หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1006

ปี้เย่ว์จ้องมองนางด้วยความตะลึง นายท่านน้อยเก่งขนาดนี้เชียวหรือ??

ฮูหยินหนิงก็แปลกใจเช่นกัน

“นางคือทายาทของราชินีหรือ?” มีคนถามขึ้น

“นี่คือหลานสาวตัวน้อยของราชินีที่ไม่มีแม้แต่แรงจะผูกไก่ อายุสี่ขวบ…” ปี้เย่ว์พูดอย่างยากลำบาก

เผ่าภูติต่างตกตะลึง

นายท่านน้อยในจินตนาการของพวกนาง เป็นสาวน้อยอ้วนท้วน น่ารัก น่าเอ็นดู ผูกผมจุกสองข้าง ยิ้มแล้วดูงุนงง

แต่ไม่ใช่…

ถือกระบี่วิญญาณ แล้วท้าทายทุกคนเช่นนี้!

“เผ่าภูติของเรารุ่งโรจน์แล้ว! มีลูกหลานแบบนี้ด้วย! นางแกว่งกระบี่สวยมาก ถ้ารอดออกไปได้ ข้าก็อยากฝึกกระบี่เหมือนกัน!” ภูติตัวน้อยกำลังซบอยู่ในอ้อมแขนของแม่ แววตาทั้งคู่เป็นประกาย

ราวกับมีบางสิ่งเข้ามาในใจ แล้วก่อตัวเป็นความเชื่อ

ลู่เจาเจามองทุกคนด้วยสายตาเยาะเย้ย

“คนต่อไปจะเป็นใคร? เจ้าจะขึ้นมา? หรือเจ้าจะขึ้นมา?”

“หรือพวกเจ้าจะขึ้นมาพร้อมกัน!” น้ำเสียงของนางเย่อหยิ่งอย่างที่สุด

บรรพชนผู้ก่อตั้งนิกายหมื่นกระบี่เคยกล่าวไว้ว่า ในแวดวงกระบี่ ไม่มีใครสามารถเทียบนางได้

เมื่อทุกคนเห็นฉากนี้ ต่างหวาดกลัวและถอยกลับไปทีละนิด

กลุ่มองครักษ์ระดับสูงขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม

แดนศักดิ์สิทธิ์ มีบุคคลเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? แม้แต่เทพเหยากวง ก็ไม่สามารถสังหารสหายร่วมรบด้วยกระบี่เดียวได้!

“พวกเราสู้! เราจะกลัวเผ่าภูติตัวน้อยไปทำไมกัน!”

“ภูติทมิฬตัวนี้ สังหารซะตรงนี้!” ท่านเจ้าของหอสมบัติวิเศษไม่รู้ว่าปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาจ้องมองลู่เจาเจาด้วยแววตาที่ลุกเป็นไฟ

ภูติทมิฬ!

ต้องฆ่าอย่างไร้ปรานี!

นี่ไม่ใช่ความประสงค์ของเทพหรอกหรือ?

ผู้บำเพ็ญตนจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นรอบๆ แต่ลู่เจาเจาไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย!

อาวุธวิเศษมากมายระเบิดต่อหน้าต่อตา ทุกอย่างชุลมุนวุ่นวายไปหมด เหล่าภูติต่างตื่นตกใจ มองดูพวกเขารุมล้อมโจมตีลู่เจาเจาอย่างไม่อาจช่วยอะไรได้

เพียงแค่ครึ่งก้านธูป ทุกคนต่างก็เสียใจกับสิ่งที่พวกเขาทำ

นังบ้านี่! นังบ้าผู้คลั่งไคล้ในกระบี่! ผู้ฝึกกระบี่จากที่ไหนโผล่ออกมากัน!

“เจ้าสำนึกผิดไหม?” ลู่เจาเจาตัดเอ็นมือและเท้าของผู้ฝึกกระบี่

“เจ้าสำนึกผิดไหม?” ฟันแขนของจอมเวทด้วยกระบี่เดียว

“พวกเจ้าสำนึกผิดไหม?” ลู่เจาเจาตะโกนเสียงดัง

“ท่านปู่ พวกเราสำนึกผิดแล้ว พวกเราไม่กล้าซื้อขายเผ่าภูติอีกแล้ว และไม่กล้าเอาพวกนางมาเป็นสัตว์ใช้งานอีกแล้ว”

“ท่านปู่ พวกเราผิดไปแล้ว ขอท่านปู่โปรดให้อภัย”

ทั่วทั้งงานประมูล เหมือนเป็นทะเลโลหิต

แม้แต่เสื้อผ้าของลู่เจาเจาก็มีเลือดหยดเช่นกัน เลือดกระเซ็นใส่คิ้วและดวงตาของนาง เหมือนเป็นเทพสังหารที่มาจากนรก

อวิ๋นหลานที่ยืนอยู่ข้างหลังอาจารย์ ตวาดเสียงดัง “หุบปาก!”

“ท่านอาจารย์ของข้า อุทิศวิญญาณเทพ แบกรับภาระช่วยโลกหล้า สร้างความหวังให้สามดินแดน เหล่าผู้อาวุโสนิกายกระบี่ของข้า เก้าในสิบคนตายในสงครามครั้งนั้น ใครก็พูดไม่ได้ว่าเป็นหนอนแมลง!”

“นิกายหมื่นกระบี่เป็นที่เคารพของคนทั่วโลกหล้า!”

ลู่เจาเจาหัวเราะออกมา หัวเราะอยู่ดีๆ ก็มีน้ำตาคลอออกมา

“เทพกระบี่? ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเจ้าอาศัยชื่อเสียงของเทพกระบี่ หาชื่อเสียงให้ตัวเอง พวกเจ้าคู่ควรงั้นหรือ?”

ลู่เจาเจามองไปที่ทุกคนอย่างเย็นชา

“พิธีของนิกาย เหล่าศิษย์ต่างสาบานตน”

“ไร้ความอัปยศ ไร้ความผิดต่อประชาชน กระบี่ของศิษย์นิกายกระบี่ สามารถชี้ไปที่ศัตรู แต่ไม่อาจชี้ไปที่ผู้บริสุทธิ์ได้!”

“ศิษย์นิกายหมื่นกระบี่จะต่อสู้เพื่อความยุติธรรมเสมอ”

ลู่เจาเจาจำคำปฏิญาณของนิกายกระบี่ได้เสมอ

“แล้วพวกเจ้าในตอนนี้ล่ะ? ยอมให้ผู้คนค้าขายเผ่าภูติ แม้กระทั่งตัวเองก็มีส่วนร่วมในการค้าขายอีกด้วย?”

“แล้วยังมีพลังพิษ นิกายหมื่นกระบี่เสนอให้พลังพิษลงสู่โลกมนุษย์ มโนธรรมของพวกเจ้าถูกสุนัขกินไปแล้วหรืออย่างไร?”

“ในเมื่อพวกเจ้าไร้ซึ่งหัวใจ ข้าก็จะควักหัวใจของพวกเจ้าออกมาดู!”

“ดูสิว่าหัวใจนี้ เป็นสีดำหรือสีแดง!”

วันนี้ นางจะจัดการคนในนิกาย!

“พวกเจ้าเป็นศิษย์นิกายหมื่นกระบี่ ถ้าสามารถใช้กระบวนท่านิกายเอาชนะข้าได้ พวกเจ้าก็สามารถไปได้!”