หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1023

“พี่ชาย เราเดินทางมาจากโลกมนุษย์ ดินแดนห่างไกลหลายพันลี้ เพื่อมาทวงความยุติธรรมจากนิกายหมื่นกระบี่”

“ประการแรก ผู้อาวุโสเสวียนชังแห่งนิกายของท่านเป็นชาวแคว้นใต้ เมื่อพันปีก่อน ท่านได้ขอยืมสมบัติล้ำค่าจากแคว้นใต้ไป แต่จนถึงวันนี้ก็ยังไม่ได้คืน”

“ประการที่สอง นิกายหมื่นกระบี่เสนอให้ปล่อยพลังพิษลงสู่โลกมนุษย์ พวกเราสมควรได้รับคำอธิบายใช่หรือไม่?” เซี่ยอวี้โจวเป็นกระบอกเสียงของลู่เจาเจา

จริงๆ แล้ว ตอนที่เสวียนชังเอาสมบัติไปในตอนนั้น เขาเคยสัญญาว่าจะช่วยเหลือแคว้นใต้หนึ่งครั้ง

หากเขาบอกว่าตนเองมีฐานะต่ำต้อย ช่วยไม่ได้ แคว้นใต้ก็คงไม่ว่าอะไร

แต่เขากลับฉวยโอกาสในยามคับขัน ร่วมมือกับคนนอกคิดช่วงชิงหัวใจแห่งเป่ยเจา บ้านเกิดเมืองนอนที่ส่งเสริมให้เขาเติบโต แต่เขากลับทำร้ายบ้านเกิดตัวเอง ลู่เจาเจาจึงต้องมาทวงความยุติธรรม

สีหน้าของสวีฝานเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นใบหน้าก็แดงก่ำ ราวกับรู้สึกละอายและลำบากใจอย่างมาก

“เจ้า...พวกเจ้ามาจากโลกมนุษย์หรือ?”

“มานิกายหมื่นกระบี่...เพื่อทวงความยุติธรรมงั้นหรือ?”

ลู่เจาเจาพยักหน้า “ข้าคือจักรพรรดินีแห่งแคว้นใต้ วันนี้ตั้งใจมาพบประมุขแห่งนิกายหมื่นกระบี่ หวังว่าท่านพี่จะช่วยแจ้งให้ทราบ”

สวีฝานรู้สึกผิดไม่กล้ามองนาง

ต้องลำบากจักรพรรดินีตัวน้อย ๆ มาทวงความเป็นธรรมถึงที่!

นิกายหมื่นกระบี่แบ่งออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายอนุรักษ์นิยมยึดมั่นในกฎเกณฑ์สมัยเทพกระบี่ ทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ยากจนและลำบาก

ส่วนอีกฝ่ายหนึ่ง นำโดยท่านประมุข เป็นกลุ่มคนรุ่นใหม่

เป็นตัวแทนของจุดเริ่มต้นและสัญญาณใหม่ สนับสนุนให้นิกายหมื่นกระบี่เปลี่ยนกฎเก่า ๆ ในที่สุดก็มีบางอย่างที่...ผลประโยชน์มาก่อน

แม้กระทั่ง…

เมื่อก่อนตอนที่เทพกระบี่ยังอยู่ เคยมีความสัมพันธ์ที่เกื้อกูลกันกับเทพเจ้า

แม้กระทั่งส่วนใหญ่ หากเทพเจ้าไม่ทำอะไร นางจะถือกระบี่ขึ้นไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์ เพื่อตัดสินแทนประชาชน

แล้วตอนนี้ล่ะ?

ประมุขมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับแดนเทพ เกรงว่า คงกลายเป็นสุนัขรับใช้ของแดนเทพไปนานแล้ว

ไหนเลยจะมีความองอาจของนักกระบี่!

ส่วนสวีฝาน เป็นคนที่ยึดมั่นในกฎของเทพกระบี่ ดังนั้นคนอื่นจึงฝึกฝนบนภูเขา ส่วนเขาต้องเฝ้าประตู

“ทุกท่านโปรดตามข้ามา”

สวีฝานร่ายคาถาเพื่อสลายหมอกหนาที่ปกคลุมหน้าภูเขา จากนั้นจึงเปิดประตูและใช้อาวุธวิเศษนำพวกเขาขึ้นไปบนภูเขา

ตอนที่ทุกคนกำลังปีนขึ้นไปอาวุธวิเศษนั้น

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเยาะเย้ยดังขึ้น “สวีฝาน เจ้าทำบ้าอะไรอีกแล้ว? ครั้งก่อนที่พาองค์หญิงเผ่าหงส์เข้ามาในนิกายแล้วก่อเรื่องทะเลาะวิวาทจนถูกสั่งให้มาเฝ้าประตู ยังไม่เข็ดหลาบอีกหรือ?” ชายคนหนึ่งสวมใส่เครื่องประดับและเสื้อผ้าหรูหรา กำลังจะลงมาจากภูเขา

“ของไร้ค่าก็คือของไร้ค่า รู้แต่ฝึกฝน ไม่รู้จักปรับตัว”

เขาเงียบตลอดทางไม่พูดอะไร แล้วพาทุกคนขึ้นไปบนนิกายหมื่นกระบี่โดยตรง

ผ่านสนามฝึกกระบี่กลางทาง เหล่าศิษย์มากมายกำลังฝึกกระบี่อย่างหนัก

เหงื่อไหลลงมาตามแก้ม ราวกับว่าความครึกครื้นในวันวานหวนคืนมาอีกครั้ง

ลู่เจาเจาหยุดฝีเท้า แล้วมองภาพตรงหน้าอย่างเลื่อนลอย

“องค์หญิงน้อย องค์หญิงน้อย…” สวีฝานเรียกขึ้น ลู่เจาเจาก็กลับมามีสติอีกครั้ง

“ได้โปรดตามข้าไปที่ห้องโถงใหญ่ ข้าได้สั่งให้คนไปแจ้งท่านผู้อาวุโสเสวียนชังแล้ว” สวีฝานเห็นว่าลู่เจาเจานั้นยังเด็ก จึงนำขนมและชาไปให้

ลู่เจาเจานั่งอยู่บนเก้าอี้ ขาทั้งสองข้างแกว่งไปมา

ราชครูสูดหายใจเข้าลึกๆ

เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “แม้แต่สมาชิกหลักของตระกูลซย่าก็ไม่เคยเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของนิกายหมื่นกระบี่ ข้าเป็นแค่ญาติห่างๆ กลับนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่อย่างสง่างาม ข้ารู้สึกไม่สบายใจ…” เขาจะไม่ตื่นเต้นและกังวลได้อย่างไร

นับตั้งแต่เทพกระบี่เจาหยางอุทิศตน ในสายตาของผู้บำเพ็ญตนทุกคน นิกายหมื่นกระบี่เป็นเหมือนเทพที่ทุกคนเคารพนับถือ

เขากลับรู้สึกประหลาดใจที่ลู่เจาเจาอายุเพียงสี่ขวบ แต่เมื่อมาถึงนิกายหมื่นกระบี่กลับรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน

ส่วนเซี่ยอวี้โจว ไม่เคยมีหัวใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

เขากำลังย่อตัวลงข้างเสามังกรที่แกะสลักหน้าห้องโถงใหญ่ ใช้มีดเล็กๆ ขูดอะไรบางอย่างอยู่