หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1047

พลังพิษลูกโตพุ่งลงสู่โลกมนุษย์ไม่หยุดยั้ง สร้างหายนะให้กับโลกมนุษย์ ทั้งโลกส่งเสียงร้องไห้ระงมทันที

“ช่วยด้วย ไออธรรม!”

พระราชวังแคว้นใต้

ชายหนุ่มที่ถึงวัยสวมกวนแล้ว กำลังนั่งผ่าเผยที่โต๊ะ ความน่าเกรงขามแผ่รอบตัว

ไออธรรมพุ่งเข้ามาในวัง ขันทีหนุ่มร้องอุทานว่า "เร็วเข้า คุ้มครองฝ่าบาท!"

เพิ่งจะสิ้นเสียง ไออธรรมก็ทะลุผ่านร่าง ขันทีก็ล้มลงกับพื้นทันที

พลังพิษย้อมเป็นสีเลือด กระทั่งแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม

มันคำรามพุ่งใส่ลู่เยี่ยนซู

ลู่เยี่ยนซูขมวดคิ้วนิดหนึ่ง แต่พลังพิษอยู่ห่างจากเขาหนึ่งเมตร ราวกับว่าถูกพลังที่มองไม่เห็นสกัดกั้น

ไม่อาจเข้าใกล้ได้แม้แต่นิดเดียว

ชายชุดสีเขียววางพู่กันแล้วเดินเข้าไปหาพลังพิษ

เขาขมวดคิ้วพลางยกมือขึ้นเพื่อแตะพลังพิษ

“โอ๊ย!!” ท่ามกลางพลังพิษ เสียงครวญครางหวาดกลัวแหลมบาดหู พลังพิษบิดเบี้ยวเจ็บปวด

แตกกระจายไปในมือของเขาทันที

ริมฝีปากบางของลู่เยี่ยนซูเผยอนิดหนึ่ง แววตางุนงงไม่น้อย

"มันคืออะไร"

เขายืนที่หน้าต่างเหม่อมองท้องฟ้าอย่างกังวล

ดูเหมือนจะมีหลุมยักษ์บนท้องฟ้า ไออธรรมมหาศาลทะลุผ่านม่านเมฆมาถึงโลกมนุษย์

“พวกเราถูกทิ้งหรือ” เขาพึมพำเบาๆ

ฉับพลันทันใดนั้น...

บนชั้นเมฆปรากฏเงาร่างเล็กจิ๋ว

ลู่เยี่ยนซูยิ้มมุมปากนิดหนึ่ง เจาเจาของเขากำลังต่อสู้เพื่อโลกมนุษย์!

ณ เป่ยเจา

เซี่ยเฉิงสี่ยืนที่หน้าต่าง กระแอมไอเบาๆ มองดูไออธรรมบนท้องฟ้า

“ฝ่าบาท ฮ่องเต้เชิญท่านไปยังเจดีย์เก้าชั้นพร้อมกันพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีหยิบเสื้อผ้ามาคลุมบ่าของรัชทายาท

รัชทายาทหมดสติมาหลายเดือน เพิ่งฟื้นเมื่อไม่นานมานี้ บัดนี้ยังคงค่อนข้างอ่อนแอ

เซี่ยเฉิงสี่ไอคอกแคก ใบหน้าซีดเซียวแดงเรื่อขึ้น

"อืม"

เขาสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่ขึ้นรถม้า รีบมุ่งหน้าไปยังหอคอยเก้าชั้น

นกกระเรียนกระดาษวิจิตรสีเขียวเคลื่อนผ่านไออธรรม บินไปที่ปลายนิ้วของเขา

“ฉงเย่ว์ท่านตื่นแล้วหรือ” เสียงของลู่เจาเจาดังมาจากนกกระเรียนกระดาษ

“หลังจากที่ข้าเสียสละ การบำเพ็ญหมดสิ้น พยุงสามโลก ข้าอุตสาหะข้ามทะเลวิญญาณ เข้าสู่แดนปรภพ เหยียบย่างไปทั่วแดนศักดิ์สิทธิ์เพื่อนำการบำเพ็ญส่วนหนึ่งกลับมา"

“ข้ายังได้พบกับวิหารที่ชาวบ้านสร้างขึ้นให้ข้า ในนั้นแฝงพลังเทพส่วนหนึ่ง”

บนเจดีย์เก้าชั้น กลุ่มแสงหลากสีสันเต้นเป็นจังหวะเฉกเช่นหัวใจเต้น

หลังจากที่ฮ่องเต้เซวียนผิงนำเซี่ยเฉิงสี่ทำพิธีแล้ว เซี่ยเฉิงสี่ก็ยกสองมือขึ้นสูง หัวใจแห่งเป่ยเจาเต้นในมือของเขา

ตึก ตึก...

มันคือเสียงหัวใจของนางเต้น

เซี่ยเฉิงสี่แทบจะน้ำตาคลอเบ้า ฝืนกลั้นน้ำตาเดินออกไปนอกท้องพระโรง

“ขอท่านคุ้มครองโลก ดูแลความสงบสุขของมวลมนุษย์!” เขาสะอื้นไห้ ดวงตาแดงก่ำคุกเข่าต่อหน้าท้องฟ้า

มวลแสงหลากสีสันในมือของเขาพลันลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าชั่วอึดใจ

แผ่กระจายออกไปทีละนิด กลายเป็นจุดแสงดาวแล้วตกลงบนภูเขา แม่น้ำ และผืนดิน

เกราะแสงโปร่งใสลอยขึ้นจากพื้นดินห่อหุ้มโลกทั้งใบ

ไออธรรมมหาศาลถูกขับไล่และขัดขวางใต้ชั้นแสง

ลู่เจาเจาสูงตระหง่านบนท้องฟ้า ใบหน้ากะจิริดหน้าซีดยกมือขึ้นกุมหัวใจ

ขดตัวนั่งชันเข่าบนกระบี่เจาหยาง

กระบี่เจาหยางแกว่งไกวไปมา จู๋มั่วเหาะเข้าไปให้นางยืนบนหลัง

“เจาเจา ไม่เป็นไรใช่ไหม ทำไมหน้าซีดขนาดนี้” เซี่ยอวี้โจวตกใจ ริมฝีปากของลู่เจาเจาซีดเซียว ราวกับว่าถูกสูบเลือดออกไปในชั่วพริบตา

เขาจับมือของลู่เจาเจาแน่น

เด็กหญิงตัวจ้อยที่มักจะอบอุ่น มือเท้าเย็นเฉียบ แม้แต่ฝ่ามือก็สั่นเทา