ณ กระทรวงยุติธรรมในจิงตู เฉินผิงขังตนเองอยู่ในห้อง
ตอนที่เขาคลี่ภาพเขียนภูผาธาราห่างไกลหลายพันไมล์ออก ปราณสัมผัสที่อุบัติขึ้นก็ชวนให้เขารู้สึกราวกับถูกดึงเข้าไปในภาพเขียน
เฉินผิงใช้จิตตวิสุทธิก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณปริมาณมหาศาลที่กำลังพุ่งเข้าใส่เขา ก่อนจะมาบรรจบกันเป็นน้ำวนอยู่บนศีรษะของเขา
ขณะที่เฉินผิงกำลังบำเพ็ญฌานอยู่นั้น ทั้งสองคนก็มาถึงกระทรวงยุติธรรมของจิงตู พวกเธอคือซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ที่กำลังพักฟื้นอยู่ที่หุบเขายา
ในขณะเดียวกัน เสี่ยวหลานกับอู่เม่ยเอ๋อร์ก็รั้งอยู่ที่หุบเขายากับหลงอู่
จ้าวอู๋จี๋เคยพบซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์มาก่อน ตอนที่เขารู้ว่าพวกเธอสองคนมาเยี่ยมเฉินผิง เขาก็รีบส่งคนไปเรียกเฉินผิง
เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังของซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ จ้าวอู๋ฉีรู้สึกตื่นตะลึงอยู่ในใจ เขาสามารถบอกได้ว่าพลังของพวกเธอเหนือกว่าเขาไปมากแล้ว
เขายังจำครั้งแรกที่เขาไปหาเฉินผิงแล้วได้พบซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ได้อยู่เลย ตอนนั้นซูอวี่ฉียังเป็นคนธรรมดาสามัญและกู่หลิงเอ๋อร์ก็เป็นเพียงผู้ฝึกกำลังภายใน แต่ภายในไม่กี่เดือน พลังของพวกเธอก็พุ่งทะยานยิ่งกว่าตัวเขาในอดีตเสียอีก
จ้าวอู๋ฉีไม่ทันสังเกตเห็นความก้าวหน้าครั้งใหญ่ ฉันนึกว่าเฉินผิงเป็นคนประหลาดเพียงคนเดียวเสียอีก แต่ทำไมผู้หญิงที่อยู่กับเขาถึงได้เป็นเหมือนกันด้วยล่ะ? พวกเธอบำเพ็ญฌานได้รวดเร็วเกินไปแล้ว!
ไม่นานเฉินผิงก็ถูกเรียกพบ เมื่อเขาเห็นซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์ เขาก็ทั้งรู้สึกประหลาดใจและตื่นเต้น
“ทำไมพวกคุณสองคนถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? พวกคุณหายดีแล้วงั้นเหรอ?” เขาเอ่ยถามหญิงสาวทั้งสองคน
พวกเธอผงกศีรษะพร้อมกัน ซูอวี่ฉีจึงอธิบายให้ฟังว่า “พวกเราเป็นห่วงคุณน่ะสิ ดังนั้นหลิงเอ๋อร์กับฉันก็เลยตัดสินใจมาเยี่ยมคุณ”
“อืม ผมสบายดี! ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรที่อาจจะเกิดขึ้นกับผมได้เลย”
เฉินผิงหันกลับไปบอกซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์
“ไม่ใช่ว่าตระกูลหลงหาเรื่องคุณอยู่หรอกเหรอ? อย่างไรเสีย คุณก็สังหารผู้พิทักษ์ของพวกมันไปถึงห้าคนเลยเชียวนะ” กู่หลิงเอ๋อร์ถามขึ้นมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...