หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1219

ชายข้าง ๆ พยักหน้าให้เขา “ถ้าชอบก็กินเยอะ ๆ ลุงจะสั่งลูกชิ้นซอส ขนมจีบ ให้เจ้าเพิ่ม ลูกชายลุงก็ชอบกิน พรุ่งนี้บ้านเราจะฆ่าหมู ทำขาหมูให้เจ้ากิน” พูดจบก็ส่งสายตาให้ผู้หญิงข้าง ๆ

“เด็กคนนี้ปากแดง แก้มขาว น่าจะขายได้ราคาดี”

“เพียงแต่ในเมืองมีการประกาศปิดเมือง เกรงว่าอีกไม่นานจะมีทหารมาตรวจค้น ไม่แน่ เจ้าเด็กนี่อาจจะมีภูมิหลังอะไรบางอย่าง” ทั้งสองคนยืนอยู่ข้างประตู มองเห็นทหารกำลังตรวจค้นอยู่บนถนนยาว

หญิงสาวส่ายหัว “ข้าว่าไม่น่าใช่ เด็กคนนี้หน้าตาดีเกินไป เมื่อครู่ข้ายังลังเลเลยว่าจะพาเขาไปด้วยดีไหม เพราะหน้าตาสะดุดตาขนาดนี้ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะยื่นมือออกมา แล้วเรียกข้าว่าท่านแม่…”

“ส่งมาถึงที่ขนาดนี้ จะไม่เอาได้อย่างไร”

หญิงสาวส่ายหัวอย่างเสียดาย “เด็กคนนี้น่ารัก แต่สมองไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ก็มีคนมาเคาะฆ้องหน้าประตูตะโกนว่า “หรงเซี่ยงซ่าน หรงเซี่ยงซ่าน?”

ภายในโรงเตี๊ยม ทุกคนต่างพากันพูดคุย

“ใครทำลูกหายหรือ? ช่วงนี้มีงานชุมนุมธรรมะ มีผู้ศรัทธามาจากทั่วสารทิศ คงหายากน่าดู”

ซ่านซ่านกำน่องไก่ไว้แน่น ไม่รู้ว่าปีนขึ้นไปนั่งบนธรณีประตูตั้งแต่เมื่อไหร่

“หรงเซี่ยงซ่าน หรงเซี่ยงซ่าน…” ชายคนเคาะฆ้องเดินมาถึงหน้าประตู ตะโกนเรียกชื่อซ่านซ่าน ซ่านซ่านยังคงแทะน่องไก่อย่างไม่สะทกสะท้าน

“เด็กน้อย เจ้า…” ชายคนเคาะฆ้องกำลังจะถาม

ชายหญิงที่หน้าต่างตกใจกลัวสุดขีด รีบวิ่งเข้าไปอุ้มซ่านซ่านขึ้นมา “นี่ลูกสาวข้า จะทำอะไรน่ะ?”

ซ่านซ่านกะพริบตาปริบๆ “ท่านพ่อ...ท่านแม่”

พูดจบก็โอบคอชายคนนั้นอย่างสนิทสนม

ชายคนนั้นชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเก็บความดีใจไว้ในใจ พูดเสียงห้าวๆ ว่า “เห็นไหม? นี่ลูกสาวข้า! ลูกสาวแท้ๆ ไป ลูกสาว เรากลับบ้านกันเถอะ!” ชายคนนั้นส่งสายตาให้หญิงสาว แล้วอุ้มซ่านซ่านออกไปทางประตู

“เรามาเล่นเกมกัน เดี๋ยวข้าเล่นเป็นพ่อเจ้า เจ้าเล่นเป็นลูกสาวข้า เอาไหม?”

“พรุ่งนี้ที่บ้านข้าจะฆ่าหมู พาเจ้าไปเล่นที่บ้านข้าสักสองสามวันดีหรือไม่? ที่บ้านลุงก็มีเด็กคนหนึ่ง อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้า เจ้าว่าดีหรือไม่?” เขาจ้องมองซ่านซ่านไม่วางตา มือขวาอยู่บนแก้มซ่านซ่าน ราวกับชอบซ่านซ่านมาก กำลังลูบแก้มซ่านซ่านอยู่

แต่ทุกครั้งที่ซ่านซ่านร้องไห้ เขาก็จะเอามือปิดปากซ่านซ่าน

ซ่านซ่านเอียงศีรษะ ยิ้มอย่างใสซื่อ “ดีสิท่านลุง…”

หน้าประตูเมืองมีคนต่อแถวยาว ทุกคนต้องถูกตรวจค้นและตรวจร่างกาย

เมื่อถึงคิวของชายคนนั้น เขาก็เหงื่อแตกพลั่ก เห็นทหารยามเดินมาใกล้ ๆ ซ่านซ่านก็เอาใจใส่เช็ดเหงื่อให้ชายคนนั้น

“ท่านพ่อร้อน…”

“เช็ดเหงื่อให้ท่านพ่อ...เช็ดเหงื่อ” เสียงเล็ก ๆ ช่างน่ารักน่าเอ็นดู

ทหารยามถามคำถามง่าย ๆ สองสามข้อแล้วพูดว่า “ลูกสาวของเจ้าน่ารักเสียจริง เพิ่งจะขวบกว่า ๆ ก็รู้จักห่วงใยพ่อแล้ว” เด็กคนนี้ ดูยังไงก็ไม่ใช่เด็กที่ถูกลักพาตัวมาแน่ ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน