กู่หลิงเอ๋อร์มองซูอวี่ฉีอย่างมีนัยยะบางอย่าง หลังจากที่พยักหน้ารับแล้ว ซูอวี่ฉีก็ชักกริชออกมาและปักลงไปที่นิ้วมือเธอ
“คุณทำอะไรน่ะ?” เฉินผิงกระโจนเข้ามาด้วยความตกใจและรีบห้ามซูอวี่ฉีไม่ให้ทำร้ายตัวเอง
“คุณไม่เชื่อฉันใช่ไหม? ถ้างั้น ทำไมไม่ลองหาความจริงดูเองเลยล่ะ?” กู่หลิงเอ๋อร์ตอบโต้
“ผมเชื่อ ผมไม่ต้องลองหรอกน่า ผมทนไม่ได้หรอกที่ต้องเห็นคุณเจ็บตัว” เฉินผิงกล่าวหลังจากที่แย่งกริชมาจากซูอวี่ฉีแล้ว
เมื่อเห็นเฉินผิงใส่ใจเธอมากขนาดนี้ ซูอวี่ฉีก็อดมีความสุขไม่ได้ แต่กระนั้น เมื่อเฉินผิงไม่ทันได้มอง เธอก็ฉวยโอกาสหยิบกริชขึ้นมาและปาดไปที่มือของเธอเอง
เมื่อเห็นมือของซูอวี่ฉีเป็นแผล เฉินผิงก็รีบไปเอาอุปกรณ์ทำแผลมาดูอาการบาดเจ็บนั้นทันที
“เฉินผิง ฉันไม่เป็นไร ยังไงฉันก็คิดเรื่องนี้มานานแล้ว ฉันอยากใช้เลือดตัวเองช่วยคุณฝึกฝนและเพิ่มพูนพลังของคุณนะ” ซูอวี่ฉีกล่าวขณะที่มองเฉินผิงด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความรัก
“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว! ผมจะดื่มเลือดคุณเพื่อการฝึกฝนได้ยังไง? ผมไม่ทำอย่างนั้นหรอก ต่อให้ต้องติดอยู่ที่ขั้นนี้ไปตลอดการก็เถอะ”
เฉินผิงพันผ้าพันแพลให้ซูอวี่ฉีอย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกใจสลาย
ขณะนั้นเอง ซูอวี่ฉีก็รู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาไหลออกมา และจู่ๆ เธอก็เอื้อมมือไปเช็ดปากของเฉินผิง โดยตั้งใจทิ้งเลือดสดๆ ของเธอไว้บนปากเขา
จากนั้น เลือดจำนวนเพียงเล็กน้อยของซูอวี่ฉีก็ไหลเข้าปากเฉินผิงไป
วินาทีต่อมา เฉินผิงก็รู้สึกเหมือนเลือดในร่างกายเดือดพล่าน พลังชี่ในจุดชีพจรตันเถียนของเขาสาดซัดราวกับบ้าคลั่ง และในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้สึกเหมือนกำลังจะบรรลุ
เมื่อเฉินผิงตอนนี้เป็นปรมาจารย์อาวุโสระดับสูงแล้ว เขาจะกลายเป็นปรมาจารย์ยุทธ์ทันทีที่ได้บรรลุสำเร็จ
ยิ่งไปกว่านั้น จุดชีพจรตันเถียนของเฉินผิงกำลังจะแปรสภาพและเคลื่อนเข้าสู่ระดับที่รู้จักกันในนามว่าขั้นแปรธาตุ จากนั้นจุดชีพจรตันเถียนของเขาจะแปรพลังชี่ให้เป็นไอ ซึ่งจะทำให้กักเก็บพลังชี่ได้มากขึ้นไปอีก สรุปแล้วพลังของเฉินผิงจะพัฒนาขึ้นไปอย่างมาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...