หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 973

ถึงแม้หลงซิงซูจะไม่รู้ว่าใครคือคนที่แอบช่วยเฉินผิง การที่เขาเก็บห้าผู้พิทักษ์แห่งตระกูลหลงได้หมดเกลี้ยงก็แปลว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา

“แต่นายเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับสามนะ นายเอาชนะเฉินผิงไม่ได้เหรอ?” หลงเซียวตอบพลางมองหลงซิงซูอย่างแปลกใจ

“คุณหลงเซียว คุณอาจจะยังไม่รู้เรื่องนี้ แต่เฉินผิงแอบซ่อนพลังที่แท้จริงเอาไว้ ผมจะไม่แปลกใจเลยถ้าตอนนี้เขาเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ระดับห้า”

“นายนี่มันขยะชัดๆ! ทั้งที่ทุกคนยกย่องว่านายเป็นคนที่ความสามารถสูงที่สุดในตระกูลหลงแท้ๆ!” หลงเซียวตวาด “ฉันคงต้องลงมือเองแล้ว”

ถึงจะรู้สึกเจ็บใจ หลงซิงซูก็ทนเอาไว้ ไม่กล้าโต้ตอบ “คุณหลงเซียว ผมรู้ว่าซวนหยวนไคกับเฉิงคุนไม่ลงรอยกันกับเฉินผิง ทำไมเราไม่ลองไปตกลงกับพวกเขาดูล่ะครับ? จะไม่ดีกว่าเหรอถ้าเราไม่ต้องลงแรงเองให้มือแปดเปื้อน?”

ต้องยอมรับว่าหลงเซียวชอบแผนนั้น จึงรีบโบกมือเรียกซวนหยวนไคกับเฉิงคุนมาหา

“คุณหลงเซียว” ทั้งสองกล่าวพร้อมรีบวิ่งตรงมา

พวกเขายังต้องคำนับให้หลงซิงซูด้วย จึงไม่น่าแปลกใจที่ต้องทำแบบเดียวกันกับหลงเซียว

“จริงหรือเปล่าที่พวกนายมีเรื่องขัดแย้งกับเฉินผิง?”

ซวนหยวนไคพยักหน้า “ใช่ครับคุณหลงเซียว เฉินผิงเป็นคนที่ตัดแขนผม”

หลงเซียวผุดรอยยิ้มขึ้นมาทันใด “งั้นนี่ก็เป็นโอกาสเหมาะของนายแล้ว! ฉันอยากให้พวกนายอัดเฉินผิงให้เละจนมันพิการ แต่จำไว้ว่าจะฆ่ามันไม่ได้ เมื่อการะประลองจบลง ฉันจะยอมแบ่งสมบัติให้ตระกูลของพวกนาย”

พอได้ยินแบบนั้น เฉิงคุนกับซวนหยวนไคก็รีบพยักหน้าตกลง

ในระหว่างนั้น เฉินผิงยังคงนิ่วหน้าเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงรัศมีในสุสานโบราณ ฉันไม่เข้าใจเลย มีอะไรในสุสานนี้ที่ทำให้จิตตวิสุทธิตื่นขึ้นมา? เป็นอันตรายแบบไหนกัน?

ตอนนั้นเองที่เฉิงคุนกับซวนหยวนไคยกพวกเข้าไปหาเฉินผิง ไม่มีใครเข้าไปขวางพวกเขา ทุกคนต่างนั่งดูด้วยความอยากรู้ระคนตื่นเต้น

กั๋วเว่ยกำลังจะเอ่ยปากพูดตอนที่หลงเซียวส่งสายตาให้เขาหยุด พอรู้ว่าเป็นแผนของหลงเซียว กั๋วเว่ยก็เงียบปากลงโดยพลัน

“เฉินผิง ถึงเวลาต้องชดใช้ที่แกตัดแขนของฉันแล้ว!” ซวนหยวนไคตะโกน “ฉันรู้ว่าคุณชี่คอยหนุนหลังแกอยู่ แต่เขาบอกแค่ว่าห้ามฆ่าแก หมายความว่าถ้าแค่ทำให้พิการก็ยังทำได้! ฉันจะหักแขนขาแกทิ้ง เอาให้แน่ใจว่าแกจะเดินไปไหนไม่ได้อีก!”

พอพูดเสร็จ เจตจำนงสังหารของเขาก็แรงกล้าขึ้น ดูจากพลังของเขาก็เห็นได้ชัดว่าเขาคือหนึ่งในปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ที่เก่งที่สุดในช่วงวัยของตนเอง

“ถ้าแกยอมคายแก่นมังกรออกมาตอนนี้ ฉันรับปากว่าจะทำให้เรื่องมันง่ายขึ้น เฉินผิง ไม่อย่างนั้นฉันเกรงว่าคงจะต้องควักไส้ควักพุงของแกออกมา” เฉิงคุนเย้ยหยัน

“ซวนหยวนไค เฉิงคุน ถ้าพวกแกกล้าแตะต้องเฉินผิง ฉันจะฆ่าพวกแกซะ!” จ้าวฉวางตะโกนพลางก้าวมาด้านหน้าเพื่อปกป้องเฉินผิง

แม้แต่ปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ทั้งสองจากแดนไร้เงาก็ยังชักอาวุธออกมาเตรียมสู้

“ไปตายซะ จ้าวฉวาง! หัดส่องกระจกดูสารรูปตัวเองบ้างเถอะ คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าขู่เสียดิบดี? ถ้าแกอยากตายนัก ฉันจะสนองให้เดี๋ยวนี้!” เฉิงคุนตวาดก่อนจะปล่อยหมัดอันทรงพลัง

ร่างกายของเขาเปล่งรัศมีที่สมกับเป็นปรมาจารย์อาวุโสระดับแปดออกมา และหมัดของเขาคงจะขยี้จ้าวฉวางเละเป็นเศษเนื้ออย่างไม่ต้องสงสัย

แม้จ้าวฉวางจะตื่นตระหนก เขาก็ยืนกำบังเฉินผิงอย่างกล้าหาญ เช่นเดียวกับปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ของแดนไร้เงาที่พุ่งเข้าใส่เฉิงคุนเพื่อปกป้องจ้าวฉวาง

กระนั้นเฉิงคุนก็ไม่สะทกสะท้าน ตอนที่ปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ของแดนไร้เงาจู่โจม ปรมาจารย์อีกสองคนของหุบเขาพายุก็กระโจนเข้ามาร่วมวงด้วยเช่นกัน

ไม่นานก็เกิดการปะทะระหว่างแดนไร้เงาและหุบเขาพายุ

ตอนที่กำปั้นนั้นกำลังจะถึงตัวจ้าวฉวาง ฉับพลันนั้นมีคลื่นพลังปราณระเบิดออกมาจากด้านหลังเขา วินาทีต่อมา เฉินผิงก็ไปโผล่อยู่ตรงหน้าเฉิงคุน

เฉิงคุนหายใจเฮือก แต่ก่อนที่เขาจะทำอะไรได้มากกว่านั้น เฉินผิงก็ตบเข้าอย่างจังที่หน้าเขา

ทุกคนหวาดผวา ร่างของเฉิงคุนหมุนคว้างกลางอากาศอยู่หลายรอบ ก่อนจะร่วงลงพื้นอย่างแรงพร้อมด้วยเลือดที่ไหลออกจากปาก