หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 994

เฉินผิงล้วงเครื่องประดับหยกทั้งหมดออกมาจากกระเป๋าของเขา เนื่องจากเครื่องประดับมีพลังวิญญาณอยู่ในตนเอง ยามที่พวกเขาถือมันเอาไว้นั้น ต่งเจียห่าวกับจ้าวฉวางสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายที่พุ่งผ่านร่างกายของพวกเขา

“เฉินผิง เจ้าพวกนี้เป็นสมบัติล้ำค่า!” ต่งเจียห่าวตื่นตะลึง

“อืม ในเมื่อคุณชอบมากขนาดนั้น ผมจะยกให้คุณสักชิ้นก็แล้วกันนะครับ คุณต่ง” เฉินผิงมอบเครื่องประดับหยกชิ้นหนึ่งให้แก่ต่งเจียห่าว

หลังจากตะลึงงันไปชั่วขณะ ต่งเจียห่าวก็หัวเราะร่า “ขอบคุณ เฉินผิง! ตอนนี้คุณเป็นเพื่อนซี้ของผมแล้ว!”

ต่งเจียห่าวรับเครื่องประดับมาโดยไม่ลังเล เฉินผิงเองก็มอบให้จ้าวฉวางอีกชิ้นด้วย

ส่วนหนิงจื้อ เขาได้แต่เงียบและจ้องมองพวกเขาด้วยสายตาที่ฉายแววอิจฉาริษยา

“เท่านี้เองเหรอ เฉินผิง? ยังมีสมบัติอย่างอื่นอยู่อีกไหม?” จ้าวฉวางเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

จากนั้นเฉินผิงก็ควักเอาแหวนสีดำที่เขาพบออกมา “ยังมีแหวนวงนี้ด้วย แต่ผมไม่รู้ว่ามันมีไว้ทำอะไร”

แหวนไม่มีพลังวิญญาณใดๆ เฉินผิงเองก็ตรวจสอบแหวนด้วยปราณสัมผัสของตนเองดูแล้ว แต่เขาก็ไม่พบอะไรเลยนอกจากเป็นแหวนธรรมดาๆ วงหนึ่ง แต่มันออกจะประหลาดอยู่บ้างที่จักรพรรดิจะสวมใส่แหวนธรรมดาๆ เช่นนั้น

“ขอผมดูหน่อยครับ” จ้าวฉวางรับแหวนมาตรวจสอบดู

ไม่นาน จ้าวฉวางก็พบตัวอักษรแถวหนึ่งเขียนเอาไว้ด้านในของแหวน เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจว่า “มีตัวอักษรแถวหนึ่งอยู่บนแหวนวงนี้! มันเขียนเอาไว้ว่า 'แหวนเก็บของ'“

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็รีบรับแหวนมาตรวจสอบดู มองเห็นคำว่า “แหวนเก็บของ” จริงๆ เสียด้วย

เฉินผิงพลันดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที เขารีบกัดนิ้วแล้วหยดเลือดลงไปบนแหวน

เมื่อหยดเลือดสัมผัสกับแหวน ก็ได้ยินเสียงดังครืน หลังจากนั้น แหวนสีดำพลันกลายเป็นสีแดงดุจโลหิตทันที จากนั้นพลังสีแดงดุจโลหิตที่เห็นก็พุ่งตรงเข้าไปในดวงตาของเฉินผิง

เพียงชั่วขณะจิตเดียว เฉินผิงก็สังเกตได้ว่ามีพื้นที่ว่างเปล่าในแหวนเก็บของ ตรงนี้น่าจะเป็นพื้นที่เก็บของ!

แหวนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีดำอีกครั้ง เฉินผิงสวมแหวนเก็บของแล้วจ้องมองไปที่ภาพเขียน เมื่อคิดได้เช่นนั้น ภาพเขียนก็ปรากฎขึ้นในแหวนเก็บของ

“นี่คือสมบัติล้ำค่า!” เฉินผิงรู้สึกเบิกบานใจ ถึงแม้ว่าแหวนเก็บของจะไม่มีพลังวิญญาณ แต่สิ่งนี้ก็เป็นอาวุธวิเศษที่แท้จริง

ขณะที่เฉินผิงยังคงปลื้มปีติอยู่นั้น หนิงจื้อก็เอ่ยถามขึ้นมาทันทีว่า “เฉินผิง คุณมอบแหวนเก็บของเป็นของขวัญให้ผมได้ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็รู้สึกตะลึงงัน

“หนิงจื้อ คุณจะไม่ไร้ยางอายไปหน่อยเหรอ? คุณร้องขอบางสิ่งบางอย่างจากคนอื่นตรงๆ ได้ยังไงกัน? คุณนำพาความน่าอับอายขายหน้ามาสู่ตระกูลหนิงเสียแล้ว!” ต่งเจียห่าวมองหนิงจื้อพลางกระเซ้าเย้าแหย่เขา

หนิงจื้อไม่โกรธ แต่เขากลับผุดรอยยิ้มบางๆ พลางกล่าวว่า “ถึงแม้ว่าพวกคุณจะเก็บรวบรวมของล้ำค่า ก็ไม่มีทางที่พวกคุณจะออกจากสุสานโบราณแห่งนี้ได้หรอก เพราะกั๋วเว่ยและคนอื่นๆ กำลังรออยู่ข้างนอก แทนที่จะปล่อยให้คนจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เอาของล้ำค่าไปจากพวกคุณ ทำไมคุณถึงไม่มอบแหวนให้ผมเสียเล่า? ผมสัญญาว่าจะส่งพวกคุณออกจากสุสานโบราณอย่างปลอดภัยเลยเชียวล่ะ”

แท้ที่จริง สาเหตุที่ทำให้หนิงจื้อไม่ออกจากถ้ำก็เพราะเขาวางแผนเอาไว้นานแล้ว เพื่อให้มีโอกาสต่อกรกับกั๋วเว่ยได้ เขาก็ได้แต่อาศัยผู้เฒ่าหลังค่อมเท่านั้นแล้ว ดังนั้นเขาจึงเอาแต่รอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากเฉินผิงและคนอื่นๆ

“นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน? คุณวางแผนแบบนั้นมาตลอดเลยใช่ไหม? คุณช่างเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบายเสียจริง!” ต่งเจียห่าวสบถ

หนิงจื้อไม่สนใจต่งเจียห่าว ทว่ากลับมองมาที่เฉินผิง “เฉินผิง ผมคิดว่าการมอบแหวนเก็บของเพื่อแลกเปลี่ยนกับชีวิตของคุณเป็นการต่อรองที่คุ้มค่าแล้วล่ะ”

เฉินผิงยิ้มบางๆ “ผมไม่คิดแบบนั้น”

หนิงจื้อถึงกับผงะ “อะไรกัน? คุณคิดว่ากั๋วเว่ยและคนอื่นๆ ไม่กล้าสังหารคุณงั้นเหรอ?”

เฉินผิงยิ้มอย่างเย็นชาพลางตอบว่า “ไม่ใช่ว่าพวกมันไม่กล้าสังหารผมหรอก แต่ถึงพวกมันอยากจะทำก็ทำไม่ได้น่ะสิ ผมคิดว่าแผนของคุณคงพังไม่เป็นท่าเสียแล้วล่ะ!” หลังจากนั้น เขาก็โบกมือแล้วลำแสงสีทองก็โอบล้อมเขาไว้ทันที