หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 957

ขณะนี้ ซูอวี่ฉียังคงนั่งอยู่ข้างหมาป่าสีขาวเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของมัน

เจ้าหมาป่าสีขาวค่อยๆ กลับมายืนขึ้นได้อีกครั้ง แต่เลือดจากบาดแผลบนร่างกายของมันจำนวนนับไม่ถ้วนยังคงไหลไม่หยุด

เมื่อเสี่ยวหลานและกู่หลิงเอ๋อร์หมดแรง จึงเหลือเพียงแค่เธอและหมาป่าสีขาวต่อกรกับปรามาจารย์ยุทธทั้งห้า

ซูอวี่ฉีหันไปมองหญิงสาวทั้งสองที่กำลังบาดเจ็บ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยไฟแห่งความโกรธ จากนั้นเปลวเพลิงก็ลุกท่วมตัวของเธอ

ไม่นาน เปลวไฟจากร่างกายของซูอวี่ฉีก็ค่อยๆ เปลี่ยนรูปร่างของมันเป็นนกฟีนิกซ์ลอยอยู่เหนือศีรษะของเธอในอากาศ

เมื่อทั้งห้าผู้พิทักษ์ได้เห็นเหตุการณ์ดังกล่าว สีหน้าของพวกเขาต่างเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“เสี่ยวไป๋ ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพวกเราแล้ว!”

ซูอวี่ฉีลูบหัวหมาป่าสีขาวเบาๆ

เจ้าหมาป่าสีขาวผงกหัวของมันอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่ามันเข้าใจในคำพูดของเธอ

เธอดึงเอามีดสั้นออกมาก่อนจะกรีดมันลงบนฝ่ามือของเธอ จากนั้นเธอนำฝ่ามือที่เต็มไปด้วยเลือดของเธอยื่นไปที่ปากของหมาป่าขาว

เจ้าหมาป่าเงยหน้ามองดูซูอวี่ฉีก่อนที่มันจะใช้ลิ้นของมันตวัดเพื่อดื่มเลือดเข้าไป

ห้าผู้พิทักษ์ต่างตกตะลึง พวกเขาไม่รู้ว่าซูอวี่ฉีตั้งใจจะทำอะไร

บรู้ววว!

หมาป่าสีขาวเงยหน้าขึ้นก่อนจะส่งเสียงหอนออกมาขณะที่ขนของมันค่อยๆ ตั้งชันขึ้น

“ระวังตัวด้วย มีบางสิ่งผิดปกติกับผู้หญิงคนนั้น” ต้าฮู่ฝาบอกเตือนคนอื่นๆ

ผู้พิทักษ์ที่เหลือต่างรีบพยักหน้า ทั้งห้าก็เริ่มโจมตีซูอวี่ฉีและหมาป่าสีขาวพร้อมกัน

เมื่อเห็นดังนั้น สีหน้าของซูอวี่ฉีก็ซีดลงราวกับกระดาษทันที เธอกัดฟันกรอดก่อนที่จะสร้างพลังอัคคีจากร่างกายของเธออีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ไฟของเธอจะทันได้ก่อรูปร่าง ทั้งสี่ผู้พิทักษ์ก็เข้ามาล้อมเธอเอาไว้พร้อมโจมตีเธอด้วยพลังออร่าที่น่าสะพรึงกลัว พวกเขาสามารถกำจัดพลังอัคคีของเธอได้สำเร็จ ร่างของซูอวี่ฉีร่วงลงกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง

แม้แต่ร่างวิญญาณอัคคีของซูอวี่ฉีก็ไม่สามารถต่อกรกับสี่ปรมาจารย์ยุทธ์ได้เลย พลังของพวกเขาและเธอนั้นแตกต่างกันมากเกินไป

อีกทางด้านหนึ่ง หมาป่าสีขาวที่กำลังโกรธเกรี้ยวโจมตีเข้าใส่ต้าฮู่ฝาอย่างไม่ลดละ มันเลิกพยายามที่จะหลบการโจมตีจากพลังฝ่ามือของเขาและใช้กรงเล็บอันแหลมคมฟาดไปที่หน้าอกของเขาแทน

เจ้าหมาป่าสีขาวตั้งใจที่จะแลกชีวิตไปพร้อมกับการตายของต้าฮู่ฝา ในขณะที่หัวหน้ากลุ่มผู้พิทักษ์ใช้พลังฝ่ามือฟาดเข้าใส่ร่างกายของเจ้าหมาป่า ในที่สุดเจ้าหมาป่าขาวก็สามารถใช้กรงเล็บของมันฟาดโดนเข้าใส่หน้าอกเขา จนทำให้เขาเลือดไหลออกมา

ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายที่แข็งแกร่งของต้าฮู่ฝา หมาป่าสีขาวคงฉีกอวัยวะของเขาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้ว

ขณะเดียวกันนั้นเอง หลงอู่และอู่เม่ยเอ๋อร์ยังคงยืนอยู่โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ถึงอย่างนั้น หลังจากมองไปที่เพื่อนของเขาที่นอนอยู่บนพื้น หลงอู่ก็เริ่มตัวสั่นด้วยความโกรธ

ด้วยดวงตาที่น้ำตาเอ่อล้น อู่เม่ยเอ๋อร์ดึงมีดสั้นของเธอขึ้นมา “ลุงหลง หนูไปก่อนนะคะ ถ้าชาติหน้ามีจริงหนูจะต้องตอบแทนลุงอย่างแน่นอน”