หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 970

ในระหว่างนั้น หนิงจื้อเพียงเหลือบมองเฉินผิงครู่หนึ่งและไม่พูดอะไร แต่แค่นั้นก็ทำให้เฉินผิงรู้สึกแปลกๆกับเขา หนิงจื้ออาจจะดูเป็นมิตรและเข้าถึงได้ง่าย แต่เฉินผิงก็สัมผัสได้โดยพลันถึงรัศมีอันตรายที่ชายคนนั้นแผ่ออกมา

เขานี่มันหมาป่าห่มขนแกะชัดๆ!

ก่อนที่กั๋วเว่ยจะพูดอะไรต่อ หนิงจื้อก็รีบส่งบัตรเชิญให้เขา “คุณกั๋ว นี่บัตรเชิญของผมครับ”

กั๋วเว่ยมองดูบัตรเชิญเงียบๆ สีหน้าของเขาเริ่มบึ้งตึงขึ้นทุกวินาที

ผู้เข้าร่วมการประลองที่จู่ๆ ก็หลั่งไหลเข้ามาทำเอากั๋วเว่ยชักจะเคร่งเครียด แต่ที่เขากังวลมากที่สุดคือชายชราที่มาพร้อมกับหนิงจื้อ

ฉันบอกได้เลยว่าพลังของเขามากพอๆกับฉัน ถ้าเราเข้าไปหาสมบัติในสุสานแล้วเขาเกิดโลภมากขึ้นมา แม้แต่ฉันก็อาจหยุดเขาไว้ไม่อยู่

อย่างไรก็ตาม ในเมื่ออีกฝ่ายเอาบัตรเชิญให้ดูแล้ว กั๋วเว่ยก็คงขวางพวกเขาไม่ให้เข้าไปไม่ได้ ตอนนี้เขาทำได้เพียงปล่อยให้เรื่องมันค่อยเป็นค่อยไป

“คุณหลง คุณหลงครับ! คุณจะเข้าไปไม่ได้ถ้าไม่มีบัตรเชิญ!” คนเฝ้าประตูทั้งสองตะโกนขึ้นมาเมื่อหลงจิ้งกั๋วปรี่เข้าไปอย่างกระวนกระวาย

พอเห็นดังนั้น กั๋วเว่ยก็โบกมือไล่คนเฝ้าประตูแล้วรีบเดินไปต้อนรับหลงจิ้งกั๋ว “คุณหลง”

“พ่อมาทำอะไรที่นี่ครับ?” หลงเซียวถาม เขาดูสับสนอย่างแท้จริง

แต่หลงจิ้งกั๋วก็เมินเขาแล้วจ้องไปที่เฉินผิง ทำเอาทุกคนเกาหัวด้วยความงุนงง

“คุณเฉิน ทำไมหลงจิ้งกั๋วถึงมองคุณแบบนั้นล่ะครับ?” จ้าวอู๋ฉีกระซิบ

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง?” เฉินผิงตอบยิ้มๆ “เขาอาจจะคิดว่าผมหล่อก็ได้!”

จ้าวอู๋ฉีไม่เชื่อที่เขาพูดเลยสักนิด แต่เขาก็รู้ว่าไม่ควรเซ้าซี้ต่อเมื่อสัมผัสได้ว่าเฉินผิงไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้น

แปลกจริง ทำไมจู่ๆพ่อถึงทำตัวเป็นศัตรูกับเฉินผิง? นอกจากหมอนั่นจะไม่ได้ดูแข็งแกร่งแล้ว เขายังไม่มีอะไรที่ดูเป็นพิเศษเลยด้วย