เเน่นอนเมื่อเห็นการกระทำที่สนิทสนมของหวังหันหันกับเฉินผิงแล้ว ผู้ชายส่วนใหญ่รู้สึกท้อเเท้ สายตาของชุยจื้อหย่วนก็มองเฉินผิงอย่างอิจฉา!
เฉินผิงเเนะนำให้หวังหันหันรู้จักทีละคน ตอนที่เเนะนำให้รู้จักกับซุนเสี่ยวเหมิงนั้น เฉินผิงพูด “นี่คือซุนเสี่ยวเหมิงลูกสาวของคุณลุงซุน พ่อของเธอกับพ่อของพี่เป็นเพื่อนในกองทัพ…”
เมื่อหวังหันหันได้ยินก็เข้าใจทันที ตอนที่เฉินเป่ากั๋วไหว้วานให้คนหางานให้ ก็คงจะเป็นพ่อของซุนเสี่ยวเหมิงคนนี้!
ดังนั้นหวังหันหันจึงกระตือรือล้นก้าวไปข้างหน้าดึงมือของซุนเสี่ยวเหมิง “พี่เสี่ยวเหมิงสวยมาก ฉันได้ยินพี่เฉินผิงกับคุณลุงเฉินพูดถึงพวกคุณมาตั้งนานเเล้ว เพียงเเต่ไม่เคยเจอมาก่อน…”
ความกระตือรือล้นของหวังหันหันทำให้ซุนเสี่ยวเหมิงยิ้มออกมา “น้องหันหันเธอก็สวยมากทีเดียว…”
“คนนี้คือจางถงเจี้ยน พวกเราอยู่กลุ่มเดียวกัน…”
เฉินผิงพูดเเละชี้ไปที่มุมห้องคนที่ใส่เเว่นตาก็คือจางถงเจี้ยน
“สวัสดี…” หวังหันหันยิ้มเล็กน้อยยื่นมือออกไป!
“สวัสดี สวัสดี…” จางถงเจี้ยนหน้าเเดงขึ้นมาทันที จับมือหวังหันหันเบาๆ
เห็นท่าทางอย่างนั้นของจางถงเจี้ยน ทำให้ทุกคนหัวเราะออกมา!
ในไม่ช้าทุกคนก็เริ่มคุ้นเคยกัน เริ่มร้องเพลงเเละดื่มเหล้า ทุกคนเริ่มมุ่งลงมือกับเฉินผิง ผลัดกันชนเเก้วกับเฉินผิงทีละคน
หวังหันหันเห็นเช่นนี้จึงยืนตรงหน้าเฉินผิง “พวกคุณชนเเก้วเเบบนี้ เดี๋ยวพี่เฉินผิงก็ต้องเมา ฉันดื่มกับพวกคุณ…”
หวังหันหันยกเเก้วเบียร์ขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด!
หวังหันหันออกหน้าเเทนเฉินผิง ผู้ชายพวกนี้ย่อมไม่ปฎิเสธเเน่ ในความเห็นของพวกเขา หวังหันหันดื่มเบียร์ไม่เกินสองเเก้วก็ไม่ไหวแล้ว!
แต่ในไม่ช้าคนพวกนี้ก็รู้ว่าตัวเองคิดผิด ผิดแบบอุกอาจ!
เห็นเเค่หวังหันหันดื่มเเก้วเเล้วเเก้วเล่ากับทุกคน เเต่ไม่มีทีท่าว่าจะเมาเลยสักนิด เเม้เเต่สีหน้ายังไม่เปลี่ยนสักนิด!
คราวนี้ทุกคนตกตะลึง เเม้เเต่เฉินผิงยังมองหวังหันหันอย่างไม่เชื่อสายตา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...