หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1037

“ข้า……”

“ข้ายอมรับ ข้าอยากมีลูกคนหนึ่งที่เป็นของตนเองกับอวิ๋นเหนียง แต่ข้าคิดมานานมากแล้ว สามารถใช้ชีวิตกับอวิ๋นเหนียงชีวิตนี้ ก็นับเป็นความโชคดีของข้าแล้ว” หรงเช่อพูดไปเรื่อยๆก็ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด

“เจาเจา......ก่อนหน้านี้ข้าคิดอยู่ว่า หากนางมีชีวิตอย่างมีความสุข ข้ามองอยู่ไกลๆ ในใจก็รู้สึกมีความสุข”

“แต่นางมีชีวิตไม่ดี เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้านึกเสียใจภายหลังมากแค่ไหน เสียใจที่ไม่กลับเมืองหลวงเร็วกว่านี้ ให้นางเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์กับลู่หย่วนเจ๋อหลายปี”

“แต่ตอนนี้ ความเจ็บปวดและความวิตกกังวลนี้ กลับเป็นข้านำพามาให้นาง”

“นี่ตรงข้ามกับความตั้งใจเดิมของข้า”

“เจาเจา พ่อผิดต่อเจ้า และผิดต่อท่านแม่เจ้า” หรงเช่อผู้ใหญ่ตัวโตคนหนึ่งร้องไห้เหมือนเด็กที่กำลังพังทลายคนหนึ่ง

เขาไม่รู้ทารกเป็นอะไร? แต่เขาเข้าใจ เด็กคนนี้เก็บไว้ไม่ได้!

“หากมีโทษอะไร ความทุกข์อะไรทั้งหมดพุ่งมาที่ข้า อย่าพุ่งไปที่ภรรยาของข้า!!” หรงเช่อคุกเข่าอยู่บนพื้น สีหน้าย่ำแย่

“เด็กคนนี้เก็บไว้ไม่ได้แล้ว”

“ตามการเติบโตของทารกในครรภ์ เขาจะเอาชีวิตของอวิ๋นเหนียง!” หรงเช่อได้ตัดสินใจแล้ว

ลู่เจาเจานั่งอยู่ข้างเตียง ถอดหน้ากากลง กลับเป็นรูปร่างเดิม ยื่นมือไปวางบนท้องของท่านแม่

ส่งพลังวิญญาณหนึ่งเข้าไป ภายในท้องเหมือนมีเหวลึกขนาดใหญ่ กำลังดูดพลังวิญญาณไม่หยุด

“ท่านพ่อ ท่านออกไปก่อนเถอะ ข้ากับน้องชายจะคุยกันดี ๆสักครั้ง” ลู่เจาเจายิ้มอย่างอ่อนโยน หรงเช่อมองนางก็หนาวสั่นทันที

ปัง

ประตูห้องปิดสนิทตรงหน้าเขา

มือน้อยของลู่เจาเจาเกาบนท้องสวี่สืออวิ๋นเบาๆ ลมหายใจหนึ่งดิ้นรนแล้วค่อยๆ หลุดออก

ข้างหูลู่เจาเจา เหมือนยังได้ยินเสียงกรีดร้องและร้องไห้ของเด็กทารกอยู่บ้าง

“เสียงดังน่ารำคาญเกินไปแล้ว!” ฝ่ามือตบบนใบหน้าเขาหนักๆ

นับว่าบนหน้ากระมัง ถึงอย่างไรก้อนลมหายใจนั้น ตีลังกาไปรอบหนึ่งโดยตรง

ถูกตีจนมึนงงนิ่งอยู่มุมหนึ่ง

“เจอกันครั้งแรก กรุณาชี้แนะด้วย ข้าหวังว่าเจ้าจะจำชื่อของข้าไว้ ข้าชื่อลู่เจาเจา”

“แน่นอน จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรข้าจะตีจนเจ้าจำได้!”

“ข้าให้พลังวิญญาณมหาศาลแบบนี้กับเจ้าแล้ว ทำไมยังต้องทรมานท่านแม่? เจ้ามีนิสัยชอบทรมานคนใช่ไหม?” ลู่เจาเจานับว่ามองออกแล้ว เขาไม่ใช่หิว เขาแค่เลวบริสุทธิ์

นิสัยชั่วร้ายโดยกำเนิด

“ท่านแม่เป็นคนธรรมดา ร่างกายทนรับการทรมานจากเจ้าไม่ไหว หากเจ้าคัน พี่สาวจะทรมานเป็นเพื่อนเจ้าดีหรือไม่? รับประกันจะทำให้เจ้าพอใจ”

ลู่เจาเจาตวัดแส้จนแขนชาแล้ว จนกระทั่งควันดำก้อนนั้นนิ่งอยู่บนพื้นไม่ขยับ นางถึงเก็บมือ

“รับรู้ถึงความรักหนาแน่นที่พี่สาวมีต่อเจ้าหรือยัง? น้องชายที่รักของข้า......” ลู่เจาเจาใช้เท้าเตะเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ยังไม่ตายกระมัง? ข้าเหลือลมหายใจหนึ่งให้เจ้าแล้ว” ลู่เจาเจาใช้พลังวิญญาณจับจิตวิญญาณของเขาไว้ ให้เขาหนีไปไหนไม่ได้ และหายไปไม่ได้เช่นกัน

“หากท่านแม่สบายดีก็ช่าง หากท่านแม่มีชีวิตไม่ดีไม่มีความสุข ข้าจะตีเจ้า!”

“ทางที่ดีเจ้าภาวนาให้ท่านแม่เบิกบานใจทุกวัน” นางยิ้มอย่างชั่วร้าย

“ม้วนกลับไปเถอะ” ลู่เจาเจาเตะเขากลับไปในท้องท่านแม่

นางวางมือบนท้องท่านแม่ ก็รับรู้ถึงแรงสั่นนิดๆ ส่งจากท้อง สวี่สืออวิ๋นลืมตาขึ้นก็เห็นลูกสาวกำลังมองนาง

“เฮ้อ โทษแม่เอง ยังบอกว่าคุยเล่นเป็นเพื่อนเจาเจาพักหนึ่ง กลับฝืนไม่ไหวนอนหลับไปแล้ว.....น่าแปลก คืนนี้กลับไม่ฝันร้าย” สวี่สืออวิ๋นทำหน้าประหลาดใจ

“ข้ากับน้องชายคุยกันอย่างดีแล้ว” ลู่เจาเจายิ้มอย่างอ่อนโยน

สวี่สืออวิ๋นลูบท้องใบหน้าจนใจ “มีเพียงตอนเจ้าอยู่ เจ้าเด็กนี่ถึงเชื่อฟัง มีความสัมพันธ์อันดีกับพี่สาวจริงๆ คิดว่าคงชอบพี่สาวตั้งแต่เด็ก”

“ไอ้โยวไอ้โยว พอพูดถึงในท้องก็ดิ้นแล้ว”