หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 962

“เฉินผิง พวกเราต่างก็เป็นคนของตระกูลหลง ฉันมั่นใจว่าหากแกฆ่าพวกเราทุกคนวันนี้ ตระกูลหลงจะไม่ปล่อยแกไปแน่”

เสิ้นฮู่ฝารู้สึกหวาดกลัวต่อสายตาอันตรายของเฉินผิง

“ตระกูลหลงงั้นรึ” เฮอะ! เฉินผิงเย้ยหยัน ฉันไม่ได้จะฆ่าแต่พวกแกเท่านั้น ฉันจะกวาดล้างพวกตระกูลหลงให้หมดด้วย!”

หลังจากพูดจบ เขาก็ตวัดกระบี่และฟาดฟันไปที่เสิ้นฮู่ฝา จนร่างกายของเขาแหลกเหลวผสมปนเปไปด้วยเลือดและอวัยวะภายใน

ต้าฮู่ฝาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด แม้ว่าเขาจะรู้สึกเศร้าและเจ็บแค้นเพียงใด แต่ความกลัวในใจของเขาทำให้เขาไร้ซึ่งความกล้าหาญ เขาพยายามที่จะหนีอย่างสิ้นหวังด้วยความช่วยเหลือของซื่อฮู่ฝา

ทันใดนั้น ร่างของเฉินผิงก็หายไปในพริบตาก่อนจะมาปรากฏอยู่ต่อหน้าต้าฮู่ฝาและซื่อฮู่ฝาพร้อมขวางทั้งสองคนเอาไว้

“เฉินผิง เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาฆ่าแก คุณหลงขอให้เราพาแกกลับไปที่บ้านตระกูลหลงเป็นๆ เพราะฉะนั้นแกอย่าเพิ่งเข้าใจผิด”

ต้าฮู่ฝารีบอธิบาย เมื่อมองไปยังเฉินผิงที่ร่างกายโชกไปด้วยเลือดของเสิ้นฮู่ฝา

“ฉันรู้ว่าแกไม่ได้มาฆ่าฉัน” เฉินผิงพูดอย่างไม่แยแส “แต่ฉันก็ยังจะฆ่าพวกแกอยู่ดี แกเห็นศพพวกนั้นไหม พวกเขาเป็นพี่น้องของฉัน”

“เฉินผิง แก-”

ต้าฮู่ฝากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ในขณะที่เฉินผิงตัดหัวซื่อฮู่ฝาด้วยกระบี่พิฆาตมังกร ศีรษะของผู้พิทักษ์คนที่สี่ลอยขึ้นไปในอากาศ เลือดพุ่งกระจายเต็มตัวของต้าฮู่ฝา

ทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วพริบตา

ต้าฮู่ฝาไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าเฉินผิงบรรลุความแข็งแกร่งไปถึงขั้นไหนแล้ว

เป็นไปได้ไหมว่าสิ่งที่เฉินผิงบรรลุนั้นไม่ใช่ปรมาจารย์ยุทธ์ แต่เป็นเจ้ายุทธภพที่สามารถเคลื่อนย้ายภูเขาและแยกมหาสมุทรได้ แต่จะว่าไปแล้ว เฉินผิงยังเด็กเกินไปที่จะมีพลังขนาดนั้นไม่ใช่หรือ?

“คราวนี้ก็ถึงตาแกแล้ว!”

เฉินผิงชี้ปลายกระบี่พิฆาตมังกรไปที่ต้าฮู่ฝา

“เฉินผิง แกทำเกินไปแล้ว!”

ต้าฮู่ฝาสูญเสียแขนทั้งสองข้างไปแล้ว เมื่อมองไม่เห็นความหวังที่จะมีชีวิตรอด เขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเริ่มจะพองตัวเองให้กลมเหมือนลูกบอล

การตอบโต้ครั้งสุดท้ายของเขาคือการระเบิดพลีชีพ

ตูม!

ทั่วทั้งอ่าวพันหลง หรือแม้กระทั่งเมืองหงเฉิงต่างรู้สึกได้ถึงแรงระเบิดนี้

ควันรูปดอกเห็ดพวยพุ่งสู่ท้องฟ้าจนสามารถมองเห็นได้ชัดเจนจากระยะไกล

ผู้คนทั้งหลายพากันมองไปที่ท้องฟ้าด้วยความแปลกใจ

“เฉินผิง!” หลงอู่ตะโกนและรีบไปจุดเกิดเหตุทันที

“คุณเฉิน!”

หลินเทียนหู่และชื่อเฟิ่งก็รีบรุดไปเช่นกัน

เมื่อควันจางลง พวกเขาพบว่าเฉินผิงยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมโดยปราศจากร่องรอยใดๆ บนร่างกายของเขา ขณะบุหรี่ในปากของเขาก็ยังถูกเผาไหม้อยู่

หลังจากนั้น แสงสีทองที่ห่อหุ้มร่างกายเฉินผิงก็ค่อยๆ เลือนหายไป เขาคายบุหรี่ออกจากปากแล้วค่อยๆ หันไปหาหลงอู่พร้อมกับพูดว่า “ผมสบายดี คุณหลง”