หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 93

ชายวัยกลางคนหัวล้านเห็นแบบนี้ ดวงตาทั้งคู่หรี่ลง เมื่อเห็นฝั่งตรงข้ามมีคนจำนวนมากขนาดนี้ แถมเป็นพวกไม่มีสมอง ถ้าสู้กันขึ้นมา ดีไม่ดีตัวเองเสียเปรียบ สีหน้าจึงมืดมนแล้วพูด “ไอ้เด็กน้อย มึงคอยกูก่อน เเน่จริงก็ลงชื่อไว้ ดูซิกูจะให้มึงตายไหม…”

“ป๋าชื่อชุยจื้อหย่วนจะอยู่ตรงนี้คอยพวกมึง พวกมึงคิดว่ากลุ่มพี่น้องกูกินมังสวิรัติเหรอวะ?(พวกกูกินเนื้อ กูดุนะ มึงไหวหรอ)”

ขณะนี้ชุยจื้อหย่วนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าพ่อที่เก่งฉกาจก็มิปาน ความรู้สึกเเบบนั้นมันช่างเยี่ยมยอด!

“ดี ดี ดี…”

ชายวัยกลางคนพูดคำว่าดีสามคำนี้ติดๆกัน เเล้วพาบอดี้การด์สองคนกลับออกไป!

หลังจากที่ชายวัยกลางคนเดินจากไป ในใจชุยจื้อหย่วนมีความสุขมาก เขายังไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน ช่างยิ่งใหญ่ ช่างสุดยอด…

“ผู้จัดการชุยเจ๋งเกินไปเเล้ว ลูกถีบเมื่อกี้ ทำพวกมันกลัวจนตดยังไม่กล้าตด!”

“ผู้จัดการชุยท่าทางเมื่อกี้ ถ้าใครไม่รู้คงนึกว่าเป็นพี่ใหญ่ในเเก๊งค์เลยนะ!”

“ผู้จัดการชุยเจ๋งไปเลย ผมยังสงสัยว่าผู้จัดการชุยอยู่ในเเก๊งค์มาก่อนใช่ไหมนะ…”

คนกลุ่มหนึ่งประจบสอพลอชุยจื้อหย่วนไม่หยุด ซึ่งนี่ทำให้ชุยจื้อหย่วนโดนสอพลอจนขึ้นสวรรค์ละ!

ชุยจื้อหย่วนในใจภาคภูมิใจ เเต่เเสร้งทำเป็นอารมณ์ดีพูดว่า “อาศัยทุกคนที่คอยสนับสนุน ในเมื่อพี่ๆทำให้ขนาดนี้ วันนี้ฉันชุยจื้อหย่วนก็จะไม่ตระหนี่ละนะ ครั้งนี้ฉันจะสั่งลาฟิเต้สองสามขวด พี่ๆก็ลองชิม…”

“สุดยอด…”

“ผู้จัดการชุยจงเจริญ…”

พอผู้คนได้ยินว่าจะได้ดื่มลาฟิเต้ ทุกคนต่างพากันตะโกนโห่ร้องขึ้นมา ต้องรู้ว่าคนทำงานเช่นพวกเขา น้อยมากที่จะดื่มเหล้าชนิดนี้!

“จื้อหย่วน พวกเราไปกันเถอะ นี่ถ้าฝั่งตรงข้ามเรียกคนมาจริงๆ จะลำบากนะ…”

ซุนเสี่ยวเหมิงพูดโน้มน้าวชุยจื้อหย่วน

ในเวลานี้ชุยจื้อหย่วนอาศัยความมึนเมา บวกกับคนมากมายขนาดนี้ที่สนับสนุนเขา ใครจะไปกลัวชายวัยกลางคนที่หัวล้านนั่น

“เสี่ยวเหมิงเธอวางใจ มีฉันอยู่นี่ เธอไม่ต้องกลัว…”

พอได้ยินว่าชุยจื้อหย่วนรู้จักกับท่านหู่ คนพวกนี้ก็ยิ่งไม่เกรงกลัวยิ่งขึ้นไปอีก!

เฉินผิงนั่งอยู่ที่มุมห้อง ปากของเขายกขึ้น ยิ้มจางๆ

ดูเหมือนว่าชุยจื้อหย่วนจะยังไม่เคยได้ลิ้มรสความเจ็บปวด เลยยังคงอยู่ในความฝันของตัวเองตลอดเวลา!

“นายยิ้มอะไร ยังมีหน้ามายิ้ม เมื่อกี้ไอ้แก่นั่นจะพาพวกเราไป นายกลัวจนไม่กล้าขยับ หวังหันหันเป็นเเฟนของนาย กระทั่งเเฟนของตัวเองยังปกป้องไม่ได้ ผู้ชายประสาอะไร ตอนนี้ยังยิ้มออกมาได้!”

หวังหลานหลานเห็นเฉินผิงยิ้มอยู่ที่มุมห้อง ก็ตำหนิด้วยความไม่พอใจทันที!

“ใช่ ยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม แฟนของตัวเองจะโดนเอาตัวไปแล้ว ยังจะเพิกเฉย…”

“ถ้าไม่ใช่ผู้จัดการชุยออกหน้า วันนี้นายต้องอับอายแล้ว!”

“ยังมีจางถงเจี้ยน นั่งนิ่งไม่ขยับ ความหยิ่งในศักดิ์ศรีสักนิดก็ไม่มี”

ผู้คนล้วนเริ่มวิพากษ์วิจารณ์ฉินผิงกับจางถงเจี้ยนทีละคน อย่างไรก็ตามเมื่อกี้ก็มีเเค่พวกเขาสองคนที่นั่งนิ่งไม่ขยับ!