หลังจากออกเรือกันมาสักพัก เรือสำราญก็มาถึงเกาะเล็กๆ อย่างรวดเร็ว
แม้ว่าทุกคนจะขึ้นฝั่งกันไปแล้ว แต่เรือสำราญก็ยังคงทอดสมออยู่ตรงจุดเดิม เพราะพวกเขามีเวลาเพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้น ใครก็ตามที่นำไข่มุกราตรีกลับมาที่เรือก่อน คนผู้นั้นก็จะได้เป็นผู้ชนะ
เมื่อขึ้นฝั่ง เฉินผิงกับพรรคพวกก็ได้เห็นว่าเกาะเล็กๆ แห่งนี้มีทัศนียภาพที่ตระการตามากจนแทบลืมหายใจ ขนาดของเกาะก็เหมาะสม เพราะถ้าหากเกาะใหญ่มาก พวกเขาก็คงจะไม่สามารถบรรลุเป้าหมายได้ภายในเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น
“คุณเฉิน อากาศที่นี่บริสุทธิ์มาก แค่หายใจเข้าไปก็ทำให้รู้สึกดีแล้ว” ซู่ชีเม่าเอ่ยขึ้นขณะที่เขาสูดลมหายใจเข้าไปราวกับหิวกระหาย
แต่หลังจากสูดหายใจเข้าไปเล็กน้อย เฉินผิงก็กลับขมวดคิ้วขึ้นมา
“หัวหน้าซู่ บอกคนของเราให้กลั้นหายใจเขาไว้และหมุนเวียนอากาศในร่างกายไปก่อน เพื่อประโยชน์ของทุกคนเอง” เฉินผิงออกคำสั่ง
ซู่ชีเม่าตะลึงไปเมื่อได้ยินคำสั่งที่น่าพิศวงจากเฉินผิง ทำไมเราต้องกลั้นหายใจในเมื่อมาอยู่ท่ามกลางอากาศบริสุทธิ์เช่นนี้ด้วย?
แม้ว่าเขาจะสงสัย แต่เขาก็ทำตามคำแนะนำของเฉินผิง และสั่งให้คนในทีมทำตามด้วยเช่นกัน
โชคดีที่ไม่มีใครในทีมมีพลังระดับต่ำกว่าปรมาจารย์ ดังนั้น พวกเขาจึงสามารถหมุนเวียนอากาศในร่างกายขณะที่กลั้นหายใจอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง
“แอนดรูว์ บอกคนของคุณให้กลั้นหายใจด้วย” เฉินผิงแนะนำ
“เฉินผิง เกิดอะไรขึ้นเหรอ? คุณสังเกตเห็นอะไรหรือเปล่า?” แอนดรูว์ถาม
“ผมสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติในอากาศ ราวกับมีใครเข้ามายุ่งเกี่ยวกับมัน” เฉินผิงอธิบายพลางขมวดคิ้ว
“ยุ่งเกี่ยวงั้นเหรอ?” แอนดรูว์อึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “เฉินผิง คุณระแวดระวังมากเกินไปแล้ว ดูจากว่าเกาะใหญ่ขนาดนี้ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีใครเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอากาศได้”
แอนดรูว์ไม่เชื่อเฉินผิง
ไม่มีใครจะสามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอากาศในเกาะทั้งเกาะได้หรอก เรื่องแบบนั้นจะเป็นไปได้อย่างไร?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...