หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 977

“นี่เป็นน้ำยากบเน่า ถ้าหากผมไม่ตัดมือคุณทิ้งไปเสีย ตอนนี้คุณอาจจะกลายเป็นกองกระดูกไปทั้งตัวแล้วก็ได้” หูปาฉีกล่าวอย่างเคร่งขรึม

แม้ว่าศิษย์ของตระกูลหูจะเสียมือไปแล้ว แต่เขาก็เข้าใจว่าถ้าไม่ตัดมือออก เขาก็จะต้องตาย

“ขอบคุณครับ คุณหู!” ศิษย์คนนั้นกล่าวลอดฟันที่กัดอยู่ขณะที่เขาพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดนั้น

“อย่าแตะอะไรที่อยู่ในนี้ง่ายๆ นะ รวมทั้งกำแพงหินนี่ด้วย! เราไม่รู้หรอกว่าจะมีกับดักอะไรซ่อนอยู่บ้าง คอยระวังตัวเอาไว้ตลอดเวลาด้วย!” หูปาฉีย้ำเตือนพลางขมวดคิ้ว

“ทุกคนได้ยินที่คุณหูพูดไหม?” กั๋วเว่ยตะเบ็งเสียงใส่ทุกคนในนั้น

“ครับ ได้ยินแล้ว” กลุ่มคนทั้งหมดต่างพยักหน้า

หลังจากเหตุการณ์นี้ ทุกคนรวมทั้งกั๋วเว่ยและคนอื่นๆ ก็มองหูปาฉีเปลี่ยนไปเป็นอีกมุมหนึ่ง

เพราะในที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นกันเต็มตาว่าสุสานโบราณแห่งนี้ทรงพลังมากเพียงใด

แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าน้ำยากบเน่าที่หูปาฉีพูดนั้นคืออะไร แต่มันก็น่ากลัวยิ่งนัก

“ถอยไป ตรงนี้อาจจะมีประตูกลอยู่ก็ได้ มันไม่ใช่ทางตันแน่ๆ”

เมื่อทุกคนได้ยินหูปาฉีพูดเช่นนั้น พวกเขาก็รีบถอยหลังออกไป แม้แต่กั๋วเว่ยเองก็ยังถอยไปสองสามก้าวด้วยเช่นกัน

เมื่อมองไปที่ลูกทรงกลมทั้งสามที่ส่องแสงสีเขียวอยู่ตรงดวงตาของรูปปั้นหิน หูปาฉีก็สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอื้อมมือออกไปช้าๆ จากนั้นพลังลมปราณก็พุ่งออกมาจากฝ่ามือเขาและดูดเอาลูกกลมทั้งสามลูกออกมาจากรูปปั้นนั้นทันที

พอลูกกลมทั้งสามหลุดออกมาจากรูปปั้นแล้ว มันก็กลายเป็นของเหลวก่อนจะหยดลงไปบนพื้น และพื้นหินอัคนีนั้นก็พลันผุกร่อน

หูปาฉีจ้องมองรูปปั้นที่ไร้ดวงตาทั้งสี่ดวง ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ารูที่ไร้ดวงตาทั้งสี่นั้น และบิดมันไปด้านข้าง จากนั้นทุกคนก็ต้องประหลาดใจที่ได้เห็นรูปปั้นทั้งสองเคลื่อนไหว

ครืน... ครืน...

กำแพงหินครูดเข้าหากัน ก่อนที่จะค่อยๆ เปิดออกช้าๆ และเผยให้เห็นอุโมงค์สองแห่ง