หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 954

“ส่งตัวเฉินผิงมาซะหลงอู่ เห็นแก่ช่วงเวลาเก่าๆ ผมรับรองว่าจะไม่ทำอันตรายใดกับพวกคุณ แต่ถ้าคุณปฏิเสธล่ะก็อย่าหาว่าผมใจร้ายเลยนะ” ต้าฮู่ฝาขู่หลงอู่ด้วยแววตาที่แข็งกร้าว

“ไม่ต้องพูดมาก ไม่มีทางที่ฉันจะมอบเฉินผิงให้พวกแก” หลงอู่ยืนกราน

“งั้นแกก็รนหาที่ตายแล้ว..”

ความโกรธของเขาปะทุขึ้นเช่นกัน หัวหน้าของเหล่าผู้พิทักษ์พุ่งตรงเข้าใส่หลงอู่

บรู้ววว!

หมาป่าสีขาวพุ่งเข้าหาผู้พิทักษ์ด้วยคมเขี้ยวยาว ขนของมันลุกตั้งชัน

“หึ! เจ้าสัตว์หน้าโง่...” ต้าฮู่ฝาตะโกนออกมาก่อนจะเหวี่ยงฝ่ามือเข้าใส่เจ้าหมาป่า

ด้วยร่างกายอันว่องไวของมัน เจ้าหมาป่าสีขาวสามารถหลบการโจมตีนั่นพ้น จากนั้นมันจึงตรงเข้าไปฉีกไหล่ของต้าฮู่ฝาด้วยกรงเล็บอันแหลมคม

รอยเลือดปรากฏขึ้น ไฟลุกขึ้นในดวงตาของผู้พิทักษ์ทันที

“บัดซบ เจ้าหมาโง่! วันนี้ฉันจะฆ่าแกและดึงเอาแก่นอสูรออกมา”

เขาบีบนิ้วมือของเขาแน่นเป็นกำปั้นคู่ เขารวบรวมพลังแสงไว้ที่รอบกำปั้นของเขา จากนั้นเขาพุ่งตัวเข้าใส่หมาป่าสีขาวพร้อมด้วยพลังทำลายล้างของพายุที่เขาสร้างขึ้น

“ให้ฉันช่วยคุณเถอะต้าฮู่ฝา”

เสิ้นฮู่ฝาผู้ซึ่งถูกคมเขี้ยวของหมาป่า ก็เข้าร่วมการต่อสู่ด้วยเช่นกัน

“มาเถอะ จัดการมันพร้อมกัน”

เอ้อฮู่ฝาโบกมือส่งสัญญาณให้อีกสองคนที่เหลือตรงเข้าใส่หลงอู่

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์คลี่คลายลง ซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์ก็พร้อมใจกันมายืนอยู่ด้านหน้าของหลงอู่

“พวกเด็กเหลือขอ มีไม่คิดว่าแกจะมีทักษะการต่อสู้หรอกนะ...”

เมื่อเขาเห็นซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์ ริมฝีปากของเขายกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้ม ความดูถูกเหยียดหยามปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

ทั้งสองสาวยังคงนิ่งเงียบ สีหน้าของพวกเธอดูเคร่งขรึม พวกเธอพุ่งโจมตีตรงเข้าใส่เอ้อฮู่ฝา

“กู่หลิงเอ๋อร์!” เสี่ยวหลานพุ่งเข้าใส่ซื่อฮู่ฝาด้วยดาบที่ถืออยู่ในมือ หวังที่จะช่วยปลดปล่อยเพื่อนของเธอให้เป็นอิสระ

ไม่ทันที่เธอจะรู้ตัว การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยส่งผลให้ผู้พิทักษ์คนที่ห้านามว่า อู่ฮู่ฝาตรงเข้ามาตบอาวุธของเธอให้หลุดจากมือด้วยฝ่ามือของเขา ก่อนที่เขาจะยื่นแขนดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา

ช่องว่างระหว่างความสามารถของเธอกับพวกเขาต่างกันมาก ทำให้เสี่ยวหลานยากที่จะต่อต้าน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายได้หนึ่งคน ฉันได้หนึ่งคนอู่ฮู่ฝา ให้เอ้อฮู่ฝาและคนอื่นๆ ตัดสินใจทีว่าจะแบ่งพวกเขาสองคนยังไง”

ซื่อฮู่ฝาบุกเข้ามาทันทีที่เห็นอู่ฮู่ฝากำลังชื่นชมเสี่ยวหลาน

“ถ้าเช่นนั้นก็อย่าถือสาฉันนะ! อู่ฮู่ฝาหัวเราะเยาะอย่างยั่วยวนขณะที่เขามองเสี่ยวหลานที่อยู่ในมือของเขาอย่างมีเลศนัย”

อย่างไรก็ตาม เสี่ยวหลานไม่ได้ตื่นตระหนกหรือแสดงอาการต่อต้านใดๆ เธอกลับมองอู่ฮู่ฝาด้วยสายตาที่อ่อนโยนและท่าทางเขินอาย “คุณนี่ช่างใจร้ายจัง ที่มาทำร้ายฉันแบบนี้...”

ดวงตาของอู่ฮู่ฝาเป็นประกายเมื่อเห็นท่าทีของเสี่ยวหลานเช่นนั้น เขาเริ่มยิ้มออกมาจนน้ำลายเกือบจะไหล

“คุณจะไม่ปล่อยตัวฉันไปจริงๆ หรือ?” เสี่ยวหลานพูดกับอู่ฮู่ฝา