หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1236

“กั่วกั่วก็เป็นหนึ่งในนั้น”

“หลังจากที่แม่ของเจ้าเสียชีวิต รุ่ยรุ่ยก็ได้ไปเกิดใหม่ในท้องของแม่เลี้ยงของเจ้า”

“นี่ก็เป็นเพราะว่ารุ่ยรุ่ยสนิทกับเจ้า และมักจะพึ่งพาเจ้า พวกเขาตั้งใจมาเพื่อเจ้า มาเพื่อตอบแทนบุญคุณเจ้าโดยเฉพาะ”

เขาหันไปมองตงซื่อที่สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก “ก่อนที่เจ้าจะตั้งครรภ์ เจ้าไม่เคยฝันเห็นอะไรเกี่ยวกับลูกเลยหรือ?”

ต่งซื่อเม้มปากแน่น น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาของนาง

“กระต่าย...กระต่ายสีขาวสองตัว...มีตัวหนึ่งขาเจ็บใช่ไหม? ก่อนที่ข้าจะตั้งท้องรุ่ยรุ่ย ข้าก็ฝันเห็นกระต่ายสีขาวสองตัวติดกันหลายคืน หลังจากนั้น กระต่ายตัวหนึ่งก็จากไป อีกตัวก็เข้ามาใกล้ข้า วันรุ่งขึ้น ข้าก็รู้ว่าตัวเองตั้งท้องรุ่ยรุ่ยแล้ว”

จุยเฟิงพูดต่อไปว่า “หลังจากที่เจ้าเข้ามาในบ้าน เจ้าก็ทำไม่ดีกับม่ายเฟิงและกั่วกั่ว แต่รุ่ยรุ่ยกลับต่อต้านเจ้าทั้งที่ยังเด็ก และมักจะเข้าหาพี่ชายของเขา ใช่หรือไม่? เจ้าห้ามก็ห้ามไม่อยู่”

“เจ้าทำไม่ดีกับม่ายเฟิงหลายครั้ง จนทำให้เขาออกจากบ้านไป”

“แล้วรุ่ยรุ่ยมีอะไรผิดปกติหรือไม่?”

สีหน้าของต่งซื่อซีดเผือด ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

“เป็นความผิดของข้า ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า หลังจากที่ม่ายเฟิงจากไป รุ่ยรุ่ยก็ฝันร้ายบ่อย ๆ ในฝันเขาตะโกนว่าจะตอบแทนบุญคุณ ข้าคิดว่าเขาถูกผีอำ ตอนนั้นถึงขั้นไปขอยันต์คุ้มกันภัยให้เขา”

“ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า ทุกอย่างเป็นความผิดของข้า”

“รุ่ยรุ่ยเคยให้โอกาสข้า เขาเคยให้โอกาสข้า ข้าเดินผ่านเขาไป ข้าไม่ได้ช่วยเขา เป็นข้าเอง!” ต่งซื่อจับศีรษะโขกโลงศพอย่างแรง

นางไม่เพียงแต่ไม่ช่วย ยังมองดูอย่างเย็นชาด้วยซ้ำ

เหตุและผลล้วนมีกำหนด

ถ้านางมีเมตตา ปฏิบัติต่อลูกของภรรยาเก่าอย่างดี ถ้านางยื่นมือช่วยเด็กในน้ำ…

ทุกสิ่งทุกอย่าง จะแตกต่างไปจากนี้

“ทั้ง ๆ ทั้ง ๆ ที่ข้าว่ายน้ำเก่งนัก…” สิ่งที่นางให้อภัยตัวเองไม่ได้มากที่สุดก็คือ นางว่ายน้ำเก่ง แต่กลับยืนดูเฉย ๆ ทั้งที่โชคชะตาได้ให้โอกาสนางเลือกแล้ว! ถึงสองครั้ง!

“จริงหรือ?” ม่ายเฟิงถามทั้งน้ำตา

“จริง” จุยเฟิงพยักหน้าเบา ๆ

“พวกเขาทั้งสองรักเจ้ามากกว่าพ่อแม่ เจ้าคงรู้แล้วสินะ?”

ม่ายเฟิงพยักหน้า

“วางใจเถอะ พวกเขาในชาตินี้เกิดมาเพื่อตอบแทนบุญคุณเจ้า การได้อยู่เคียงข้างเจ้าก็ถือว่าสมปรารถนาแล้ว ชาติหน้าพวกเขาคงจะมีชีวิตที่สมบูรณ์” ถึงจุยเฟิงจะเป็นปีศาจ แต่ปีศาจก็ต้องบำเพ็ญเพียรเช่นกัน

ต่งซื่อจะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในความเสียใจ

หลี่ฟู่กุ้ยพยายามจะพูดหลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ เมื่อเห็นว่าม่ายเฟิงกำลังจะไป เขาก็ขยี้มือทั้งสองข้าง ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาสั่นไหวเล็กน้อย

“น้องชายของเจ้าล่ะ? เจ้าพากั่วกั่วออกไป แล้วทำไมเจ้าถึงกลับมาคนเดียว?”

ม่ายเฟิงมองเขาด้วยสีหน้าเย็นชา “กั่วกั่วตายแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้!” หลี่ฟู่กุ้ยตะโกนเสียงดัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน