หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1214

สันนิษฐานว่าไม่น่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันอะไร

ผ่านไปไม่นานนักชื่อคงก็เห็นลูกศิษย์น้อยวิ่งกลับมาอย่างรวดเร็วจนแทบจะเหาะอยู่แล้ว

พุทธบุตรกลับมาแล้วงั้นหรือ?

ชื่อคงลุกขึ้นยืนทันใด แล้วก็กระแอมไอทำเป็นสงบนิ่งอย่างรวดเร็ว“ช้าๆหน่อยก็ได้ ใครมาเห็นมันใช้ได้ที่ไหนกัน?”

สามเณรน้อยวิ่งมาด้วยใบหน้าแดงฉาน และชี้ไปที่ประตูอย่างหอบๆ ยังคงพูดไม่ออกอยู่นาน

“พุทธบุตรอยู่นอกประตูงั้นหรือ? ดี ๆ ๆ ข้ารู้อยู่แล้วว่าหากท่านผู้ทรงศีลรวมตัวกัน จะพาตัวพุทธบุตรกลับมาไม่ได้อย่างไร” ชื่อคงเดินออกไปข้างนอกด้วยรอยยิ้มและรีบไปต้อนรับทันที

แดนพุทธว่างเปล่าไปเกือบครึ่งแล้ว ในใจเขารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย

สามเณรน้อยหอบหายใจพลางพูดว่า “ไม่ขอรับ ไม่ได้กลับมา!”

ชื่อคงชะงักไปครู่หนึ่งและก็ขมวดคิ้วทันที “ช่างเถอะ ทุกอย่างไม่อาจบังคับได้ พุทธบุตรต้องเผชิญเคราะห์กรรม ทุกอย่างล้วนกำหนดไว้แล้ว เมื่อถึงเวลาอันสมควรก็คงจะกลับมาเอง”

“ท่านผู้ทรงศีลทั้งหลายทำไมยังไม่เข้ามาเล่า?”

สามเณรน้อยกระทืบเท้าและเอ่ยว่า “ไม่...ไม่กลับขอรับ”

ชื่อคงมองเขาด้วยความไม่พอใจ “ข้าถามถึงผู้ทรงศีลทั้งหลาย เจ้าจะตอบเรื่องของพุทธบุตรไปไย? อาตมารู้แล้วว่าพุทธบุตรไม่กลับมา”

สามเณรมองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“อาจารย์ขอรับไม่กลับมาทั้งหมด”

“ท่านผู้ทรงศีลทั้งหลายได้ลงไปที่โลกมนุษย์แล้ว” สามเณรเกือบจะร้องไห้ออกมา เขามองชื่อคงตาปริบ ๆ

“อยู่ต่อในโลกมนุษย์ เพื่อดับทุกข์ให้กับผู้บูชางั้นหรือ?” ชื่อคงไม่ได้คิดไปในทางอื่นเลย

สามเณรน้อยร้องโฮเสียงดัง

“อาจารย์ ท่านผู้ทรงศีลทั้งหลายลงไปโลกมนุษย์เพื่อเผชิญเคราะห์กรรมตามรอยพุทธบุตรแล้ว!”

“ไปแล้ว ไปกันทั้งหมดแล้ว”

สมองของชื่อคงขาวโพลนชั่วขณะ

ทุกตัวอักษรที่ฟังเขารู้จักทุกคำ แต่เหตุไฉนถึงไม่เข้าใจความหมายของมันกันเล่า?

“ใคร...ใครไปแล้วหรือ?”

สามเณรน้อยร้องไห้พลางกับกล่าวว่า “ท่านผู้ทรงศีลทั้งหลายบอกว่าถ้าไม่ลงไปยังโลกมนุษย์ จะสามารถหลุดพ้นได้อย่างไร? บำเพ็ญเพียรหมื่นๆปี ไม่สู้ลงมาใช้ชีวิตในโลกมนุษย์จริง ๆ ถึงจะสามารถสัมผัสถึงสัจธรรมที่แท้จริงได้”

สามเณรน้อยมองอาจารย์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคารพและเลื่อมใส

แม้ว่าอาจารย์จะบรรลุขึ้นมาเพียงไม่กี่ปี แต่ก็มั่นคงหนักแน่น แดนพุทธจะว่างเปล่าแล้ว แต่สีหน้าก็ยังไร้อารมณ์ไม่เปลี่ยน

สมองของชื่อคงว่างเปล่ามีเสียงดังหึ่ง ๆ อยู่ข้างใน ผ่านไปอยู่นานกว่าจะฟื้นสติกลับมา ไหนเลยจะเหลือท่าทีของพระสงฆ์ชั้นสูงผู้บรรลุธรรมดังเช่นก่อนหน้านี้อีก เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันทีทันใด โมโหถึงกระทั่งที่ดึงสายลูกประคำขาดเลย

“ลู่เจาเจาเจ้าคนชั่ว!!!”

“อาตมาบำเพ็ญเพียรมาหลายปีจนบรรลุเลื่อนขั้น แต่ผลสุดท้าย เจ้าดันมาขโมยของในบ้านข้าเสียได้!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน