หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1170

แววตาของลู่เจาเจาเรียบเฉย “ถ้าจะแบ่งชายหญิง ตอนที่ข้าช่วยโลก ทำไมต้องช่วยผู้ชายด้วยเล่า?”

ทำไมไม่ช่วยเพศเดียวกัน?

จู๋มั่วชะงักพูดไม่ออก

พูดได้มีเหตุผลมาก

ลู่เจาเจาหัวเราะเยาะ “ข้าช่วยโลกหล้ายังไม่แบ่งแยกชายหญิงเลย พวกเจ้าช่างหน้าด้านจริง!”

“หาอาจารย์ครูไม่ได้? งั้นก็ไม่หาแล้ว! สำนักศึกษาสตรีนี้ ไม่จำเป็นต้องมีพวกเขา!”

“กลับไปบอกท่านแม่ว่า ข้าจะออกเดินทางอีกสองวัน ข้าจะต้องให้พวกเขาเป็นเต่าสารเลว!” ลู่เจาเจาคิดแผนการในใจเรียบร้อยแล้ว จึงหันหลังกลับบ้านทันที

ในจวน

ลู่เยี่ยนซูเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมดำยาวสยายอยู่บนระเบียงยาว อ่านหนังสือ

“พี่ใหญ่ พี่เคยได้ยินสำนักหนังสือหรือไม่?”

ลู่เยี่ยนซูชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าเคย สำนักหนังสือ เป็นที่ที่บัณฑิตต่างยกย่อง”

“ในตอนนั้นปีศาจชุกชุม มนุษย์อ่อนแอที่สุด ต่อมา นักปราชญ์ก็ค้นพบโดยบังเอิญว่า พลังจากการอ่านหนังสือสามารถต้านทานการรุกรานของปีศาจได้ จึงใช้หนังสือเป็นหนทางแห่งเต๋า ก่อตั้งสำนักหนังสือ และฝึกฝนตนเองด้วยหนังสือ เหล่าศิษย์ของสำนักนี้ ล้วนเป็นอาจารย์ครูและนักปราชญ์ผู้มีชื่อเสียงจากทั่วทุกแคว้น..”

“ต่อมา สำนักหนังสือย้ายไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์ เหลืออยู่แค่ตำนานเท่านั้น”

“แต่บัณฑิตทั่วหล้า ต่างก็ยกย่องการเข้าสำนักหนังสือว่าเป็นเกียรติ”

“ตอนที่เป่ยเจาถูกปีศาจรุกราน พี่ใหญ่ก็เคยพาคนอ่านหนังสือไปสวดมนต์ขับไล่สิ่งชั่วร้ายบนถนน” ในดวงตาของลู่เยี่ยนซูมีความคิดถึงอยู่บ้าง ตอนนั้นตัวเองยังเป็นคนพิการอยู่เลย

ลู่เจาเจาพยักหน้า นางจำได้อย่างแน่นอน

“เจาเจาถามถึงสำนักหนังสือทำไมหรือ? สำนักหนังสือเป็นสำนักฝึกตนที่สันโดษ ไม่ปรากฏตัวในโลกนี้นานแล้วนะ” ลู่เยี่ยนซูถามนางอย่างยิ้มๆ

ลู่เจาเจายิ้มอย่างมีเลศนัย ไม่พูดอะไร

“ศิษย์ในสำนักหนังสือ คงจะมีชื่อเสียงมากสินะ?” เด็กสาวหัวเราะคิกคักแล้วถาม

ลู่เยี่ยนซูหัวเราะออกมา

“ให้เจ้าไปเรียน เจ้าก็ยังหนีเรียน ตอนนี้ไม่รู้ใช่ไหม?” ลู่เยี่ยนซูเคาะหน้าผากนางสองที

“มีชื่อเสียงมาก! การคัดเลือกศิษย์ของสำนักหนังสือเคร่งครัดมาก ศิษย์ที่อยู่ในนั้น ล้วนเป็นท่านอาจารย์ที่มีชื่อเสียงมากในโลกมนุษย์ อีกทั้ง... ล้วนเป็นบัณฑิตที่ยิ่งใหญ่ที่มีลูกศิษย์มากมาย”

“ลูกศิษย์ของพวกเขา สืบทอดต่อกันมาหลายรุ่น ปัจจุบันก็มีตำแหน่งในโลกมนุษย์”

“บัณฑิตทั่วหล้า ต่างใฝ่ฝันอยากได้รับคำแนะนำจากเหล่าศิษย์สำนักหนังสือ”

“ท่านเคยได้ยินเกี่ยวกับผู้อาวุโสจือซินแห่งสำนักหนังสือหรือไม่?”

“...” ลู่เยี่ยนซูพูดไม่ออก

ลู่เจาเจาารู้สึกงุนงง นางรู้สึกว่าสายตาของพี่ใหญ่เหมือนอยากกินคน แม้แต่พี่สามที่เพิ่งกลับบ้านก็ถอนหายใจด้วยความสิ้นหวัง

“เขาเป็นคนสำคัญอะไรหรือ?” ผู้เฒ่าคนนั้น ในแดนศักดิ์สิทธิ์ยังอยากเป็นอาจารย์ครูของตนเองเลย

“ท่านพอจะช่วยข้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่?” ลู่เจาเจายืนอยู่ที่มุมถนน โบกมือให้หลี่จื้อซีที่เพิ่งเลิกประชุม

หลี่จื้อซีกำลังคุยกับเพื่อนร่วมงานอยู่ ก็เดินมาหานางทันที

ตั้งแต่เจาเจามอบจี้หยกให้เขา ตอนนี้เขาสามารถเข้าร่วมการประชุมในท้องพระโรงได้แล้ว

แม้แต่ขุนนางก็เต็มใจพูดคุยกับเขาสองสามคำ

“องค์หญิง…” หลี่จื้อซีโค้งคำนับนางอย่างจริงจัง

“ใต้เท้าหลี่ช่วยข้าหน่อยได้ไหม? พวกบัณฑิตพากันประท้วง... พวกเขาตะโกนว่าจะไม่ไปเป็นอาจารย์ครูในสำนักศึกษาสตรี”

“เจาเจาไม่ได้ขอให้พวกเขาทำ ข้าหวังว่าใต้เท้าหลี่จะให้พวกเขาประทับลายนิ้วมือ ทุกคนที่ไม่ไปก็ประทับลายนิ้วมือ” ในอนาคต หากพวกเขาเปลี่ยนใจ จะมีลายนิ้วมือเป็นหลักฐาน

หลี่จื้อซีคิดว่านางขอให้เขาช่วยไกล่เกลี่ย แต่กลับกลายเป็นว่าให้พวกเขาลงนามและประทับลายนิ้วมือ?

“ได้ ตัวหลี่จะจัดการให้เสร็จเรียบร้อย”

“ถ้าองค์หญิงหาอาจารย์ครูไม่ได้ ตัวหลี่ยินดีช่วยเหลือฟรี” หลี่จื้อซีตอบรับทันที

“ดี งั้นข้าจะจดชื่อใต้เท้าหลี่ไว้ ตอนนี้ข้ามีอาจารย์ครูสามคนแล้ว” ลู่เจาเจาดีใจมาก

พี่ใหญ่ พี่สาม และหลี่ทั่นฮวา

หลี่ทั่นฮวาเดินตรงไปยังกลุ่มบัณฑิต

ตอนบ่าย เขาก็นำลายนิ้วมือมาให้หลายแผ่น