หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 993

ตอนที่เฉินผิงปล่อยหลงเซียวไป ฝ่ายหลังก็ร่วงลงกับพื้นราวกับตุ๊กตาเก่าขาดตัวหนึ่ง

จากนั้นหลงซิงซูก็ให้ปรมาจารย์ยุทธ์ของตระกูลหลงทั้งสองคนช่วยพยุงหลงเซียว

เฉินผิงเหลือบมองทุกคนพลางเอ่ยขึ้นมาว่า “ภาพเขียนแผ่นนี้เป็นของผม และไม่มีใครจะเอามันไปจากผมได้ ใครก็ตามที่พยายามจะช่วงชิงมันไปจากผม คุณสามารถเข้ามาลองดูได้ หากไม่มีใครมีความคิดเห็นอื่นใดอีก เช่นนั้นก็จงไสหัวไปให้พ้น!”

หลังจากได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ก็ไม่มีใครกล้ามีความคิดที่จะเอาภาพเขียนไปอีก ดังนั้นพวกเขาจึงกลับไปยังเส้นทางที่จากมา

ในขณะเดียวกัน คนจากตระกูลหลงก็มาพยุงกั๋วเว่ยกับหลงเซียวออกไป

“หากฉันไม่แก้แค้น ฉันสาบานว่าจะไม่ขอเป็นมนุษย์อีก ฉันจะต้องฆ่ามันให้จงได้!” หลงเซียวที่เดินออกมาจากถ้ำตะโกนอย่างโกรธจัด หลังจากพลังลมปราณฟื้นกลับคืนมาแล้ว

“อย่ากังวลไปเลย ไอ้เด็กบ้านั่นออกจาสุสานโบราณไม่ได้หรอก ถ้าหากมันกล้าออกมาล่ะก็ ฉันจะฉีกมันเป็นชิ้นๆ เอง” แววตาของกั๋วเว่ยผุดเจตจำนงสังหารขึ้นมาวูบหนึ่ง

หลังจากทุกคนออกไปแล้ว หนิงจื้อก็ยังคงอยู่ในถ้ำ เขาเอาแต่ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับว่าเขากำลังรอคอยอะไรสักอย่าง

“คุณหนิง ทุกคนจากไปแล้ว ทำไมคุณยังยืนอยู่ตรงนี้ล่ะครับ?” ต่งเจียห่าวเอ่ยถาม

“ฉันแค่สงสัยว่ามีอะไรอยู่ข้างในโลงศพกันแน่ ฉันอยากตรวจสอบดูสักหน่อยน่ะ” หนิงจื้อตอบเสียงเรียบ

“ทว่ายามนี้พลังลมปราณของพวกเราถูกจำกัดเอาไว้ มิใช่เหรอ? พวกเราไม่สามารถเข้าใกล้โลงศพหลังนั้นได้ แล้วคุณจะตรวจสอบได้ยังไงกันเล่า?” ต่งเจียห่าวเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“อืม พวกเรามีเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ?” หนิงจื้อชี้ไปทางเฉินผิง “เขาต้องเปิดโลงศพได้แน่ๆ”

ต่งเจียห่าวมองเฉินผิงแล้วถามว่า “เฉินผิง คุณคิดจะเปิดโลงศพไหมครับ?”

เฉินผิงผงกศีรษะ ในเมื่อฉันอยู่ที่นี่แล้ว ฉันก็อยากจะรู้ว่าโลงศพมีของล้ำค่าอะไรอยู่