หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 94

เฉินผิงรู้ว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องขยับ ส่วนจางถงเจี้ยนนั่นที่แท้กลัวจนไม่กล้าขยับ!

“พอเเล้วเลิกยุ่งกับขี้ขลาดสองคนนี้ได้เเล้ว ออกไปเอาลาฟีเต้กันทุกคน พวกเราดื่มเหล้ากันเถอะ…”

ชุยจื้อหย่วนโบกมือเเล้วพูด!

ไม่นานก็มีคนออกไปขอเครื่องดื่ม ในขณะที่ทุกคนเหลือบมองเฉินผิงกับจางถงเจี้ยนอย่างเย็นชา ไม่มีใครสนใจพวกเขา!

…

ในเวลานี้ในสำนักงานของผู้จัดการใหญ่หวงเฉาคาราโอเกะ ชายวัยกลางคนหัวล้านพาบอดี้การด์สองคนอยู่ข้างในนี้

สำนักงานตกเเต่งอย่างหรูหรา ชายในชุดเสื้อคลุมจีนนั่งอยู่หลังโต๊ะยาวกว่าสามเมตร ข้างหลังผู้ชายยังมีหญิงสาวยืนอยู่ ในชุดกี่เพ้าผ่าถึงเอว เผยให้เห็นถึงผิวที่กระจ่างใส ใบหน้าเเต่งหน้าจัด กำลังกดจุดบนศรีษะให้ชายในชุดเสื้อคลุมจีน!

ชายในชุดเสื้อคลุมจีนก็คือผู้จัดการโหวชุนเหลยของหวงเฉาคาราโอเกะ เเละนับว่าเป็นมือขวาของหลินเทียนหู่ด้วย ไม่อย่างนั้นหลินเทียนหู่คงไม่เอาหวงเฉาคาราโอเกะมอบให้เขาดูเเล!

“เถ้าเเก่เฉียน อะไรทำให้คุณโกรธจนต้องบึ่งมาหาผมที่นี่?”

โหวชุนเหลยหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง ถามเบาๆ

“ผู้จัดการโหว หวงเฉาคาราโอเกะของพวกคุณวุ่นวายเกินไป เมื่อกี้กลุ่มอันธพาลกลุ่มหนึ่งกล้าลงมือเตะคนของผม ตอนนี้บนตัวเขายังมีรอยเท้าชัดเจนเลยนะ!”

เถ้าเเก่เฉียนที่หัวล้านคนนั้นชี้ไปที่บอดี้การด์ของเขาคนหนึ่งเเล้วพูด!

บนท้องของบอดี้การด์คนนั้นยังเห็นรอยเท้าที่ชัดเจนรอยหนึ่งบนนั้น!

“ยังมีเรื่องเเบบนี้?” โหวชุนเหลยลืมตาทั้งคู่ นั่งตัวตรง “ฝ่ายโน้นเป็นใคร องค์กรมังกรเเดงใช่ใหม”

ในมุมมองของโหวชุนเหลย มีเพียงคนขององค์กรมังกรเเดงที่กล้ามาสร้างปัญหาที่นี่!“ดูเเล้วไม่เหมือน เป็นแค่กลุ่มหนุ่มสาว ผมได้ยินผู้หญิงสองสามคนจากห้องส่วนตัวของพวกเขาร้องเพลงได้ดี เลยคิดอยากพาไปที่ห้องส่วนตัวร้องสักสองเพลง คิดไม่ถึงว่าว่าคนกลุ่มนี้กล้าลงมือ” ดวงตาของเถ้าแก่เฉียนเป็นประกายด้วยความเย็นชา กัดฟันเเล้วพูดว่า “ผมเห็นว่าที่นี่เป็นสถานที่ของท่านหู่ ดังนั้นจึงมาบอกผู้จัดการโฮ่วสักคำ ถ้าหากผู้จัดการโหวไม่สนใจ งั้นผมก็หาคนของผมมา เมื่อถึงเวลานั้นผู้จัดการโหวก็อย่าโทษผมก็แล้วกัน!”

“ก็แค่เด็กกลุ่มหนึ่งเท่านั้น เถ้าแก่เฉียนจะโกรธทำไมเล่า ผมส่งคนตามเถ้าแก่เฉียนไปสักครู่ก็ได้แล้ว…”

โหวชุนเหลยพูดเเละตะโกนไปทางประตู “ปินจื่อ…”

ในห้องส่วนตัวขณะนี้ ชุยจื้อหย่วนพวกเขากำลังดื่มลาฟิเต้ ใบหน้าของพวกเขาแดงก่ำ ตะโกนร้องอย่างสนุกสนาน จู่ๆประตูห้องโดนคนถีบจนเปิดออก!

ทุกคนตกตะลึง หลังจากเมื่อเห็นเป็นชายวัยกลางคนหัวล้านพาคนกลับมา ใบหน้าของทุกคนตื่นตระหนก คราวนี้ฝ่ายตรงข้ามมีคนสิบกว่าคนตามมาด้วยความหลัง แต่ละคนท่าทางดุร้าย!

“เถ้าแก่เฉียน เมื่อกี้ใครลงมือ?”

ปินจื่อถามเถ้าแก่เฉียน

เถ้าแก่เฉียนพูดตรงที่ชุยจื้อหย่วน “นั่นคือมัน ไอ้คนนี้เตะคนของฉัน!”

ปินจื่อเหลือบดูชุยจื้อหย่วนอย่างไตรตรอง จากนั้นกวาดตามองไปรอบๆ ก็รู้ทันทีว่าคนพวกนี้ล้วนเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่แก๊งค์บนท้องถนน

“เมื่อกี้มึงเพิ่งเตะคนของเถ้าแก่เฉียน?” ปินจื่อเดินไปข้างหน้าชุยจื้อหย่วน ถามเบาๆ

เมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของปินจื่อ เเละรอยสักบนตัว ชุยจื้อหย่วนก็กลัวเล็กน้อย เเต่ด้วยฤทธิ์เหล้า ชุยจื้อหย่วนยังคงพยักหน้า “ใช่แล้ว ฉันเป็นคนทำ พวกมันรังแกแฟนฉัน!”