หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 944

“คุณชี่ นี่คุณจะบอกว่าเฉินผิงฆ่าคนอื่นได้ตามใจอยาก แต่เรากลับฆ่าเขาไม่ได้เหรอครับ?” ซวนหยวนไคผู้ที่เสียแขนยืนขึ้นทักท้วง

ทุกคนหันไปหาเขาที่กำลังทำตัวเป็นจุดสนใจ ต่างพากันมองเขาอย่างสับสน

“เจ้าหนุ่มนี่เป็นใคร? ถือดียังไงถึงกล้ากังขาคุณชี่?”

“ฉันคิดว่าเขาแซ่ซวนนะ พนันเลยว่าตระกูลซวนจบสิ้นแน่”

“เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!”

ทุกคนคุยกันเสียงขรม

ซวนหยวนเหยียนตื่นตกใจจนเหงื่อเย็นเฉียบท่วมตัว

“ไอ้โง่นี่! นั่งลงเดี๋ยวนี้!” ซวนหยวนเหยียนตบซวนหยวนไคเข้าที่หน้าของเขาแล้วรีบหันไปพูดกับคุณชี่ “ต้องขออภัยในความหยาบคายของเขาด้วย คุณชี่ ได้โปรดอย่าขุ่นเคืองเลยนะครับ”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงคุณซวน ปล่อยลูกชายคุณพูดให้จบเถอะ ผมเห็นแล้วว่าเขาเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ทั้งที่ยังอายุน้อย ช่างมากความสามารถจริงๆ!”

คุณชี่ไม่โกรธเคืองแต่กลับเผยรอยยิ้ม

พอซวนหยวนเหยียนกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง ซวนหยวนไคก็ขัดขึ้น “ คุณชี่ เฉินผิงตัดแขนข้างหนึ่งของผมขาด ยังไงผมก็ปล่อยเขาไปไม่ได้ คุณจะทำให้ยุทธภพสงบสุขได้ยังไงครับ ถ้ายังคอยให้ท้ายเขาแบบนี้?”

“ไอ้ลูกเวร!” ซวนหยวนเหยียนทั้งตะโกนทั้งตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ เขาตบหน้าซวนหยวนไคอีกรอบ

“หยุดได้แล้ว!” สีหน้าคุณชี่เคร่งขึมขึ้นมา เขาโบกมือใส่จนซวนหยวนเหยียนเซไปด้านหลังแล้วนั่งลงกับที่

ซวนหยวนเหยียนเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับเจ็ด เขาขยี้ขุนเขาและศิลาให้แหลกได้อย่างง่ายดาย ทั้งยังเคลื่อนไหวในอากาศได้อย่างอิสระ แต่เขากลับถูกผลักจนต้องนั่งลงราวกับแมลงวันตัวจ้อยเพียงแค่คุณชี่โบกมือเบาๆ

เฉินผิงตื่นตะลึงเมื่อได้เห็นภาพนั้น ดูท่าการบำเพ็ญเพียรคงต้องใช้เวลาฝึกยาวนานชั่วชีวิต ฉันเองก็ต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อให้คนอื่นยำเกรง