หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 996

“เกิดอะไรขึ้นครับคุณเฉิน? คุณโดนไล่ออกจากการสำรวจกลางคันเหรอครับ?” จ้าวอู๋ฉีถามอย่างกังวลใจ

เมื่อสังเกตเห็นเฉินผิงกลับมาอย่างรวดเร็ว จ้าวอู๋ฉีก็คิดว่ากั๋วเว่ยหาข้ออ้างที่จะไล่เขากลับไป

“ไม่ครับ การสำรวจเสร็จสิ้นลงแล้ว” เฉินผิงส่ายหน้า

“เสร็จสิ้นแล้ว?” จ้าวอู๋ฉีรู้สึกตื่นตะลึง “รวดเร็วขนาดนั้นเชียวเหรอ?”

หลังจากจิบน้ำไปอึกหนึ่ง เฉินผิงก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในสุสานราณให้จ้าวอู๋ฉีฟัง ขณะที่เขาฟังอยู่นั้น จ้าวอู๋ฉีก็ถึงกับปากอ้าตาค้าง

“คุณเฉิน คะ... คุณตบผู้อำนวยการกั๋วงั้นเหรอครับ?” จ้าวอู๋ฉีเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

“เห็นได้ชัดว่ากั๋วเว่ยลำเอียงเข้าข้างตระกูลหลง เขาพยายามช่วงชิงเอาสิ่งที่เป็นของผมโดยชอบธรรมไป! แน่นอนว่าผมย่อมต้องตบตีเขา” เฉินผิงอธิบายตามความเป็นจริง

“โอ้ไม่นะ! ไม่ได้การแล้ว! ผมต้องคุยเรื่องนี้กับคุณชี่เสียแล้วล่ะ คนจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้พวกนั้นล้วนแล้วแต่เป็นคนต่ำช้ายิ่งนัก ตอนนี้คุณตบตีกั๋วเว่ย เขาย่อมไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่ายๆ เช่นนั้นแน่”

นอกเหนือไปจากความกังวลใจแล้ว จ้าวอู๋ฉีก็รีบไปแจ้งให้คุณชี่ทราบทันที

ตอนนี้ลำพังแค่กระทรวงยุติธรรมคงไม่สามารถปกป้องเฉินผิงได้ คุณชี่จะต้องเป็นฝ่ายออกรับ

เมื่อเห็นว่าจ้าวอู๋ฉีกังวลใจแทนเขามากเพียงใด เฉินผิงก็รู้สึกประทับใจเล็กน้อย

ขณะที่จ้าวอู๋ฉีรับกลับไปนั้นเอง เฉินผิงก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องของตนเอง เขาไม่สนใจเรื่องที่ตบตีกั๋วเว่ยกับหลงเซียวแม้แต่น้อย

ในขณะเดียวกัน หลงจิ้งกั๋วที่อยู่ในบ้านตระกูลหลงจ้องมองใบหน้าผิดรูปของหลงเซียว หัวใจของเขากำลังเจ็บปวดเพราะบุตรชายของตน

“นี่คือวิธีที่แกปกป้องลูกชายของฉันงั้นรึ?” หลงจิ้งกั๋วแผดเสียงพลางจับจ้องมาที่หลงซิงซูและปรมาจารย์ยุทธ์อีกสองคนจากตระกูลหลง

“คุณหลง พวกเราสูญสิ้นพลังลมปราณของตนเองจนหมดสิ้นจึงไม่สามารถต่อกรกับเฉินผิงได้เลย ไม่รู้ว่าทำไมวงแหวนอาคมถึงไม่ได้ผลกับมัน พลังของมันมิได้ถูกจำกัดเอาไว้” หลงซิงซูอธิบายพลางตัวสั่น