หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 95

ปินจื่อเมื่อเห็นชุยจื้อหย่วนยอมรับทันที ก็ให้เเปลกใจ เหลือบมองบนเเละล่างชุยจื้อหย่วนอย่างพินิจพิเคราะห์เเล้วพูด “คนประเภทมึงนี่ กล้าทำกล้ารับ กูก็จะไม่ให้มึงลำบากใจ ตอนนี้คุกเข่าลงขอโทษเถ้าแก่เฉียน เรื่องวันนี้ถือว่าจบกัน…”

เมื่อได้ยินว่าให้ตัวเองคุกเข่า ชุยจื้อหย่วนจะตกลงได้อย่างไร ส่ายหัวเเล้วพูดว่า “ให้ฉันคุกเข่าให้มัน นั่นเป็นไปไม่ได้ เป็นมันที่มาหาเรื่องพวกเราก่อน!”

ปินจื่อเห็นชุยจื้อหย่วนปฎิเสธ สีหน้าเย็นชาทันที “คำพูดของกู ยังไม่มีใครกล้าปฎิเสธนะ!”

พูดแล้วจู่ๆปินจื่อก็ลงมือตรงเข้าไปคว้าคอเสื้อของชุยจื้อหย่วน และหิ้วชุยจื้อหย่วนขึ้นมา!

เมื่อคนอื่นเห็นแบบนี้ แม้คิดอยากจะเข้าไปช่วยชุยจื้อหย่วน แต่พอเห็นนักเลงสิบกว่าคนที่มองถมึงทึงอยู่ข้างหลังเถ้าแก่เฉียน ทั้งหมดก็ขี้ขลาดแล้ว!

“จื้อหย่วน…” ซุนเสี่ยวเหมิงเห็นฝ่ายตรงข้ามลงมือ ก็รีบตะโกนแล้วพุ่งเข้าไปทันที “นายปล่อยเขานะ พ่อฉันคือซุนฝูไห่ พวกเราเป็นพนักงานของซินอวี่รื่อฮว่าแห่งตระกูลซู…”

ซุนเสี่ยวเหมิงพยายามใช้แรงผลักมือของปินจื่อ เเต่ไม่ว่าจะพยายามใช้แรงยังไง ปินจื่อก็ไม่ขยับสักนิด!

เวลานี้สีหน้าของชุยจื้อหย่วนเปลี่ยนเป็นสีแดง เริ่มหายใจลำบาก สองตาเบิ่งกว้าง อ้าปากกว้างมาก…

ความตายที่น่ากลัวหลอกหลอนเขาตลอดเวลา!

ซุนเสี่ยวเหมิงเห็ท่าทางของชุยจื้อหย่วนแบบนั้น ก็กระวนกระวายใจตะโกนพูดต่อ “ที่นี่เป็นอาณาเขตของท่านหู่ พวกนายลงมือในอาณาเขตท่านหู่ ท่านหู่ย่อมไม่ปล่อยพวกนายเเน่ เขารู้จักท่านหู่…”

ทันทีที่ซุนเสี่ยวเหมิงพูดจบ การแสดงออกของปินจื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วขึ้นมา ปล่อยมือออก

“แค่กแค่กแค่ก…”

หลังจากชุยจื้อหย่วนได้รับการปล่อยตัว ก็ไออย่างแรง หอบหายใจอย่างหนัก!

“จื้อหย่วน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” ซุนเสี่ยวเหมิงถามอย่างเป็นห่วง

คนอื่นเห็นว่าหลังจากที่ปินจื่อได้ยินที่พูดถึงท่านหู่ก็รีบปล่อยมือ จึงคิดว่าปินจื่อกลัวท่านหู่ เลยตะโกนพูดต่อ “ผู้จัดการชุยของพวกเรากับท่านหู่คุ้นเคยกันมาก พวกนายกล้าทำอะไร ท่านหู่ต้องไม่ให้อภัยพวกนาย…”