หลงอู่มองอู่เม่ยเอ๋อร์โดยไม่ห้ามเธอ เขาเพียงขมวดคิ้วและหลับตาลงอย่างช่วยไม่ได้ ชั่วเวลานั้น การฆ่าตัวตายอาจจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดของเธอ
อย่างไรก็ตาม ขณะที่อู่เม่ยเอ๋อร์กำลังจะปักมีดสั้นลงบนร่างของเธอ ก็มีเสียงฝีเท้านับพันดังกึกก้องจนสะเทือนไปทั้วพื้นบริเวณ
“ฆ่ามัน!”
เสียงโห่ร้องของกองกำลังต่อสู้ดังอื้ออึงในหูของพวกเขา ขณะที่หลินเทียนหู่และชื่อเฟิ่งนำกำลังคนนับพันมาล้อมพวกเขาเอาไว้
พวกเขาเข้าล้อมและสร้างอาณาเขตเพื่อป้องกันคฤหาสน์
เหล่าผู้พิทักษ์มองดูกลุ่มคนที่เพิ่งปรากฏตัวก่อนจะหัวเราออกมาเบาๆ เพราะผู้ที่มาใหม่นั้นไม่มีความหมายกับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
“คุ้มกันคุณเฉิน! อย่าให้ใครรุกล้ำเข้าไปในคฤหาสน์ได้เด็ดขาด!” หลินเทียนหู่ออกคำสั่งเสียงดังขณะมองไปที่ผู้พิทักษ์
“คุ้มกันคุณเฉิน! คุ้มกันคุณเฉิน!”
กำลังคนติดอาวุธจำนวนนับพันตะโกนโห่ร้องเสียงดังกึกก้อง
“คนพวกนี้ช่างโอหังและโง่เง่าอะไรเช่นนี้!”
ต้าฮู่ฝาหรี่ตาลงก่อนจะยื่นมือของเขาทั้งสองข้างออกไป
คลื่นพลังลมปราณมหาศาลผลักผู้คนนับสิบกว่าคนที่อยู่ด้านหน้าของเขากระเด็นลอยออกไปในอากาศ ร่างกายของพวกเขาถูกพลังลมปราณอันน่าสะพรึงอัดเข้าไปภายในก่อนที่จะระเบิดออกมากลางอากาศ ส่งผลให้เกิดเลือดไหลโชก เศษแขนขา และอวัยวะภายในต่างๆ ตกลงมาราวกับสายฝน
ทุกคนในเหตุการณ์ต่างหวาดกลัว แม้แต่หลินเทียนหู่และชื่อเฟิ่งก็ยังต้องตัวสั่น แต่ถึงกระนั้น ทุกคนยังคงยืนอยู่กับที่อย่างมั่นคง
“หลีกทางไปซะ! ฉันไม่อยากฆ่าใครถ้าไม่จำเป็น!”
ต้าฮู่ฝากล่าวเตือนพวกเขาด้วยสีหน้าที่เย็นชา เมื่อเห็นว่าพวกเขายังคงยืนอย่างตั้งมั่น
แม้ว่าพวกเขาจะหวาดกลัว แต่ก็ไม่มีใครถอยหนี พวกเขากัดฟันแน่นพร้อมวางเท้าอย่างมั่นคงลงบนพื้น
“ดี มาดูกันสิว่าอะไรจะแข็งแกร่งกว่ากันระหว่างกระดูกของพวกแกหรือว่าหมัดของฉัน?”
ทันใดนั้น ต้าฮู่ฝาก็ปล่อยพลังหมัดของเขาในอากาศ
ตูม!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...