หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1265

ลู่เจาเจา......

เด็กน้อยผูกผมเป็นสองจุก บนศีรษะยังผูกด้วยผ้าผูกผมยาว มีใบหน้าอ้วนกลมของเด็กทารก นางในตอนนี้ ไม่ได้มีความสง่างามไร้ที่เปรียบของเทพกระบี่เจาหยางในชาติก่อนเลย…

เซวียนจี้ชวนร่างสูงใหญ่ นางสูงแค่ระดับขาของฝ่ายตรงข้าม

นางกลืนน้ำลายอย่างเคร่งเครียด

เข้าไปกอดต้นขาของฝ่ายตรงข้าม กล่าวด้วยน้ำเสียงน้อยใจ “ท่านพ่อ...ท่านไม่รู้จักข้าแล้วหรือ?”

มารจิตดุร้ายพลันชะงักลง ใบหน้าที่มีกลิ่นอายโหดเหี้ยม วินาทีนั้น พลันแข็งค้างไปชั่วขณะ

ถึงกับ เกิดความสงสัยในชีวิต…

เขาก้มศีรษะลง ตั้งใจมองเด็กน้อยที่น่ารักน่าชัง

ใบหน้าอันใสซื่อของลู่เจาเจา มีน้ำตาไหลริน

“ท่านพ่อ เป็นข้าทำสิ่งใดผิดไปหรือ? ท่านไม่ต้องการข้าแล้วหรือ? ท่านพ่อ อย่าทอดทิ้งข้าเลย...ฮือฮือฮือ ข้าจะเป็นเด็กดี ข้าจะเชื่อฟังท่าน...” พูดไปพูดมา ก็สะอื้นไห้เบาๆ

ยังไม่ลืมจับชายอาภรณ์ของฝ่ายตรงข้ามแน่น ทำหน้าเหมือนตกใจกลัว

มารจิตอยากจะยกเท้าขึ้น แต่นางกลับกอดขาของฝ่ายตรงข้ามตรงๆ ห้อยตัวอยู่ด้านบน

“ข้า...เป็นพ่อของเจ้า?” เขาชี้ที่ตนเอง ใบหน้าหล่อเหลาเกิดความงุนงง เมื่อตื่นขึ้น ก็กลายเป็นพ่อคนแล้ว?! มีลูกแล้วด้วย! !

ดวงตาของลู่เจาเจาเปล่งประกาย เต็มไปด้วยความรัก

“ถูกต้องแล้ว ท่านพ่อ...ท่านยังตั้งชื่อให้ข้าว่าเจาเจาเลย ท่านอย่าทิ้งเจาเจาเลยนะ…” นางแหงนหน้ามองฝ่ายตรงข้ามอย่างระมัดระวัง

เมื่อมารจิตได้ยินชื่อของนาง ก็ตกตะลึงไปพักหนึ่ง

เขารู้ดีว่าตนเองยึดมั่นในตัวลู่เจาเจา นี่ เป็นชื่อที่เขาตั้งขึ้นมาจริงๆ !

ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ มารจิตสะเทือนใจอย่างยิ่ง

แม้แต่ลูกเขาก็มีแล้ว!!

“มีลูกได้อย่างไรกัน?” เขาสับสนอย่างเห็นได้ชัด

“ท่านพ่อ ท่านไม่ชอบเจาเจาหรือ?”

คำถามนี้ทำให้มารจิตนิ่งงันไป

เขาถึงขนาดยกมือขึ้นตบศีรษะตนเอง เหตุใดจึงยังไม่หลอมรวมความทรงจำกับเซวียนจี้ชวนเล่า!! สมควรตาย เขาอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

แต่ขณะนี้ แม่นางน้อยตรงหน้ามองตนเองอย่างมีความหวัง หากตนกล่าวว่าไม่ นางต้องร้องไห้จ้าแน่

ไม่รู้เพราะเหตุใด มารจิตไม่ยินยอมให้นางเสียน้ำตา

แย่แล้ว...นี่คือความรู้สึกผูกพันทางสายเลือดหรือ?

มารจิตรู้สึกงุนงง มองดูใบหน้าของลู่เจาเจาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก เขาก็รู้สึกระวนกระวายใจขึ้นมาทันใด

บางทีตนเองอาจมาไม่ถูกเวลา

ตอนนี้ออกมาปลอบเด็กน้อยเช่นนั้นหรือ?

เขาถึงกับมีความรู้สึกทรยศต่อบางอย่าง เสมือนตนเองทรยศต่อภารกิจ ละทิ้งความลำบากทุกอย่างแล้วปล่อยตนให้มีอิสระ ในช่วงเวลาอันสั้น ก็ถูกคำว่าท่านพ่อทำให้ตกใจจนอยากหลีกหนี

บางครั้งเขาก็เข้ามาควบคุมร่างกายของตนเอง ทุกครั้งที่จากไป ขุนนางข้ารับใช้ในวังล้วนหวาดกลัวเป็นหมื่นส่วน

บางที ไม่ทราบเมื่อใดจะหลอมรวมกันอย่างสมบูรณ์

แต่เซวียนจี้ชวนไม่ยินยอมเสียการควบคุมตนเองต่อหน้าลู่เจาเจา

เขากลัวลู่เจาเจาจะรู้ถึงด้านมืดของตน

ลู่เจาเจาเห็นแววตาของเขาใสกระจ่าง ไร้ความต้องการใดๆ จึงแอบถอนหายใจ “ข้าเห็นท่านทำตัวแปลกๆ ทั้งยังไม่สนใจข้า ทำให้เจาเจาตกใจ…”

เซวียนจี้ชวนรู้สึกสงสัยในใจ

จิตสำนึกนั้นที่คอยแย่งชิงการควบคุมของเขาตลอด ตอนนี้มันถอยกลับไปแล้วงั้นหรือ?

ขณะที่เซวียนจี้ชวนจูงลู่เฉาเฉาออกมา ขันทีก็คุกเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้น ใบหน้าซีดเผือด

“เป็นข้าขอร้องให้เขาพาข้าเข้ามา ท่านห้ามทำร้ายเขาแม้แต่น้อย” ประโยคนี้ของลู่เจาเจา ช่วยชีวิตขันทีน้อย เซวียนจี้ชวนจึงต้องยอมทำตาม ต่อหน้าลู่เจาเจา เขาเคยชินกับการเก็บซ่อนด้านที่โหดเหี้ยมไว้เสมอ

เซวียนจี้ชวนส่งนางไปยังศาลาพักม้าด้วยตนเอง แล้วจึงกลับไปที่วัง

ตกกลางดึก ราชาหนุ่มลมหายใจสม่ำเสมอ หลับไปนานแล้ว

เด็กหนุ่มที่มีใบหน้าเย็นชาปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบงัน ภูตน้อยโกรธจนดวงตาแดงก่ำ!!

เขายืนอยู่หน้าเตียง จ้องเขม็งไปยังเซวียนจี้ชวน

ราวกับว่ามองผ่านเซวียนจี้ชวน เห็นจิตสำนึกบางอย่าง

สมควรตายจริงๆ!