หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1025

หนึ่งในนั้น คือเม็ดยาชำระไขกระดูกเก้าโคจร

อีกอย่างหนึ่ง คือหยกของลู่เจาเจา

“ยาเม็ดชำระไขกระดูกเก้าโคจร สามารถทำให้คนธรรมดามีพรสวรรค์ที่ไร้ขอบเขตได้”

“ไม่ต้องให้เจาเจาอธิบายแล้วใช่ไหม ว่ามันล้ำค่าแค่ไหน?”

“เพราะแม้แต่หมูกินเข้าไป ก็ยังสามารถฝึกฝนจนกลายเป็นปีศาจได้เลย”

“อ้อ นักพรตเสวียนชัง เจาเจาไม่ได้หมายความว่าท่านโง่นะ เจาเจาแค่พูดว่า ที่ท่านฝึกฝนมาถึงทุกวันนี้ ไม่ใช่เพราะความขยันของท่านเอง แต่เป็นเพราะบารมีของสมบัติล้ำค่าที่บ้านเจาเจาต่างหาก”

เสวียนชังโกรธจนตบโต๊ะ แรงกดดันที่น่ากลัวพุ่งเข้ามา

จู๋มั่วก้าวขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วขวางหน้าลู่เจาเจาไว้

ถึงแม้เขาจะถูกขังอยู่ในคุก...พันปี แต่ในคุกอเวจีเขาก็ยังฝึกตน แรงกดดันแค่นี้ของเสวียนชังยังไม่น่ากลัวเท่าไหร่

เพียงแค่การทดสอบเล็กน้อย เสวียนชังก็มองเขาด้วยความประหลาดใจ

จักรพรรดินีองค์น้อยไปหาผู้ช่วยมาจากไหนกัน?

ถ้าลูกศิษย์ของเขาอวิ๋นหลานอยู่ที่นี่ เขาจะรู้ว่า นั่นคือวิญญาณผู้พิทักษ์แห่งแคว้นใต้

แต่น่าเสียดาย ที่อวิ๋นหลานถูกเขาทอดทิ้ง และตายภายใต้คมกระบี่ของลู่เจาเจา

เสวียนชังพยายามระงับความโกรธในใจ น้ำเสียงไม่เย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ และอ่อนลงเล็กน้อย “เจาเจา แม้ว่าเราจะอายุห่างกันเป็นพันปี แต่เราก็มาจากสายเลือดเดียวกัน เป็นครอบครัวเดียวกัน ทำไมต้องทะเลาะกันให้คนนอกหัวเราะเยาะด้วยล่ะ”

“ครอบครัว? ครอบครัวจะชี้ดาบไปที่คนของตัวเองเหรอ?”

“เขตแดนโลกมนุษย์กำลังจะเปิดออก นักพรตเสวียนชังผู้สูงส่ง ส่งคนมาไกลเป็นพันลี้ ไม่ใช่เพื่อช่วย แต่เพื่อวางแผนทำร้ายบ้านเกิดของตัวเอง! จิตใจช่างชั่วร้ายยิ่งนัก!” ราชครูอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาด้วยความโกรธ

เสวียนชังมองเขาด้วยแววตาที่ล้ำลึก “เจ้าพูดเรื่องเหลวไหลอะไร หากหัวใจแห่งเป่ยเจาอยู่ในโลกมนุษย์ มันจะนำปัญหาให้พวกเจ้าเท่านั้น! พวกเจ้าไม่เห็นค่าก็ช่างเถอะ”

ลู่เจาเจายิ้มพลางกล่าวว่า “ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ เราก็ไม่ต้องการให้เจ้าตอบแทนบุญคุณ”

“เจ้าแค่คืนเม็ดยาชำระไขกระดูกเก้าโคจรให้เราก็พอ”

เสวียนชังลุกขึ้นยืนทันที และยิ้มอย่างเย็นชา

“เม็ดยาชำระไขกระดูกเก้าโคจร ได้ถูกกลั่นออกมาเป็นพันปีแล้ว จะคืนได้อย่างไร? เจ้าอย่ามาหาเรื่องไร้สาระ!”

“ที่นี่ ไม่ใช่โลกมนุษย์”

เดิมทีเสวียนชังก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ให้ความสำคัญ ตอนนี้จึงไม่สามารถเก็บอารมณ์ไว้ได้อีกต่อไป และไม่รักษาหน้าอีกต่อไปแล้ว

เขาเปลี่ยนสีหน้าทันที

“ไสหัวไปให้พ้น! นิกายหมื่นกระบี่ไม่ใช่ที่ให้เจ้ามาอาละวาด!”

“ถ้าเจ้ารวดเร็วมากพอ ก็รีบกลับไปยังโลกมนุษย์ซะ”

“บางที เจ้าอาจจะได้เจอครอบครัวของเจ้า ประชาชนของเจ้า และกล่าวคำอำลากับพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย”

“ข้าจะบอกเจ้าให้ว่า เขตแดนกำลังจะเปิดออกแล้ว!”

“ไม่เกินครึ่งเดือน โลกมนุษย์จะกลายเป็นนรก! โลกมนุษย์จะเต็มไปด้วยพลังพิษ และกลายเป็นทะเลแห่งความปรารถนา”

“ฝั่งนั้นเป็นถ้ำของผู้อาวุโส อย่าเข้าใกล้ หน้าถ้ำมีเขตแดนป้องกันอยู่”

ลู่เจาเจาชี้ไปยังจุดสูงสุด ที่ซึ่งตำแหน่งของมันเลือนรางอยู่ในหมู่เมฆ แล้วเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาว่า “ที่นั่นคือถ้ำของประมุขใช่หรือไม่?”

สวีฝานชะงักไปครู่หนึ่ง

“นั่นคือภูเขาสัจธรรม ซึ่งเป็นที่ตั้งของถ้ำเทพกระบี่ผู้ล่วงลับ”

“ถ้ำถูกปิดผนึกแล้ว ไม่มีใครเข้าไปได้”

“อ้อ? ข้าได้ยินมาว่าเทพกระบี่เคยเลี้ยงสัตว์วิเศษ มันยังคงเฝ้าบ้านอยู่บนภูเขาหรือไม่?” ลู่เจาเจาถามอย่างไม่ตั้งใจ

“ไม่อยู่แล้ว”

“หลังจากการอุทิศของสุสานกระบี่ สัตว์วิเศษก็ฆ่าตัวตายเพื่อตามเจ้านายไป มันจงรักภักดีอย่างยิ่ง” หลังจากที่สวีฝานพูดจบ เขาก็โค้งคำนับลาทุกคน

เมื่อลู่เจาเจาได้ยินว่าสัตว์วิเศษฆ่าตัวตาย แววตาของนางก็เศร้าหมองเล็กน้อย

ในตอนกลางคืน ลู่เจาเจายืนอยู่ในลานบ้าน

แดนศักดิ์สิทธิ์อยู่ใกล้กับแดนสวรรค์มาก จนดูเหมือนว่าจะสามารถเอื้อมมือไปสัมผัสดวงดาวบนท้องฟ้าได้เลย

“ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว” ลู่เจาเจาพึมพำ น้ำตาไหลอาบแก้ม

เต๋าสวรรค์ปรากฏตัวอย่างเงียบๆ อยู่ข้างหลังนาง

“ข้าสร้างนิกายหมื่นกระบี่ เพื่อให้พวกเขาค้ำจุนบ้านเมือง พิทักษ์ความยุติธรรม ไม่ใช่ให้พวกเขากลายเป็นหายนะของสามดินแดนนี้!”