หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 995

จากนั้นเฉินผิงก็กระโดดลงไปในแม่น้ำใต้ดินโดยไร้ซึ่งความลังเลแต่อย่างใด เขาโผล่หัวขึ้นมาพลางกล่าวว่า “แม่น้ำใต้ดินสายนี้จะต้องไหลออกสู่ภายนอก ดังนั้นผมจึงไม่จำเป็นต้องใช้ทางเข้าสุสานโบราณเพื่อออกไปจากที่นี่ พวกมันคิดจะสังหารผมงั้นเหรอ? อืม ฝันไปเถอะ!”

เมื่อพูดจบ เฉินผิงก็ดำลงไปที่ก้นแม่น้ำแล้วหายตัวไป

เมื่อหนิงจื้อเห็นเช่นนั้นเขาก็หรี่ดวงตาที่เต็มไปด้วยแววโลภโมโทสัน ใครจะคิดว่าเขาจะรู้ทางออกจากที่นี่อยู่แล้วกันเล่า?

“ไปกันเถอะ” หนิงจื้อจากไปพร้อมผู้เฒ่าหลังค่อม

ต่งเจียห่าวและคนอื่นๆ เองก็กลับไปเส้นทางเดิม

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็ว่ายน้ำไปตามแม่น้ำใต้ดินอยู่นานก่อนจะโผล่ศีรษะขึ้นเหนือผิวน้ำ

ในยามนี้เอง เฉินผิงก็ขึ้นจากผิวน้ำในสระบริเวณตีนเขา หลังจากเขาขึ้นจากน้ำแล้ว ลำแสงสีทองที่โอบล้อมร่างของเขาไว้ก็เลือนรางจางหายไป อีกทั้งเสื้อผ้าของเขาก็ยังแห้งอีกด้วย

“ใครจะคิดว่าฉันจะว่ายน้ำมาไกลถึงขนาดนั้นได้?” เฉินผิงพึมพำกับตนเอง

เมื่อเฉินผิงเห็นตึกระฟ้าที่อยู่ห่างออกไป เขาก็รู้ว่าตนเองอยู่ห่างจากเมืองจิงตูร้อยไมล์

เฉินผิงมุ่งหน้าไปที่จิงตูโดยไม่ยอมเสียเวลาสักวินาทีเดียว

ถึงแม้ว่าการสำรวจในคราวนี้จะแสนสั้น แต่เฉินผิงย่อมได้รับผลประโยชน์มากมาย แหวนเก็บของและภาพเขียนที่เขาได้มาล้วนแล้วแต่เป็นสมบัติล้ำค่าทั้งคู่

โดยเฉพาะภาพเขียนที่มีประโยชน์มากเพราะเฉินผิงสามารถใช้มันสำหรับการบำเพ็ญฌานได้ เนื่องจากพลังของเขาในตอนนี้ จึงทำให้เขาต้องการพลังวิญญาณในปริมาณมหาศาลเพื่อบำเพ็ญฌาน เนื่องจากภาพเขียนมีพลังวิญญาณอันแกร่งกล้าที่มีประโยชน์มากสำหรับเขา

ในขณะเดียวกัน กั๋วเว่ยและคนจากสำนักต่างๆ กำลังรอคอยให้เฉินผิงปรากฎตัวอยู่ตรงทางเข้าสุสานโบราณ

เนื่องจากหลงเซียวได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาจึงถูกส่งตัวกลับไปที่ตระกูลหลงแล้ว กั๋วเว่ยตัดสินใจที่จะรอให้เฉินผิงปรากฏตัว ในฐานที่เป็นผู้อำนวยการสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ถ้าหากเขาไม่ได้แก้แค้น ก็คงทำให้เขารู้สึกอับอายขายหน้า

แต่หลังจากรออยู่นาน ก็ยังไม่เห็นเฉินผิงออกมา ทว่ากลับเห็นเพียงต่งเจียห่าว หนิงจื้อ จ้าวฉวางและคนอื่นๆ ที่ออกมาจากสุสานโบราณ

เมื่อกั๋วเว่ยไม่เห็นเฉินผิงออกมาพร้อมกับพวกเขา เขาก็รั้งตงเจียห่าวเอาไว้พลางถามว่า “เฉินผิงอยู่ที่ไหน?”

“ผมจะไปรู้ได้ยังไงเล่า? ถ้าคุณอยากรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ทำไมถึงไม่เข้าไปตามหาเขาเองเสียเลยล่ะ?” ต่งเจียห่าวกลอกตามองกั๋วเว่ยอย่างดูแคลน

กั๋วเว่ยโกรธจัด แต่เขาก็อดกลั้นเอาไว้แล้วปล่อยต่งเจียห่าวไป

“คุณหนิง คุณรู้สาเหตุที่ทำให้เฉินผิงไม่ออกมาพร้อมกับพวกคุณบ้างไหมครับ?” กั๋วเว่ยเอ่ยถามอย่างนอบน้อม

“ผมก็ไม่รู้ครับ!” หนิงจื้อตอบ ก่อนจะจากไปพร้อมผู้เฒ่าหลังค่อม

หนิงจื้อไม่ได้ช่วยเฉินผิง แต่เขาไม่อยากให้กั๋วเว่ยและคนอื่นๆ หาเฉินผิงเจอ เพราะเขาต้องการของล้ำค่าพวกนั้นมาเป็นของตนเอง

อันที่จริง หนิงจื้อถูกแหวนเก็บของดึงดูดความสนใจนับแต่แรกเห็นแล้ว

ในเมื่อต่งเจียห่าวไม่ยอมพูด กั๋วเว่ยจึงเหลือบมองไปทางจ้าวฉวาง

เมื่อจ้าวฉวางเห็นกั๋วเว่ยมองมาที่ตนเอง เขาก็รีบโบกมือพล่างกล่าวว่า “ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น โอเคไหม? ดังนั้นอย่ามาถามผมเลย”

กั๋วเว่ยหรี่ตาแล้วคว้าคอเสื้อของจ้าวฉวาง “คุณจะไม่รู้ได้ยังไงกัน?”

“คุณคิดจะทำอะไรน่ะ? ถ้าหากคุณทุบตีผมล่ะก็ ผมจะป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าผู้อำนวยการสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ทุบตีเด็ก!” จ้าวฉวางข่มขู่เขา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น กั๋วเว่ยก็รู้สึกขบขัน คนผู้นี้อายุยี่สิบกว่าปีแล้ว! แต่ยังเรียกตัวเองว่าเด็กอีก?

เมื่อเหลือบมองผู้คนจากสำนักต่างๆ แล้ว กั๋วเว่ยก็ปล่อยจ้าวฉวางแล้วร้องตะโกนว่า “ไสหัวไปให้พ้นหูพ้นตาฉันซะ!”

จ้าวฉวางรีบจากไปพร้อมคนของตนเอง ในทางกลับกัน กั๋วเว่ยก็ยังคงรอคอยอยู่ตรงทางออกสุสานโบราณต่อไป

เมื่อเฉินผิงมาถึงเมืองจิงตู เขาก็ตรงไปที่กระทรวงยุติธรรม ตอนนี้สิ่งที่เขากังวลใจก็คือ เรื่องกระทรวงยุติธรรมอันเป็นสถานที่ปลอดภัยที่สุดในจิงตู

จ้าวอู๋จี๋รู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นเฉินผิงกลับมาเร็วเช่นนั้น โดยปกติแล้ว การสำรวจจะกินเวลานานถึงเจ็ดไม่ก็แปดวัน ไม่ใช่เหรอ? ทำไมหลังจากนั้นแค่เพียงวันเดียว เฉินผิงก็กลับมาแล้วล่ะ?