฉินมีศัตรูมากอยู่แล้วที่จิงตู อย่าเอาปัญหาไปเพิ่มให้เขาจะดีกว่า”

แน่นอนว่าจ้าวอู๋ฉีไม่ได้อยากให้เฉินผิงมีเรื่องกับซวนหยวนหรง เพราะเขาไม่ต้องการให้เกิดความขัดแย้งระหว่างเฉินผิงกับตระกูลซวน ถ้าเฉินผิงไปทำให้ตระกูลซวนไม่พอใจ ชีวิตของเขาในจิงตูจะยิ่งลำบากขึ้นไปอีกอย่างไม่ต้องสงสัย

พอได้ยินดังนั้น ซู่ชีเม่าก็ไม่มีทางเลือกนอกจากล้มเลิกความตั้งใจ เขาจับแก้มที่บอบช้ำของตัวเองแล้วจ้องซวนหยวนหรง รู้สึกโกรธเคืองที่เขาเอาคืนอีกฝ่ายไม่ได้เลย

ถึงยังไงซู่ชีเม่าก็เป็นเพียงปรมาจารย์อาวุโส เขาไม่มีโอกาสชนะปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์อย่างซวนหยวนหรงได้อยู่แล้ว

ทันใดนั้น เฉินผิงก็เดินเข้ามาช้าๆ “นายพลจ้าว ในเมื่อผมเป็นส่วนหนึ่งของกระทรวงยุติธรรมแล้ว คุณจะไม่ให้ผมเข้ายุ่งเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ได้เหรอครับ?”

แน่นอนว่าซู่ชีเม่าปลื้มปีติเมื่อได้เห็นเฉินผิง “อา คุณเฉิน...”

“คุณเฉิน ทำไมถึงไม่ไปพักผ่อนล่ะครับ?” จ้าวอู๋ฉีถามอย่างนอบน้อม

เฉินผิงยิ้ม “เดินทางแค่ไม่กี่ชั่วโมงผมไม่เหนื่อยหรอกครับนายพลจ้าว ด้วยระดับพลังของผมตอนนี้ ผมจะไม่นอนหลับสามวันสามคืนติดกันก็ยังได้!”

ซวนหยวนหรงจ้องมองเฉินผิง สีหน้าของเขาทั้งเยือกเย็นทั้งจริงจัง “งั้นแกก็คือครูฝึกคนใหม่ที่จ้าวอู๋ฉีจ้างมาสินะ”

“ใช่แล้ว!”

“เหมือนแกยังอายุแค่ยี่สิบต้นๆ อยู่เลย แต่กลับได้เป็นปรมาจารย์อาวุโสแล้ว? ต้องยอมรับว่าฉันประทับใจอยู่บ้าง แต่ถึงยังไงแกก็ไม่คู่ควรกับตำแหน่งครูฝึกแห่งกระทรวงยุติธรรม! ฉันแน่ใจว่าแกคงพยายามอย่างหนักกว่าจะมีระดับพลังถึงขั้นนี้ได้ เพราะงั้นถ้าแกไปให้พ้นหน้าฉันเสียตอนนี้ ฉันอาจจะยอมปล่อยแกไป..” ซวนหยวนหรงเอ่ยปากเตือน

เท่าที่เห็นเขาบอกได้เลยว่ารัศมีของเฉินผิงแค่ใกล้เคียงกับปรมาจารย์อาวุโส ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่เขาต้องกลัวเลย!

“ปล่อยผมไปเหรอ?” เฉินผิงตอบพลางยิ้มเยาะ “ว่าแต่คุณเป็นอะไรกันกับซวนหยวนไคเหรอครับ?”