หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 976

ครู่หนึ่งต่อมา ทั้งพื้นที่สุสานก็เงียบสงบด้วยไม่มีใครส่งเสียงอะไรเลย และบรรยากาศก็ตึงเครียด เมื่อประกอบเข้ากับกลิ่นคาวเลือดแล้ว มันก็เพียงพอจะทำให้ใครหลายคนเสียสติไปได้ง่ายๆ

ทันใดนั้น เสียงของโลหะกระทบกันก็ดังก้องขึ้นมา ทุกคนต่างแตกตื่นตกใจและรีบวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

พวกเขาเห็นหูปาฉีกำลังทุบกำแพงหินด้วยมือเปล่าของเขาเอง จนกระทั่งเกิดรอยบุบในกำแพงนั้น จากนั้นก้อนหินสองก้อนที่มีรูปร่างคล้ายหัวเสือก็ปรากฏออกมาจากกำแพง สิ่งที่ฝังอยู่ในดวงตาที่เบิกกว้างของหัวเสือนั้นคืออัญมณีที่ส่องประกายสีเขียวซึ่งมันทำให้หัวเสือหินดูน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก

“ในที่สุดเราก็เจอสักที!” หูปาฉีประกาศกร้าวออกมาด้วยความดีใจ

“ดวงตานั่นคือไข่มุกราตรีงั้นเหรอ?”

จ้าวฉวางสังเกตเห็นแสงสีเขียวที่ส่องประกายอยู่ในดวงตาของหินแกะสลักนั้นและคิดว่าเป็นอัญมณีชนิดหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงเอื้อมมือออกไปคว้ามัน

“อย่าขยับ!”

เฉินผิงคว้าตัวจ้าวฉวางและห้ามไม่ให้เขาขยับตัว

แต่เมื่อทุกคนเห็นเข้า ก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที

เพราะอย่างไรเสีย นี่ก็คือการประลอง ของวิเศษต่างๆ จะตกเป็นของใครก็ตามที่หามันเจอเป็นคนแรกและเอาชีวิตรอดได้เร็วที่สุด และนั่นเป็นเหตุผลที่เฉินผิงถูกจัดให้อยู่ในอันดับหลังๆ ของกลุ่มนี้

“ห้ามใครขยับตัว!” หูปาฉีตะโกนออกมา

ไม่มีใครรู้ว่าจะมีกับดักอะไรข้างในนี้หรือไม่ ถ้าปล่อยให้เคลื่อนไหวกันได้ตามใจชอบและเกิดมีคนไปเปิดกับดักออกมาแล้วล่ะก็ คนเหล่านี้ก็จะตกอยู่ในห้วงแห่งปัญหาอย่างแท้จริง

แต่อนิจจา ไม่มีใครฟังคำสั่งของเขาเลย ทุกคนต่างพุ่งสายตาไปยังของวิเศษตรงหน้ากันทั้งสิ้น

เมื่อเห็นเช่นนั้น หูปาฉีก็ทำได้เพียงหันไปหากั๋วเว่ยและตะโกนว่า “คุณกั๋ว เราต้องห้ามอย่าให้ใครเคลื่อนไหวเพื่อเลี่ยงไม่ให้ไปโดนกับดักเข้า!”

“ทุกคน หยุดอยู่กับที่!”

ใบหน้าของกั๋วเว่ยบิดเบี้ยวด้วยความโกรธเมื่อได้ยินหูปาฉีพูดเช่นนั้น ออร่าระเบิดออกมาจากร่างกายเขาและพุ่งตรงไปยังคนที่พยายามจะเอื้อมคว้าวัตถุลึกลับที่ลอยอยู่ในอากาศ

มีเพียงเสียงหัวเราะจากต่งเจียห่าวเท่านั้น แต่กั๋วเว่ยไม่สนใจ ฉันไม่ต้องการถูกคนบ้าอย่างเขายั่วโมโหในเวลาเช่นนี้

ก่อนที่เขาจะทันพูดจบ สิ่งที่คล้ายอัญมณีนั้นก็หลอมละลายกลายเป็นเหมือนน้ำในแอ่ง มันไหลออกจากฝ่ามือของศิษย์คนนั้นลงไปยังพื้นหินอัคนีพร้อมกับส่งเสียงดังกึกก้อง

“อ้าก!”

ทันใดนั้น ศิษย์คนนั้นก็ร้องเสียงหลงและจ้องมองฝ่ามือของเขา กลุ่มควันสีเขียวเริ่มลอยขึ้นไปในอากาศ ขณะที่เขาเฝ้าดูผิวหนังและเนื้อละลายหายไปอย่างรวดเร็วต่อหน้าต่อตา จนเผยให้เห็นกระดูกสีขาวในมือเขาเอง

เขาคว้าข้อมือตัวเองไว้ด้วยมืออีกข้างหนึ่งขณะที่พลังลมปราณภายในกายเขาตรงไปรวมตัวกันอยู่ที่มือข้างที่บาดเจ็บ กลุ่มควันพลังลมปราณหนาทึบพุ่งออกจากฝ่ามือเขา แต่มันไม่ทันกับความว่องไวของกลุ่มควันสีเขียวที่มีฤทธิ์กัดกร่อนเลย

มีเสียงของบางอย่างแกว่งไปมาในอากาศ และศิษย์คนนั้นเห็นแสงวาบผ่านดวงตาของเขา

จากนั้น มือที่บาดเจ็บสาหัสของเขาก็ร่วงลงไปสู่พื้น

ไม่มีเลือดสักหยดไหลออกมาจากจุดที่มือของเขาขาด แต่กลับมีเพียงกลุ่มควันสีดำหมุนวนเวียนอยู่รอบบาดแผลแทน