หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 973

ถึงแม้หลงซิงซูจะไม่รู้ว่าใครคือคนที่แอบช่วยเฉินผิง การที่เขาเก็บห้าผู้พิทักษ์แห่งตระกูลหลงได้หมดเกลี้ยงก็แปลว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา

“แต่นายเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับสามนะ นายเอาชนะเฉินผิงไม่ได้เหรอ?” หลงเซียวตอบพลางมองหลงซิงซูอย่างแปลกใจ

“คุณหลงเซียว คุณอาจจะยังไม่รู้เรื่องนี้ แต่เฉินผิงแอบซ่อนพลังที่แท้จริงเอาไว้ ผมจะไม่แปลกใจเลยถ้าตอนนี้เขาเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับห้า”

“นายนี่มันขยะชัดๆ! ทั้งที่ทุกคนยกย่องว่านายเป็นคนที่ความสามารถสูงที่สุดในตระกูลหลงแท้ๆ!” หลงเซียวตวาด “ฉันคงต้องลงมือเองแล้ว”

ถึงจะรู้สึกเจ็บใจ หลงซิงซูก็ทนเอาไว้ ไม่กล้าโต้ตอบ “คุณหลงเซียว ผมรู้ว่าซวนหยวนไคกับเฉิงคุนไม่ลงรอยกันกับเฉินผิง ทำไมเราไม่ลองไปตกลงกับพวกเขาดูล่ะครับ? จะไม่ดีกว่าเหรอถ้าเราไม่ต้องลงแรงเองให้มือแปดเปื้อน?”

ต้องยอมรับว่าหลงเซียวชอบแผนนั้น จึงรีบโบกมือเรียกซวนหยวนไคกับเฉิงคุนมาหา

“คุณหลงเซียว” ทั้งสองกล่าวพร้อมรีบวิ่งตรงมา

พวกเขายังต้องคำนับให้หลงซิงซูด้วย จึงไม่น่าแปลกใจที่ต้องทำแบบเดียวกันกับหลงเซียว

“จริงหรือเปล่าที่พวกนายมีเรื่องขัดแย้งกับเฉินผิง?”

ซวนหยวนไคพยักหน้า “ใช่ครับคุณหลงเซียว เฉินผิงเป็นคนที่ตัดแขนผม”

หลงเซียวผุดรอยยิ้มขึ้นมาทันใด “งั้นนี่ก็เป็นโอกาสเหมาะของนายแล้ว! ฉันอยากให้พวกนายอัดเฉินผิงให้เละจนมันพิการ แต่จำไว้ว่าจะฆ่ามันไม่ได้ เมื่อการะประลองจบลง ฉันจะยอมแบ่งสมบัติให้ตระกูลของพวกนาย”

พอได้ยินแบบนั้น เฉิงคุนกับซวนหยวนไคก็รีบพยักหน้าตกลง

ในระหว่างนั้น เฉินผิงยังคงนิ่วหน้าเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงรัศมีในสุสานโบราณ ฉันไม่เข้าใจเลย มีอะไรในสุสานนี้ที่ทำให้จิตตวิสุทธิตื่นขึ้นมา? เป็นอันตรายแบบไหนกัน?

ตอนนั้นเองที่เฉิงคุนกับซวนหยวนไคยกพวกเข้าไปหาเฉินผิง ไม่มีใครเข้าไปขวางพวกเขา ทุกคนต่างนั่งดูด้วยความอยากรู้ระคนตื่นเต้น