หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 970

ในระหว่างนั้น หนิงจื้อเพียงเหลือบมองเฉินผิงครู่หนึ่งและไม่พูดอะไร แต่แค่นั้นก็ทำให้เฉินผิงรู้สึกแปลกๆกับเขา หนิงจื้ออาจจะดูเป็นมิตรและเข้าถึงได้ง่าย แต่เฉินผิงก็สัมผัสได้โดยพลันถึงรัศมีอันตรายที่ชายคนนั้นแผ่ออกมา

เขานี่มันหมาป่าห่มขนแกะชัดๆ!

ก่อนที่กั๋วเว่ยจะพูดอะไรต่อ หนิงจื้อก็รีบส่งบัตรเชิญให้เขา “คุณกั๋ว นี่บัตรเชิญของผมครับ”

กั๋วเว่ยมองดูบัตรเชิญเงียบๆ สีหน้าของเขาเริ่มบึ้งตึงขึ้นทุกวินาที

ผู้เข้าร่วมการประลองที่จู่ๆ ก็หลั่งไหลเข้ามาทำเอากั๋วเว่ยชักจะเคร่งเครียด แต่ที่เขากังวลมากที่สุดคือชายชราที่มาพร้อมกับหนิงจื้อ

ฉันบอกได้เลยว่าพลังของเขามากพอๆกับฉัน ถ้าเราเข้าไปหาสมบัติในสุสานแล้วเขาเกิดโลภมากขึ้นมา แม้แต่ฉันก็อาจหยุดเขาไว้ไม่อยู่

อย่างไรก็ตาม ในเมื่ออีกฝ่ายเอาบัตรเชิญให้ดูแล้ว กั๋วเว่ยก็คงขวางพวกเขาไม่ให้เข้าไปไม่ได้ ตอนนี้เขาทำได้เพียงปล่อยให้เรื่องมันค่อยเป็นค่อยไป

“คุณหลง คุณหลงครับ! คุณจะเข้าไปไม่ได้ถ้าไม่มีบัตรเชิญ!” คนเฝ้าประตูทั้งสองตะโกนขึ้นมาเมื่อหลงจิ้งกั๋วปรี่เข้าไปอย่างกระวนกระวาย

พอเห็นดังนั้น กั๋วเว่ยก็โบกมือไล่คนเฝ้าประตูแล้วรีบเดินไปต้อนรับหลงจิ้งกั๋ว “คุณหลง”

“พ่อมาทำอะไรที่นี่ครับ?” หลงเซียวถาม เขาดูสับสนอย่างแท้จริง

แต่หลงจิ้งกั๋วก็เมินเขาแล้วจ้องไปที่เฉินผิง ทำเอาทุกคนเกาหัวด้วยความงุนงง

“คุณเฉิน ทำไมหลงจิ้งกั๋วถึงมองคุณแบบนั้นล่ะครับ?” จ้าวอู๋ฉีกระซิบ

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง?” เฉินผิงตอบยิ้มๆ “เขาอาจจะคิดว่าผมหล่อก็ได้!”

จ้าวอู๋ฉีไม่เชื่อที่เขาพูดเลยสักนิด แต่เขาก็รู้ว่าไม่ควรเซ้าซี้ต่อเมื่อสัมผัสได้ว่าเฉินผิงไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้น

หลังจากมองหน้าเฉินผิงอยู่นาน สุดท้ายหลงจิ้งกั๋วก็เบนสายตาไปหาหลงเซียว “หลงเซียว มาตรงนี้!”

เขาดึงลูกชายมาอยู่ข้างๆตัว แล้วหลงจิ้งกั๋วก็เอ่ยอย่างเคร่งเครียด “ถ้าการประลองเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ ฉันอยากให้แกหาจังหวะทำให้เฉินผิงพิการซะ”

“อะไรนะ? พ่อครับ ทำไมถึงอยากให้ผมทำแบบนั้น? เฉินผิงไปทำอะไรให้ตระกูลเราไม่พอใจเหรอ?” หลงเซียวโพล่งออกมา

แปลกจริง ทำไมจู่ๆพ่อถึงทำตัวเป็นศัตรูกับเฉินผิง? นอกจากหมอนั่นจะไม่ได้ดูแข็งแกร่งแล้ว เขายังไม่มีอะไรที่ดูเป็นพิเศษเลยด้วย

“เลิกถามแล้วก็ทำตามที่ฉันบอกก็พอ” หลงจิ้งกั๋วดุ “แต่ฉันก็ไม่ได้อยากให้แกฆ่ามัน เข้าใจไหม?”

หลงเซียวพยักหน้ารับปากพ่อของเขา “ครับ เข้าใจแล้ว”

แม้เขาจะรู้สึกได้ถึงความโกรธเกลียดที่หลงจิ้งกั๋วแผ่ออกมา เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเฉินผิงจะไปทำอะไรให้ผู้เป็นพ่อไม่พอใจได้

พอมอบหน้าที่ให้เขาแล้ว หลงจิ้งกั๋วก็เดินไปหากั๋วเว่ยแล้วกระซิบ “คุณกั๋ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเฉินผิงระหว่างการประลอง ผมหวังว่าคุณจะทำเป็นไม่เห็นนะครับ”

“หมายความว่ายังไง คุณหลง?” กั๋วเว่ยถามพลางขมวดคิ้วเป็นกังวล “คุณชี่เพิ่งจะถ่ายทอดคำสั่งลงมา ถ้าคุณฆ่าเฉินผิงเสียตอนนี้ คุณตกที่นั่งลำบากแน่”

“ไม่ต้องห่วงครับ คุณกั๋ว ผมจะไม่ฆ่าเขา ผมแค่จะทำให้เขาไร้พลัง” หลงจิ้งกั๋วพูดพลางหยิบแหวนมรกตออกมาแล้วแอบหย่อนลงกระเป๋าของกั๋วเว่ย

กั๋วเว่ยที่เห็นแหวนแล้วจึงพยักหน้าตอบรับ “ตราบใดที่คุณไม่ฆ่าเขา ผมก็จะทำเป็นไม่เห็น”

เพียงเท่านั้น หลงจิ้งกั๋วก็เหลือบมองเฉินผิงอีกทีแล้วจากไป

แน่นอนว่ามีเพียงเฉินผิงที่รู้ถึงเหตุผลที่หลงจิ้งกั๋วเป็นศัตรูกับเขา ฮ่า! ดูท่าหลงจิ้งกั๋วจะรู้แล้วว่าฉันสังหารห้าผู้พิทักษ์แห่งตระกูลหลง

ในตอนนั้น หลงเซียวเองก็ส่งสายตาคุกคามให้เฉินผิง

พอเห็นว่าได้เวลาแล้ว กั๋วเว่ยก็จัดเสื้อให้เรียบร้อยแล้วป่าวประกาศ “เอาล่ะ ถึงเวลาเริ่มการประลอง เมื่อเข้าไปด้านในแล้วขอให้ระแวดระวังให้ดี มีอันตรายอยู่ทุกหนแห่ง และผมไม่อยากให้พวกคุณเดินพลัดหลงหรือไปแตะอะไรเข้า ถ้าเกิดมีคนไปโดนกับดักขึ้นมา ไม่มีใครจะช่วยคุณได้ ที่เหลือก็ขึ้นกับดวงแล้วว่าคุณจะอยู่หรือตาย”