หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1204

“นับดูแล้วก็ไม่ถือว่าเป็นชะตาชีวิตที่ดีอะไรกระมัง? แม้กระทั่งที่บ้านยังเป็นกระท่อมหลังคามุงจากอยู่เลย พอฝนตกบ้านก็ยังน้ำรั่ว”

“ไม่ดีเท่าชาวบ้านธรรมดาอย่างพวกเราเลยเนาะ”

“แต่เซียมซีที่เขย่าออกมา กลับบอกว่าในสามชั่วอายุของครอบครัวเขาจะสอบได้ที่หนึ่งในทุกสนามสอบ จะได้รับการแต่งตั้งเป็นอัครมหาเสนาบดีหรือขุนนางชั้นสูง ถึงขั้นที่ขึ้นเป็นฮ่องเต้เลยก็ว่าได้! แต่ระหว่างทางจะต้องเจอกับเคราะห์กรรมหนึ่งหน ถ้าลูกหลานรักษาความดีในใจไว้ได้ ไม่ทำผิดมโนธรรม ก็จะสามารถผ่านพ้นอุปสรรคนี้ไปได้ และทุกสิ่งจะเป็นจริงตามคำทำนาย แต่ถ้าผ่านไปไม่ได้ทุกอย่างก็จะสลายหายไปหมด ในตอนที่ถอดความหมายของคำทำนายของเซียมซีเขาออกมา ทั่วทั้งบริเวณก็ฮือฮากันยกใหญ่ ใครจะกล้าเชื่อได้ล่ะ!!”

“คนที่เป็นเพียงนักคุ้มกันที่แม้แต่บ้านยังเป็นกระท่อมหลังคามุงจากที่หลังคารั่ว จะมีลูกหลานได้เป็นขุนนางใหญ่และถึงขั้นที่ได้เป็นกษัตริย์หรือฮ่องเต้!”

“ชิชะ...แต่เซียมซีของเมืองเหลียนหวาไม่เคยทำนายผิดพลาดมาก่อน”

“เฮ้อ ก็ไม่รู้ว่าเซียมซีอันนั้นจะเป็นจริงหรือไม่ เขาเป็นคนต่างถิ่น หลังจากออกจากเมืองเหลียนหวาไปแล้วก็ไม่สามารถตรวจสอบอะไรได้” ชายคนหนึ่งลูบคางด้วยความเสียดายและใบหน้าก็เต็มไปด้วยความอยากรู้

ลู่เจาเจาหนังตากระตุกเล็กน้อย

“สอบได้ที่หนึ่งในทุกการสอบงั้นหรือ? ได้รับการแต่งตั้งเป็นอัครมหาเสนาบดีและขุนนางชั้นสูงงั้นหรือ? และได้เป็นฮ่องเต้งั้นหรือ?” ลู่เจาเจาบ่นพึมพำเบาๆ ทำไมฟังดูแล้วรู้สึกคุ้นหูยิ่งนัก

“อาจารย์ขอรับ ให้ศิษย์คนนี้ลองสักครั้งเถอะขอรับ” สามเณรน้อยอายุยังน้อยและกระตือรือร้นมีชีวิตชีวาอย่างมาก ในตอนนี้กำลังเขย่งขามองไปข้างหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะดึงแขนเสื้อของพระอาจารย์เพื่อขอร้อง ด้วยความอยากลองดูสักครั้ง

“ไม่แน่ว่าศิษย์อาจมีวาสนากับพระพุทธขึ้นมาก็เป็นได้? อาจารย์ ให้ศิษย์ไปเขย่ากระบอกเซียมซีเถอะนะ...คนในใต้หล้าต่างบอกว่าหากมาถึงเมืองเหลียนหวาและไม่เขย่ากระบอกเซียมซี เท่ากับมาไม่ถึง”

พระภิกษุอาวุโสจนใจ “ช่างเถอะ เจ้าอยากไปเสี่ยงเซียมซีก็ไปเสียเถอะ ข้าจะรอเจ้าอยู่ทางเข้าประตูเมือง”

เด็กคนนี้อายุยังน้อย จิตใจยังไม่สุขุมพอ เป็นวัยที่กำลังซุกซนอยู่

“เย้ ขอบคุณขอรับอาจารย์...” สามเณรน้อยไปเข้าแถวหลังฝูงชนทันที

เซี่ยอวี้โจวกระตือรือร้นที่จะลองเช่นกัน “ถ้ายังไงไปลองดูสักหน่อย ไปเสี่ยงดูว่าการเดินทางในครั้งนี้ของพวกเราจะราบรื่นไหม ถ้าหากขอได้เซียมซีที่ดีออกมาก็เป็นสัญญาณที่ดีนะ” เอาเถอะ ยังไงข้าก็แค่อยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย

“ถึงอย่างไรที่ประตูเมืองก็ยังทำการตรวจสอบกันไม่เสร็จ ยังไม่สามารถเข้าไปได้ชั่วคราวอยู่แล้ว”

จุยเฟิงเอาสองมือกอดอก “ข้าไม่เชื่อของพวกนี้หรอก พวกเจ้าไปเสี่ยงดูเถอะ ข้าจะคอยปกป้องท่านเซียนทั้งหลายเอง”

จู๋มั่วถูมือไปมา “อาอู๋ ข้าก็จะไปเขย่าสักหน่อยเหมือนกัน เจ้ารอข้าอยู่บนรถม้านะ...” เขานำเบาะรองนั่งมาให้นางได้เอนตัว อีกทั้งยังนำผลไม้พร้อมกับเม็ดแตงมาให้ด้วย

ทุกคนพากันไปเข้าแถวอยู่หลังฝูงชน ยังดีที่การเขย่าเซียมซีทำกันเร็วมาก ไม่นานก็ถึงคิวของสามเณรน้อยแล้ว

สามเณรน้อยพนมมือไหว้พระโพธิสัตว์จากทุกทิศทาง “ขอให้พระโพธิสัตว์คุ้มครอง...”

เขาเขย่ากระบอกเซียมซีด้วยเหงื่อที่ท่วมตัว แต่ก็ไม่มีเซียมซีร่วงออกมาแม้แต่ไม้เดียว

สามเณรน้อยถอยไปด้านข้างด้วยความผิดหวัง

“โยม พวกท่านมาเขย่า...ถ้าเขย่าไม่ออกมาก็อย่าได้ท้อแท้ สิ่งนี้ต้องแล้วแต่โชคชะตา...จะได้หรือไม่ได้ไม่ใช่สิ่งสำคัญ” สามเณรน้อยยังพูดเพื่อชี้นำให้กับลู่เจาเจาและคนอื่น ๆ

พระภิกษุที่คอยถอดความของเซียมซีเงยหน้ามองลู่เจาเจาด้วยสีหน้าชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นอยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นเดินมาทางนาง

แล้วทำความเคารพให้ลู่เจาเจาอย่างเป็นพิธีรีตอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน