ระหว่างนั้นที่บ้านตระกูลหลง หลงจิ้งกั๋วมีสีหน้าที่ยากจะอ่านความรู้สึกขณะที่เขาดูข่าวเกี่ยวกับชัยชนะของเฉินผิง
เขามองหน้าหลงซิงซูและถามว่า “หลงซิงซู นายคิดว่านายจะชนะเฉินผิงได้ไหมถ้าสู้กับเขาตัวต่อตัว?”
หลงซิงซูลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะส่ายหัว “ผมไม่แน่ใจครับ...”
ก่อนหน้านี้ หลงซิงซูคงจะพยักหน้าอย่างไม่ลังเลใจ เพราะย้อนกลับไปตอนนั้นเขาดูถูกความสามารถของเฉินผิงอยู่มาก
แต่ทว่า หลงซิงซูได้เสียความมั่นใจไปแล้วเมื่อได้เห็นว่าเฉินผิงเอาชนะคนที่มีพลังแข็งแกร่งอย่างอิจิโระได้
หลงจิ้งกั๋วมองหลงซิงซูก่อนจะตอบว่า “ฉันก็ไม่คิดว่านายจะยืนอยู่ไหวถ้าหากต้องสู้กับเฉินผิงตัวต่อตัว นายรู้ไหมว่าทำไม?”
“ทำไมเหรอครับ?” หลงซิงซูมองหลงจิ้งกั๋วด้วยสีหน้าสับสน
“เป็นเพราะว่าเฉินผิงมีเลือดตระกูลหลงแท้ๆ อยู่ในตัวยังไงล่ะ แต่ในทางกลับกัน นายกลับเป็นแค่สายเลือดห่างๆ เท่านั้นเอง” หลงจิ้งกั๋วตอบ
หลงซิงซูก้มลงมองต่ำทันทีเมื่อได้ยินหลงจิ้งกั๋วพูดเช่นนั้น
เขารู้สึกอับอายกับสถานะของเขาที่เป็นเพียงญาติห่างๆ กับตระกูลหลง ดังนั้นเขาจึงเคี่ยวกรำฝึกฝนอย่างหนัก และใช้พรสวรรค์ของเขาจนกลายมาเป็นปรมาจารย์ยุทธ์ตั้งแต่อายุยังน้อย เขาต้องการจะใช้ความพยายามอย่างหนักที่ผ่านมาเพื่อเข้าถึงแก่นมังกร แต่ทว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
“คุณหลงครับ คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าเฉินผิงเป็นลูกของคุณหลงต้าเฉียวที่หายไปตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา?” หลงซิงซูถาม
“คนอื่นที่ไม่ใช่สายเลือดตระกูลหลง ไม่มีใครไปถึงระดับปรมาจารย์ยุทธ์ได้ภายในระยะเวลาอันสั้นหรอก อีกอย่าง ฉันก็ได้ส่งคนไปสืบหาภูมิหลังของเฉินผิงมาเรียบร้อยแล้ว เขาเรียนรู้การฝึกฝนตนเองจากผู้อาวุโสคนหนึ่งเมื่อสามปีก่อนขณะที่เขาใช้ชีวิตอยู่ในคุก ยิ่งไปกว่านั้น ผมเดาว่าผู้อาวุโสคนนั้นก็คือ…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...