หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 913

“คุณเฉิน...”

จ้าวอู๋ฉีอยากรู้ว่าเฉินผิงมั่นใจหรือไม่ว่าจะสามารถเอาชนะอิจิโระได้ เขาคิดว่าคงดีกว่าถ้าจะยอมจำนน เพราะการเสียหน้าเทียบไม่ได้เลยกับการโดนตัดหน้าด้วยกระบี่จนตายแบบนั้น

แทนที่จะพูดตอบ เฉินผิงกลับนิ่งเงียบและมองจ้าวอู๋ฉีด้วยสายตาที่ให้คำมั่น จ้าวอู๋ฉีจึงไม่พูดอะไรอีก ก่อนจะเบนสายตาไปมองสนามประลองแทน

จากนั้นสนามประลองก็ได้รับการทำความสะอาดจนเรียบร้อย ฝั่งของทีมไท่เหมียนนั้นส่งสายตาคมกริบมาทางอิจิโระอย่างโกรธแค้นที่เขาสังหารคนของพวกเขาไป แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา เพราะอย่างไรเสีย นักสู้ทุกคนที่เข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ต่างก็รู้กันดีว่าสมัครใจมาเข้าร่วมเพื่ออะไร ดังนั้นจึงไม่สามารถที่จะโต้ตอบเพื่อแก้แค้นใดๆ ได้

“ถ้างั้น ใครจะเป็นรายต่อไปล่ะ?” อิจิโระตั้งคำถามด้วยความหยิ่งยโส ขณะที่ถือกระบี่ยาวเอาไว้ในมือพลางมองไปรอบๆ

ทันใดนั้น สีหน้าของผู้เข้าร่วมแข่งขันจากอาหลูกัวก็พลันสลด จากการจับฉลากในตอนแรก เขาจะต้องเป็นคู่ต่อสู้คนต่อไปของอิจิโระ แต่กระนั้น เมื่อได้เห็นทักษะอันเหนือธรรมดาของมือกระบี่คนนี้แล้ว เขาก็เริ่มสงสัยในความสามารถของตัวเอง

สุดท้าย ชายผู้หวาดกลัวก็ตัดสินใจยอมจำนน เพราะเขารู้ว่า หากเขาก้าวเข้าไปในสนามประลอง ก็มีแต่จะตายสถานเดียว

ในเมื่อผู้เข้าร่วมแข่งขันจากอาหลูกัวตัดสินใจยอมแพ้ ผู้ท้าชิงคนถัดไปของอิจิโระก็จะต้องเป็นแอนดรูว์จากฉวงกั๋ว

“คิดว่าจะเอาชนะเขาได้ไหม? แอนดรูว์” แอนนาถาม

แอนดรูว์ขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าความมั่นใจของเขาจะลดลงไปจากแต่ก่อน “ผมจะพยายาม”

จากนั้นแอนนาก็ส่งยาให้เขาหนึ่งเม็ดโดยที่ไม่พูดอะไรเลย

แอนดรูว์เหลือบมองเจ้าหญิงแทนคำตอบ ก่อนจะหยิบยานั้นใส่กระเป๋าและเดินลงไปในสนามประลองช้าๆ

แอนนากำหมัดแน่นขณะที่เธอต้องมองแอนดรูว์เดินจากไป เห็นได้ชัดว่าเธอประหม่าเมื่อเธอคิดว่าชายคนนั้นจะจัดการกับศัตรูที่น่าเกรงขามเช่นนี้ได้อย่างไร

“อย่ากังวลมากจนเกินไปเลยครับ เจ้าหญิงแอนนา ผมแน่ใจว่าแอนดรูว์จะพยายามสู้อย่างดีที่สุด” จ้าวอู๋ฉีปลอบเมื่อเห็นว่าแอนนากังวลมากแค่ไหน

“ขอบคุณค่ะ นายพลจ้าว แอนดรูว์จะต้องชนะแน่นอนเพราะพวกเราชาวฉวงกั๋วจะไม่ทนต่อความพ่ายแพ้ใดๆ” แอนนากล่าวออกมาอย่างหนักแน่น

“เพียงเพราะคุณให้ยาแตกร้าวกับเขาไป ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะชนะ สัตว์เดรัจฉานที่ไร้ความคิดไม่สามารถเทียบได้กับคนที่เก่งอย่างอิจิโระได้หรอก” เฉินผิงให้ความเห็นอย่างสงบนิ่งแก่เจ้าหญิงแห่งฉวงกั๋ว

“คุณพูดอะไรของคุณ?” แอนนารู้สึกเคืองใจ จึงหันมามองเฉินผิงทันที “หากแอนดรูว์เอาชนะเขาไม่ได้ โอกาสของคุณก็ยิ่งเบาบางลงไปอีก คุณควรจะภาวนาให้แอนดรูว์ชนะ เพราะด้วยวิธีนั้น คุณก็อาจจะมีชีวิตเหลือรอดไปถึงพรุ่งนี้ได้”

“การภาวนาไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา เพราะผมไม่มีข้อกังขาเลยว่าผลลัพธ์ของการแข่งขันครั้งนี้จะเป็นยังไง” เฉินผิงตอบพลางส่ายหัว

แอนนาจ้องหน้าเฉินผิงต่อไปโดยไม่พูดอะไรออกมาอีก ขณะที่แอนดรูว์เข้าสู่สนามประลองและพร้อมจะต่อสู้กับอิจิโระเรียบร้อยแล้ว

เมื่อมีแอนดรูว์เป็นคู่ต่อสู้ของเขา อิจิโระก็ดูไม่ผ่อนคลายเหมือนตอนที่สู้กับสงป้าอย่างเห็นได้ชัด

มือกระบี่ชักอาวุธออกจากฝักเผยให้เห็นกระบี่ยาวที่บางราวกับปีกของจักจั่น ทุกครั้งที่อิจิโระเหวี่ยงกระบี่ของเขา ฝูงชนก็จะได้ยินเสียงแตกร้าวดังราวกับสายฟ้าฟาด

แต่กระนั้น แทนที่จะล่าถอยไป แอนดรูว์กับพุ่งตรงเข้ามาพร้อมกับกำปั้นเหล็กทั้งสองของเขา และเข้าประชิดตัวมือกระบี่ชาวต่าวกั๋วทันที

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

กำปั้นของแอนดรูว์แข็งแกร่งมากขนาดที่ว่ามันไม่มีรอยขีดข่วนใดๆ เลยแม้ว่าจะใช้ปกป้องการโจมตีจากกระบี่ของอิจิโระมาแล้วก็ตาม

แม้จะยังไม่มีฝ่ายใดออกกระบวนท่าไม้ตาย แต่ดูเหมือนว่ากำปั้นเหล็กของแอนดรูว์จะทำคะแนนได้ดีกว่ากระบี่ยาวของอิจิโระ

“เห็นไหมว่าหมัดนั้นทรงพลังขนาดไหน? มันไม่เกรงกลัวต่ออาวุธอันคมกริบเลย! ครั้งหนึ่ง ฉันเคยเห็นแอนดรูว์จับกระสุนปืนด้วยมือเพียงข้างเดียวได้ด้วยนะ” แอนนากล่าวกับเฉินผิงด้วยความภาคภูมิใจ เมื่อได้เห็นว่าแอนดรูว์กำลังสู้อย่างไร เจ้าหญิงแห่งฉวงกั๋วก็รู้สึกประหม่าน้อยลง

เฉินผิงตอบกลับด้วยรอยยิ้มก่อนจะพูดออกมาอย่างสงบว่า “แอนดรูว์จะไม่สามารถยืนอยู่ได้นานกว่านี้อีกแล้ว”

“กล้าดียังไง!” แอนนาคำรามออกมาหลังจากผุดลุกขึ้นยืน “คุณกล้าดูถูกนักสู้ของเรางั้นเหรอ?”