“คุณเฉิน...”
จ้าวอู๋ฉีอยากรู้ว่าเฉินผิงมั่นใจหรือไม่ว่าจะสามารถเอาชนะอิจิโระได้ เขาคิดว่าคงดีกว่าถ้าจะยอมจำนน เพราะการเสียหน้าเทียบไม่ได้เลยกับการโดนตัดหน้าด้วยกระบี่จนตายแบบนั้น
แทนที่จะพูดตอบ เฉินผิงกลับนิ่งเงียบและมองจ้าวอู๋ฉีด้วยสายตาที่ให้คำมั่น จ้าวอู๋ฉีจึงไม่พูดอะไรอีก ก่อนจะเบนสายตาไปมองสนามประลองแทน
จากนั้นสนามประลองก็ได้รับการทำความสะอาดจนเรียบร้อย ฝั่งของทีมไท่เหมียนนั้นส่งสายตาคมกริบมาทางอิจิโระอย่างโกรธแค้นที่เขาสังหารคนของพวกเขาไป แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา เพราะอย่างไรเสีย นักสู้ทุกคนที่เข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ต่างก็รู้กันดีว่าสมัครใจมาเข้าร่วมเพื่ออะไร ดังนั้นจึงไม่สามารถที่จะโต้ตอบเพื่อแก้แค้นใดๆ ได้
“ถ้างั้น ใครจะเป็นรายต่อไปล่ะ?” อิจิโระตั้งคำถามด้วยความหยิ่งยโส ขณะที่ถือกระบี่ยาวเอาไว้ในมือพลางมองไปรอบๆ
ทันใดนั้น สีหน้าของผู้เข้าร่วมแข่งขันจากอาหลูกัวก็พลันสลด จากการจับฉลากในตอนแรก เขาจะต้องเป็นคู่ต่อสู้คนต่อไปของอิจิโระ แต่กระนั้น เมื่อได้เห็นทักษะอันเหนือธรรมดาของมือกระบี่คนนี้แล้ว เขาก็เริ่มสงสัยในความสามารถของตัวเอง
สุดท้าย ชายผู้หวาดกลัวก็ตัดสินใจยอมจำนน เพราะเขารู้ว่า หากเขาก้าวเข้าไปในสนามประลอง ก็มีแต่จะตายสถานเดียว
ในเมื่อผู้เข้าร่วมแข่งขันจากอาหลูกัวตัดสินใจยอมแพ้ ผู้ท้าชิงคนถัดไปของอิจิโระก็จะต้องเป็นแอนดรูว์จากฉวงกั๋ว
“คิดว่าจะเอาชนะเขาได้ไหม? แอนดรูว์” แอนนาถาม
แอนดรูว์ขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าความมั่นใจของเขาจะลดลงไปจากแต่ก่อน “ผมจะพยายาม”
จากนั้นแอนนาก็ส่งยาให้เขาหนึ่งเม็ดโดยที่ไม่พูดอะไรเลย
แอนดรูว์เหลือบมองเจ้าหญิงแทนคำตอบ ก่อนจะหยิบยานั้นใส่กระเป๋าและเดินลงไปในสนามประลองช้าๆ
แอนนากำหมัดแน่นขณะที่เธอต้องมองแอนดรูว์เดินจากไป เห็นได้ชัดว่าเธอประหม่าเมื่อเธอคิดว่าชายคนนั้นจะจัดการกับศัตรูที่น่าเกรงขามเช่นนี้ได้อย่างไร
“อย่ากังวลมากจนเกินไปเลยครับ เจ้าหญิงแอนนา ผมแน่ใจว่าแอนดรูว์จะพยายามสู้อย่างดีที่สุด” จ้าวอู๋ฉีปลอบเมื่อเห็นว่าแอนนากังวลมากแค่ไหน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...