หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 983

เฉินผิงใช้พลังจิตตวิสุทธิอย่างเต็มที่เพื่อสู้กลับ แต่จิตวิญญาณอมตะและแก่นมังกรภายในร่างของเขากลับแตกออกอย่างน่าประหลาดใจด้วยแรงกดดันอันมหาศาลนี้

เมื่อเป็นแบบนี้ ชีวิตของเฉินผิงก็จะต้องถึงคราวอวสานหากจิตวิญญาณอมตะของเขาถูกทำลายไป แม้ว่าเขาจะรอดมาได้อย่างปาฏิหารย์ เขาก็จะพิการอย่างถาวรเป็นแน่

แกร๊ก!

เสียงแตกดังสนั่นออกมาอีกครั้ง และเกร็ดบนร่างของเฉินผิงก็หักออกมากขึ้น โดยมีเลือดไหลซึมออกมาจากผิวของเขา

เกล็ดสีทองบนร่างของเฉินผิงค่อยๆ แตกออกราวกับยอมจำนน เผยให้เห็นบาดแผลสดที่มีเลือดออกอยู่ข้างใต้เกล็ดเหล่านั้น

ดวงตาของเฉินผิงแดงก่ำจากความพยายามจะต้านทานแรงกดดันมหาศาลเอาไว้ ซึ่งมันคุกคามเขาจนแทบจะทำให้เขาแบนติดไปกับพื้น

แม้จะต้องดิ้นรนต่อสู้เพียงใด เขาก็ยังคงเดินหน้าต่อไปอย่างช้าๆ เขาอยากขอบคุณสวรรค์ที่ได้เข้าใกล้สุสานไปอีกหลายเซ็นติเมตร เพราะการหันหลังกลับไม่ใช่ทางเลือกอีกต่อไปแล้ว หากจำเป็นต้องคลานเพื่อเข้าไปยังสุสาน เขาก็จะทำ

ภายในชั่วพริบตา แรงกดดันที่ท่วมท้นก็ทำให้เฉินผิงลงไปนอนเหยียดแขนขาอยู่กับพื้น พื้นนั้นเป็นพื้นหินอัคนีที่แข็งแกร่งแต่มันก็ยังแตกเป็นเสี่ยงๆ

เขาใช้ความแข็งแกร่งทุกหยาดหยดในแขนขาของเขาคลานตรงไปยังสุสาน

เขากัดฟันแน่นจนฟันแทบจะแตกออกมา

ลำแสงสีทองที่โอบล้อมรอบกายเขาเริ่มค่อยๆ สลัวลงเรื่อยๆ

ในเวลาเดียวกันนั้น เกล็ดที่ปกคลุมร่างกายของเขาอยู่ก็ค่อยๆ จางหายไป เผยร่างของเฉินผิงให้ปะทะกับเจตจำนงสังหารโดยตรง

ทุกระลอกคลื่นให้ความรู้สึกราวกับดาบคมกริบฟาดไปทั่วร่างของเฉินผิงโดยทิ้งบาดแผลที่เต็มไปด้วยเลือดไว้เบื้องหลัง

เฉินผิงกัดฟันขยับไปข้างหน้า ทิ้งรอยเลือดไหลเป็นทางไว้ข้างหลังเขา

เขาเกือบจะถึงประตูอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนเขาจะพิชิตระยะทางนี้ไม่ได้เสียที

เฉินผิงเอื้อมมือออกไป เขารู้สึกราวกับว่าได้สัมผัสประตูและขอบของวงแหวนอาคม เมื่อเขาข้ามเส้นนั้นไปเขาก็จะอยู่ภายในสุสานได้แล้ว