กระบี่ของเฉินผิงฟาดฟันลงมาอย่างไร้ความปราณี รังสีอาฆาตจากคมมีดแผ่ปกคลุมต้าฮู่ฝา ขณะนี้ต้าฮู่ฝาได้รับบาดเจ็บจนถึงจุดที่เขาไม่สามารถทนต่อการโจมตีที่น่าสะพรึงกลัวของเฉินผิงได้อีกต่อไป
ฟึบ!
แสงสีทองสว่างวาบขึ้นในทันใด จู่ๆ ต้าฮู่ฝาก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเบาขึ้น และเมื่อเขาหันไปมองแขนของตัวเอง ก็พบว่าแขนทั้งสองของเขาถูกตัดออกไปทั้งคู่
วินาทีถัดมา เลือดก็เริ่มพุ่งทะลักก่อนจะตามมาด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง
“อ๊ากกก!”
ต้าฮู่ฝาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ทำให้ผู้พิทักษ์คนอื่นตื่นตกใจทันที
เมื่อเห็นว่าต้าฮู่ฝาได้รับบาดเจ็บ ผู้พิทักษ์คนอื่นๆ ก็โกรธแค้นมาก พวกเขาวิ่งกรูกันเข้าใส่เฉินผิงที่พวกเขากำลังเผชิญหน้าอยู่ในทันที
แม้ว่าตัวตนเหล่านี้จะเป็นร่างโคลนที่ถูกสร้างขึ้นโดยเฉินผิง แต่พวกมันไม่ได้ถูกใช้เพื่อสร้างความสับสนให้กับคู่ต่อสู้อย่างที่อิจิโระทำ ร่างโคลนของเฉินผิงนั้นมีพลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง แม้ว่ามันจะไม่เทียบไม่ได้กับร่างจริง แต่ก็ยังจัดอยู่ในระดับเทียบเท่าปรมาจารย์เลยก็ว่าได้
เหล่าผู้พิทักษ์หลบหลีกการฟาดฟันของร่างโคลน และสวนหมัดอย่างไม่ยั้งไปยังร่างเหล่านั้น
ร่างโคลนทั้งสี่ถูกบดขยี้ และหายวับไปในอากาศ ในขณะที่เฉินผิงที่ยังคงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ กำลังยืนอยู่ต่อหน้าต้าฮู่ฝาพร้อมกับจ้องมองไปยังชายผู้ส่งเสียงกรีดร้องด้วยสายตาที่เย็นชา
“ต้าฮู่ฝา!”
ผู้พิทักษ์อีกสี่คนรีบเข้ามาช่วยห้ามเลือด
“ถอยก่อน! พลังของไอ้เด็กคนนี้แข็งแกร่งกว่าที่เราคิดไว้มาก เราต้องรายงานเรื่องนี้ต่อคุณหลง!”
ต้าฮู่ฝาเร่งให้คนอื่นๆ ถอยกลับไป ส่วนตัวเขาตัดสินใจจะอยู่ต้านเฉินผิงเอาไว้
“เราจะไม่ทิ้งนายไว้ที่นี่แน่นอน ต้าฮู่ฝา!”
ผู้พิทักษ์คนอื่นพยายามที่จะดึงตัวของต้าฮู่ฝา ขึ้นมา แล้วทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว พวกเขาไม่ต้องการต่อสู้กับเฉินผิงอีกต่อไป
“ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าวันนี้พวกแกทั้งหมดจะต้องตายอยู่ที่นี่?”
เฉินผิงยกกระบี่พิฆาตมังกรในมือขึ้น “วิชากระบี่เก้าเงา คมกระบี่ตัดวารี!”
ตูม!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...