หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 984

เฉินผิงเห็นต้นไม้แกว่งไกวในภาพวาดขณะที่หญิงเลี้ยงแกะในภาพก็เดินเตร็ดเตร่อย่างมีความสุขบนเนินเขานั้น

ภาพวาดนั้นเป็นต้นกำเนิดของออร่าที่เฉินผิงสัมผัสได้มาก่อนหน้านี้ กลับกลายเป็นว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาถูกดึงดูดโดยภาพวาดภาพนี้นั่นเอง

“ให้ตายเหอะ! เราทุ่มเทพลังลงไปเพียงเพื่อภาพวาดเก่าๆ แบบนี้น่ะเหรอ?” จ้าวฉวางบ่นพึมพำเมื่อรู้ว่าในหลุมฝังศพมีเพียงภาพวาดนี้เท่านั้น

เฉินผิงมองหน้าเขาและถามว่า “จ้าวฉวาง คุณเห็นหญิงเลี้ยงแกะในภาพนั้นเคลื่อนไหวอยู่ไหม?”

“อะไรนะ? ไม่สิ” จ้าวฉวางขมวดคิ้วและถามว่า “คุณเห็นอะไรน่ะ? เฉินผิง คนในรูปจะเคลื่อนไหวได้ยังไง?”

ต่งเจียห่าวก็สับสนเช่นกัน “ภาพวาดนี่มันมีความพิเศษยังไงกันนะ? ทำไมถึงต้องมีคนสร้างวงแหวนอาคมอันทรงพลังเอาไว้เพื่อปกป้องมันด้วย?”

เฉินผิงขมวดคิ้วตามสัญชาตญาณของเขา เมื่อเขารู้ว่าเขาเป็นเพียงคนเดียวที่เห็นวัตถุในภาพวาดนั้นเคลื่อนไหวได้

เขาค่อยๆ แผ่กระแสปราณสัมผัสไปยังภาพที่ชื่อห่างออกไปหลายพันไมล์ ยังไม่ทันที่จะเข้าใกล้ภาพวาด แต่มันกลับเหมือนมีแรงมหาศาลดึงเข้าไปในภาพวาดภาพนั้น

เฉินผิงรู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาได้เข้าไปอยู่ในโลกของภาพวาดนั้นแล้ว เขามองเห็นท้องฟ้าสีครามอยู่เหนือเขา และความเขียวชอุ่มที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา ส่วนหญิงเลี้ยงแกะนั้นยืนอยู่ไม่ไกลจากเขามากนัก

สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยพลังแห่งจิตวิญญาณ จนเกือบจะเหมือนออกซิเจนในโลกแห่งความเป็นจริง

เขาพึมพำออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “นี่คือความฝันงั้นเหรอ? มันดูสมจริงเกินไปมากเลย”

ดวงตาเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจขณะที่เขาเริ่มสำรวจรอบๆ กายเขา

จากนั้นหญิงเลี้ยงแกะก็สังเกตเห็นเขาและเดินตรงเข้ามาหา

“คุณมาจากไหน?” เธอถาม

“ฉัน…” เฉินผิงเว้นวรรค เขาไม่แน่ใจว่าควรตอบว่าอะไร เขาไม่รู้ว่าควรจะอธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไรดี

เขากลับตอบคำถามเธอด้วยคำถามของเขาแทน “ที่นี่ที่ไหนงั้นเหรอ?”

หญิงเลี้ยงแกะมองเขาด้วยความสงสัยและพูดว่า “ที่นี่คือเกาะเผิงไหล ในเมื่อคุณมาอยู่ถึงที่นี่ แล้วทำไมถึงไม่รู้ล่ะว่าที่นี่คือที่ไหน?”

“เกาะเผิงไหลเหรอ?” เฉินผิงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อนั้น หรือว่านี่จะเป็นเกาะเผิงไหลที่เป็นดินแดนมหัศจรรย์ในตำนานที่เขาลือกัน? หรือว่าฉันกำลังยืนอยู่ในดินแดนแห่งเวทมนตร์จริงๆ กันเนี่ย?

ก่อนที่เฉินผิงจะถามหญิงเลี้ยงแกะเพิ่มอีก เธอก็เดินจากไปและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในทันที

เฉินผิงตกใจมาก เขาคิดว่าจะเดินไปรอบๆ เพื่อค้นหาหญิงเลี้ยงแกะแต่ร่างของเขากลับสั่นสะท้าน สิ่งต่อมาที่เขาเห็นก็คือจ้าวฉวางตัวเป็นๆ และตอนนี้เขายืนอยู่ในสุสาน ไม่ใช่ที่เกาะเผิงไหล

จ้าวฉวางถาม “เกิดอะไรขึ้นน่ะเฉินผิง? คุณจ้องไปยังภาพวาดนั้นอย่างเลื่อนลอยราวกับเป็นคนโง่ คุณไม่กะพริบตาเลยด้วยซ้ำ!”

เฉินผิงไม่รู้จะเริ่มอธิบายอย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ มันราวกับเป็นความฝันแต่ก็เหมือนจริงอย่างเหลือเชื่อ คำพูดสุดท้ายของหญิงเลี้ยงแกะยังก้องอยู่ในหัวของเขาอยู่เลย

“เกาะเผิงไหลเหรอ?” เขาพึมพำออกมา

ทันใดนั้น ก็มีคนตะโกนออกมา “ดูนั่น! ภาพวาดเปลี่ยนไปแล้ว!”

ทุกคนในสุสานพุ่งความสนใจไปยังภาพวาดซึ่งดูแตกต่างจากเดิมไปอย่างสิ้นเชิง ภูเขา แม่น้ำ และหญิงเลี้ยงแกะนั้นหายไปแล้ว และตอนนี้มันถูกแทนที่ไปด้วยป่าทึบแทน

มีสัตว์มากมายอยู่ภายในป่านั้น พวกมันดูราวกับมีชีวิตและเคลื่อนไหวอยู่ภายในสายตาของเฉินผิง

เขาเริ่มแผ่ปราณสัมผัสไปยังภาพวาดอย่างรวดเร็ว และนั่นทำให้เขาเข้าไปปรากฏตัวในป่านั้นเหมือนที่เขาทำกลับเกาะเผิงไหล สัตว์ต่างๆ ในป่าต่างก็มองดูเขาด้วยความระแวดระวัง

เฉินผิงกว่าตามองไปรอบๆ และเห็นว่าเขาอยู่ตามลำพังคนเดียว เขามองหาที่นั่งก่อนจะเริ่มใช้พลังจิตตวิสุทธิ จากนั้นกระแสพลังชี่ก็เริ่มพุ่งตรงเข้าสู่ร่างกายเขา

พลังชี่ได้เข้าไปเติมเต็มจุดชีพจรตันเถียนของเขา ซึ่งมันเกือบจะหมดลงไปจากการเดินทางเข้าไปสู่สุสานอันโหดร้าย

แก่นมังกรในร่างของเขาดูดซึมซับพลังชี่ที่อยู่รอบๆ เฉินผิงในสภาพที่ใกล้จะบ้าคลั่ง

ไม่มีใครในสุสานสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของเฉินผิงเลย เพราะความสนใจของทุกๆ คนนั้นมุ่งตรงไปยังภาพวาดแต่เพียงอย่างเดียว